Mijn wens is uitgekomen. Nadat ik gisterenochtend na een lange nachtrust (zelden hier) wakker werd, voelde mijn hoofd veel lichter. Dankzij alle steun heb ik er toch een fijn tweede weekend van kunnen maken. Wie had dat gedacht? To be honest, ik niet. Wel een groot verschil met vroeger is dat ik nu veel eerder de metro naar dat troosteloze gehucht toe pak. Waar ik vroeger om 11 uur aan kwam zetten, ben ik nu lang voor etenstijd (10 uur) terug. Ook beter voor mijn portemonneetje. Die werd niet al te blij van de nachtelijke tapas.

Gisterenochtend werd ik vermaakt door Clare en Rachel (voor foto's check Facebook), met wie ik vele uren doorbracht. Tussen de tapas, drankjes en Engelse woorden door zagen we heel wat van de stad. Mamma Mia, mijn benen zijn niet vaker zo op de proef gesteld. We verdwaalden hier en daar een beetje door La Latina, de leukste wijk van Madrid met haar typische huizen, Madrileense terrasjes en hier en daar een grote kerk die de Plaza Mayor omringen. Hier dronk ik ik sinaasappelsap die me de rest van de dag buikpijn opleverde. Net als het water hier. Op de eerste dag vertelde Emilio mij vol trots dat dit het beste water van Spanje is. Als dat klopt, vraag ik me af hoe dieptreurend slecht het dan wel niet in andere streken moet zijn.
Een groot dilemma is dat water hier het enige middel is om in leven te blijven. De Spaanse Zomer, die ik vorige week heb gemist, is in volle hevigheid teruggekomen. Woensdag passeert de thermometer de 40 en ik weet niet hoeveel graden het vandaag was, naar het zal de 33 hebben overtroffen - op zijn minst.

Clare en Rachel konden als Engelsen natuurlijk niet zo goed tegen de zon (tja, hoe kun je het ze niet vergeven met dat treurige klimaat) en waren dan ook nog lijkbleek van het teveel aan zonnebrand (50 om precies te zijn). Ik smeer me in met 15 en mijn been en armen zijn bruin genoeg om voor Spaanse door te gaan. Mijn nek en hoofd daarentegen, blijven jammerlijk achter lopen op het schema dat de rest van mijn lichaam bijhoudt.
Met z'n drieën liepen we in rondjes door het doodstille Campo de Moro, vroeger het privepark van de royal fam. Door de ernstigheid van het park durfde ik amper adem te halen.

Gisterenavond heb ik eindelijk de madre de la familia leren kennen tijdens jawel, voetbal. In het begin was het voor mij nog zoeken naar de juiste woorden, maar later twijfelde ik totaal niet meer. Zonet dacht ik zelfs in het Spaans, voor de eerste keer!!!
Elisa heeft de gave gruwelijk uitziend eten enorm te laten smaken. Drie minuten geleden liet ze me kennis maken met heerlijk Spaans fruit en door haar heb ik zelfs oesters leren waarderen!!

Vandaag ben ik in mijn eentje Rastro afgestruind, genieten pur sang. Op deze nutteloze gigantische rommelmarkt heb ik de nodige cadeaus voor het thuisfront ingeslagen. En, niet te vergeten, een spongebob speeltje voor Ale. Ik heb besloten een nieuwe aanpak te kiezen. Voor elke Engelse les krijgt ze een beloning, tot de tijd dat die dingen niet meer nodig zijn haar enthousiast te maken voor iets anders dan tv. Rachel vertelde me dat ze Engelse verhaaltjes schrijft en dat de steekwoorden op geschreven moeten worden. Dat lijkt mij een prima plan wat je wel aan mij over kan laten! Ik schrijf een sprookje, laat haar woorden vertalen die ze niet kent en overhoor die later. Met als beloning de Spongebob.
Het contact met Ale is wat vaag. Soms zijn we beste vriendinnetjes en later zegt ze niks. Het is net als met Donna die in Mamma Mia Sophie's haren kamt: ze glipt me door mijn vingers, elke keer. Steeds als ik denk: het wordt vertrouwder, is zij weer ouder. Het glipt me door mijn vingers.
Hopelijk zal spongebob ons verbinden!!


En dan nu naar de verklaring voor de titel: na Rastro lag ik uren in Retiro, the best place om earth. Ik verkende een nieuw deel, verdiepte me in een boek en keek naar mensen. Wat je daar ziet op een dag: een halfnaakte bejaarde vrouw aan het zonnen, zoenende stelletjes, gierende Engelsen en een verdwaalde Mickey mouse. Een dag om van te genieten!