The final call
Door: Carlotta Smalen (the one and only)
Blijf op de hoogte en volg Carlotta
01 Augustus 2014 | Spanje, Madrid
Lieve thuisblijvers,
Vandaag was mijn laatste dag. Niet in Spanje of bij mijn gezin, maar werkdag. Toch kan het woord laatste voor heel wat handelingen geplaatst worden.
Laatste keer de meisjes wakker maken. Laatste keer toezien hoe ik hun muffins for breakfast voer. Laatste keer laundry time. Laatste keer Spongebob (hopelijk voor de rest van m'n leven).
Toch kon het niet echt tot me doordringen dat het de laatste werkdag was want er moest zoveel gedaan worden! Zo stond ik weer in andermans gewassen onderbroeken en sokken te graaien, werden de bedden afgestoft en moest Alejandra's tas ingepakt worden. Eigenlijk doet moeder dat altijd maar ik wilde haar werk besparen en daarom moest ik alle kledingstukken uit de kast graaien, die vervolgens door Marta en Alejandra werden beoordeeld of ze vakantiewaardig waren. Vervolgens moest ik een heel rijtje potentieel speelgoed afgaan: PetShops, knuffels, loombandjes (schijnt nu ineens weer saai te zijn), kleurpotloden, leesboeken, Uno. Maar blijkbaar mag alleen knuffelhond Rosita en het wollen schaap mee.
Dan waren er nog de bikini's, zonnebrillen, schoenen en slippers. Spullen mee voor 1 maand lang, ik nu hoe dat is.
De familie gaat naar "el pueblo", zo noemen alle Spanjaarden het dorp van hun familie, ook al wonen ze er niet. Een paar weken geleden was Emilio er niet en toen ik vroeg waar hij was kreeg ik als antwoord "el pueblo/the village." Ik dacht dat hij hier ergens over straat zwierf maar blijkbaar was hij bij zijn moeder 200 km verderop.
Altijd als Marta zegt "my village" (lees: billage want de Spanjaarden hebben het idee dat elke taal van de v een b maakt), wil ik vragen: "Waarom MY village? Je woont er toch niet?"
Blijkbaar beschouwen Spanjaarden de woonplaats van al hun landgenoten als dat van hun. Gek, want als ik mijn oma in Breda bezoek zeg ik ook niet: "Hé doei, ik ga even naar mijn stad toe!!"
Het kan je irriteren maar ik vind het eigenlijk ook wel schattig dat de Spanjaarden zo trouw aan hun roots blijven, du ik klaag niet langer.
Ik ga met ze mee naar hun dorp wat niet van hun is (moet ik nu ook MY village zeggen??) Blijkbaar zijn er veel katten en er is een hond, Peggy (sorry Pien). Daarnaast heb ik vernomen dat het zwembad te koud is om in te zwemmen en dat er alleen maat vlees geserveerc wordt. Gelukkig heeft Elisa als vegetarisch vriendinnetje wat extra inkopen gedaan.
Ik heb ook zin in mijn 2 dagen tellende minibreak maar weet niet echt wat er van me verwacht wordt. Ga ik met ze uit? Eet ik mee (zal wel anders was er geen tofu gehaald)? Wie spreekt daar Engels?
Maar laten we vooral zeggen dat ik zin heb om naar Het Dorp te gaan want dat is best goed voor mijn Spaans.
Dan verder... Afscheid nemen bestaat niet. Wie zei dat ook alweer? De Borsatoman? Ondanks dat het best een mooi liedje is (als je de cliches negeert) had hij niet helemaal gelijk. Voor mij bestaat afscheid nu wel.
Gisteren had ik een Afscheiddineetje met mijn familie, en dat voelde heel gek. Niet alleen omdat zij er allemaal heel mooi uitzagen en ik shorts en een topje droeg (ik kwam te laat achter mijn vergissing om me nog om te kleden). Maar vooral omdat het toch ook echt verdrietig is dat ik wegga.
5 weken. Het lijkt niet bijster veel. En toch ben je in staat om in die 40 dagen tijd een heel bestaan op te bouwen. Straks ben ik niet meer medeplichtig aan het vetmesten van kleine kinderen, kan ik geen Uno meer spelen in de zon, zijn al die mensen ineens weer weg.
Ik moet wel degelijk afscheid nemen. Van mijn familie in de eerste plaats, de andere au pairs, Ana, en de twee a-hotte lifeguards (die overigens wel een vriendin hebben weten te bemachtigen). Ik houd niet van afscheid nemen. Zelfs al heeft het hele avontuut precies lang genoeg geduurd.
De laatste 5 weken zijn heel bijzonder geweest. Plotseling word je deel van een heel andere cultuur, ben je ineens inwoner van een miljoenenenstad, leer je elk steegje kennen, moet je jezelf er steeds op wijzen dat het pollo is en geen polla. Ik heb al dagenlang geen Nederlands meer gepraat, denk in een mengelmoes van Engels en Spaans, leer een andere taal nog beter kennen.
Er waren momenten dat ik Ale wel achter het behang kon plakken. Er was woede, te veel Spongebob en een sterk Spaans temperament. Maar dat alles wordt teniet gedaan door al die mooie momenten die ik hier beleef. Een diner speciaal voor mij, een tekening met de woorden I Love You Carlotta en een uitgestoken wang die om een kusje vraagt. De glimlach van een kind maakt zoveel goed.
Er zijn dingen waar ik me schuldig om voel. Ik had zoveel meer tegen Elisa willen zeggen. Waarom duurde het zo lang voordat Ale en ik eindelijk beste vriendinnetjes konden zijn? Ben ik wel aardig genoeg geweest, beleefd, open-minded, geïnteresseerd?
Er is niemand die me dat kan vertellen. Maar ik denk dat ik het antwoord wel heb. Voor ik au pair werd stond er in de brief dat als de familie naar hun dorp toegaat, ze liever even alleen zijn. Het is voor hun een moment om weer tijd met de familie te delen. Maar ik mag mee naar Cuenca. Blijkbaar ben ik voor hen nu net zo familie als zij voor mij.
Au pair zijn is niet makkelijk. Alleen zijn in een land waar je verder niemand kent ook niet. Maar het is geweldig om te kunnen zien hoe jijzelf en de mensen om je heen kunnen groeien, door de stap die jij hebt gezet.
Er zijn dagen die zwaar zijn. Het allerliefste wil je snel naar huis. Voor elke dag zet je een streepje, zodat je weet wanneer je je familie weer kan zien.
Op andere momenten schijnt de zon. Als je knuffels krijgt, cadeautjes en tekeningen. Als je ziet hoe blij je kinderen zijn dat je mee naar Cuenca gaat. En als ze eindelijk naar je luisteren.
Ik heb ooit een blog gelezen van een meisje dat naar High School in Australië ging. Zij zei: "Don't think it will be an easy experience, but it's an experience I will never forget." En dat meisje - ik ben haar naam alweer vergeten - heeft precies de juiste woorden gevonden voor een avontuur dat je dwingt op eigen benen te staan.
Dag dag, muchachos. Bedankt voor het trouwe volgen. Op maandag zal ik nog 1 laatste (een wat alternatiever) berichtje posten. Want dan is het avontuur voorgoed voorbij.
Liefs,
Carlotta
Vandaag was mijn laatste dag. Niet in Spanje of bij mijn gezin, maar werkdag. Toch kan het woord laatste voor heel wat handelingen geplaatst worden.
Laatste keer de meisjes wakker maken. Laatste keer toezien hoe ik hun muffins for breakfast voer. Laatste keer laundry time. Laatste keer Spongebob (hopelijk voor de rest van m'n leven).
Toch kon het niet echt tot me doordringen dat het de laatste werkdag was want er moest zoveel gedaan worden! Zo stond ik weer in andermans gewassen onderbroeken en sokken te graaien, werden de bedden afgestoft en moest Alejandra's tas ingepakt worden. Eigenlijk doet moeder dat altijd maar ik wilde haar werk besparen en daarom moest ik alle kledingstukken uit de kast graaien, die vervolgens door Marta en Alejandra werden beoordeeld of ze vakantiewaardig waren. Vervolgens moest ik een heel rijtje potentieel speelgoed afgaan: PetShops, knuffels, loombandjes (schijnt nu ineens weer saai te zijn), kleurpotloden, leesboeken, Uno. Maar blijkbaar mag alleen knuffelhond Rosita en het wollen schaap mee.
Dan waren er nog de bikini's, zonnebrillen, schoenen en slippers. Spullen mee voor 1 maand lang, ik nu hoe dat is.
De familie gaat naar "el pueblo", zo noemen alle Spanjaarden het dorp van hun familie, ook al wonen ze er niet. Een paar weken geleden was Emilio er niet en toen ik vroeg waar hij was kreeg ik als antwoord "el pueblo/the village." Ik dacht dat hij hier ergens over straat zwierf maar blijkbaar was hij bij zijn moeder 200 km verderop.
Altijd als Marta zegt "my village" (lees: billage want de Spanjaarden hebben het idee dat elke taal van de v een b maakt), wil ik vragen: "Waarom MY village? Je woont er toch niet?"
Blijkbaar beschouwen Spanjaarden de woonplaats van al hun landgenoten als dat van hun. Gek, want als ik mijn oma in Breda bezoek zeg ik ook niet: "Hé doei, ik ga even naar mijn stad toe!!"
Het kan je irriteren maar ik vind het eigenlijk ook wel schattig dat de Spanjaarden zo trouw aan hun roots blijven, du ik klaag niet langer.
Ik ga met ze mee naar hun dorp wat niet van hun is (moet ik nu ook MY village zeggen??) Blijkbaar zijn er veel katten en er is een hond, Peggy (sorry Pien). Daarnaast heb ik vernomen dat het zwembad te koud is om in te zwemmen en dat er alleen maat vlees geserveerc wordt. Gelukkig heeft Elisa als vegetarisch vriendinnetje wat extra inkopen gedaan.
Ik heb ook zin in mijn 2 dagen tellende minibreak maar weet niet echt wat er van me verwacht wordt. Ga ik met ze uit? Eet ik mee (zal wel anders was er geen tofu gehaald)? Wie spreekt daar Engels?
Maar laten we vooral zeggen dat ik zin heb om naar Het Dorp te gaan want dat is best goed voor mijn Spaans.
Dan verder... Afscheid nemen bestaat niet. Wie zei dat ook alweer? De Borsatoman? Ondanks dat het best een mooi liedje is (als je de cliches negeert) had hij niet helemaal gelijk. Voor mij bestaat afscheid nu wel.
Gisteren had ik een Afscheiddineetje met mijn familie, en dat voelde heel gek. Niet alleen omdat zij er allemaal heel mooi uitzagen en ik shorts en een topje droeg (ik kwam te laat achter mijn vergissing om me nog om te kleden). Maar vooral omdat het toch ook echt verdrietig is dat ik wegga.
5 weken. Het lijkt niet bijster veel. En toch ben je in staat om in die 40 dagen tijd een heel bestaan op te bouwen. Straks ben ik niet meer medeplichtig aan het vetmesten van kleine kinderen, kan ik geen Uno meer spelen in de zon, zijn al die mensen ineens weer weg.
Ik moet wel degelijk afscheid nemen. Van mijn familie in de eerste plaats, de andere au pairs, Ana, en de twee a-hotte lifeguards (die overigens wel een vriendin hebben weten te bemachtigen). Ik houd niet van afscheid nemen. Zelfs al heeft het hele avontuut precies lang genoeg geduurd.
De laatste 5 weken zijn heel bijzonder geweest. Plotseling word je deel van een heel andere cultuur, ben je ineens inwoner van een miljoenenenstad, leer je elk steegje kennen, moet je jezelf er steeds op wijzen dat het pollo is en geen polla. Ik heb al dagenlang geen Nederlands meer gepraat, denk in een mengelmoes van Engels en Spaans, leer een andere taal nog beter kennen.
Er waren momenten dat ik Ale wel achter het behang kon plakken. Er was woede, te veel Spongebob en een sterk Spaans temperament. Maar dat alles wordt teniet gedaan door al die mooie momenten die ik hier beleef. Een diner speciaal voor mij, een tekening met de woorden I Love You Carlotta en een uitgestoken wang die om een kusje vraagt. De glimlach van een kind maakt zoveel goed.
Er zijn dingen waar ik me schuldig om voel. Ik had zoveel meer tegen Elisa willen zeggen. Waarom duurde het zo lang voordat Ale en ik eindelijk beste vriendinnetjes konden zijn? Ben ik wel aardig genoeg geweest, beleefd, open-minded, geïnteresseerd?
Er is niemand die me dat kan vertellen. Maar ik denk dat ik het antwoord wel heb. Voor ik au pair werd stond er in de brief dat als de familie naar hun dorp toegaat, ze liever even alleen zijn. Het is voor hun een moment om weer tijd met de familie te delen. Maar ik mag mee naar Cuenca. Blijkbaar ben ik voor hen nu net zo familie als zij voor mij.
Au pair zijn is niet makkelijk. Alleen zijn in een land waar je verder niemand kent ook niet. Maar het is geweldig om te kunnen zien hoe jijzelf en de mensen om je heen kunnen groeien, door de stap die jij hebt gezet.
Er zijn dagen die zwaar zijn. Het allerliefste wil je snel naar huis. Voor elke dag zet je een streepje, zodat je weet wanneer je je familie weer kan zien.
Op andere momenten schijnt de zon. Als je knuffels krijgt, cadeautjes en tekeningen. Als je ziet hoe blij je kinderen zijn dat je mee naar Cuenca gaat. En als ze eindelijk naar je luisteren.
Ik heb ooit een blog gelezen van een meisje dat naar High School in Australië ging. Zij zei: "Don't think it will be an easy experience, but it's an experience I will never forget." En dat meisje - ik ben haar naam alweer vergeten - heeft precies de juiste woorden gevonden voor een avontuur dat je dwingt op eigen benen te staan.
Dag dag, muchachos. Bedankt voor het trouwe volgen. Op maandag zal ik nog 1 laatste (een wat alternatiever) berichtje posten. Want dan is het avontuur voorgoed voorbij.
Liefs,
Carlotta
-
01 Augustus 2014 - 23:53
Mami,Franki:
Lieve schat,
Frank en ik zitten te sniffen bij dit prachtige verhaal.
Je hebt zo mooi omschreven wat er allemaal met je is gebeurd in de afgelopen 5 weken.
Eenmaal thuis begint straks het gedoe met inschrijving afronden, boeken bestellen, beurs aanvragen, OV jaarkaart etc etc...dus bijna geen tijd meer om aan Madrid te denken.
Koester daarom de vele mooie momenten, de moeizame uurtjes, de vele stoere stappen die je hebt gezet en vergeet niet dat dit ook weer heeft bijgedragen aan de nieuwe Carlotta.
Met 5 weken avontuur zien we je straks terug. Dan willen Rosa en ik alle appjes, mailtjes,smsjes en verhalen op je blog nog een keer uit jouw eigen mond horen.Wat een feest om je terug te zien.
Nog 4 nachten en een weekend in My Villlage voor jou.
De wens van de Spaanse familie was om je lid van het gezin te maken. Ze hebben woord gehouden en jij hebt daar ook je geweldige bijdrage aan geleverd.
En vergeet nooit: een moeder denkt ook altijd dat ze haar kinderen tekort heeft gedaan, of dat ze meer geduld en tijd had moeten nemen voor haar kind. Blijkbaar werkt dit voor een au-pair ook zo...
Laat het een mooi afscheid zijn en een heerlijk weerzien met je eigen roots.
Dikke kus ,
Mami en Frankz
-
02 Augustus 2014 - 00:22
Adrianos:
Hee Lotta, heel beel kusjes ban je Bader die morgen zijn Billage boor7 dagen gaat inruilen boor Benetie. Ik kijk er naar uit om je weer te zien. en boor bolgende week heel plezier XXXXXX -
02 Augustus 2014 - 06:30
Pieeen:
Hoooi, ik ben blij dat je t leuk gehad hebt en je hebt er vast veeel van geleerd!!
Ik snap alleen echt niet wat je bedoelde met "er is een hond, peggy (sorry pien)"
Nog veeel plezier in het dorp en daarna nog met Hank en rosa:)
Xx -
02 Augustus 2014 - 21:42
Helmi:
Lieve Lot, eindelijk een berichtje van ons. Ik kwam door omstandigheden niet eerder toe aan het lezen van al jouw prachtige reisverslagen. Prachtig omschreven (misschien toch journalistiek moeten doen?) en wat heb je veel meegemaakt. Hoop dat je nog een hele leuke tijd met mama en Rosa zult hebben daar en dan spreken we elkaar snel weer, en zal ik wel vertellen waarom het hier allemaal zo lang geduurd heeft. heel veel groetjes en dikke knuffel uit Muiden.
xxxHelmi -
04 Augustus 2014 - 00:14
(tante) Ineke:
Hoi Lot, nog gauw op de valreep een bericht van je tantetje.
Je hebt je leven in Madrid weer heel mooi op mail gezet. In gedachten zie ik je daar bezig.
Je zult het zeker niet altijd even gemakkelijk hebben gehad, maar de positieve dingen zullen je het beste bijblijven. Het is kind eigen om te kijken waar de grenzen liggen van iemand die niet je moeder is.
Maar als ik het allemaal zo lees, heb jij je er kranig door heen geslagen.
Fijn dat de familie je meeneemt naar hun Village. (mooi verhaal trouwens hoe dat gaat in Spanje).
Teken dat je erbij hoort en dat zal je goeddoen. Ik vind het supergoed van je dat je dit ondernomen hebt en hoor graag nog eens meer van je (de 17e ) hierover.
Ik wens je nog hele fijne dagen met mamma en Rosa en tot gauw ziens!
Liefs, Ineke -
04 Augustus 2014 - 16:18
Rosa:
Liefste Carlotta,
Wat een prachtig verhaal! Ik ben blij om te lezen dat het zo'n mooie ervaring voor je is geweest waar je veel van hebt geleerd; dat is precies wat ik je toewenste! En het allerbelangrijkste... ik zag op Whatsapp dat je je status hebt veranderd in 'enjoying life' en dat je op de foto staat met Ale als profiel! Ik ben trots op je en ik hou van je! Gelukkig zie ik je morgen weer, want het wachten heeft me nu wel lang genoeg geduurd.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx as always
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
