Our last summer

Lieve allen,

Mijn laatste berichtje uit Madrid (snik snik snik). Mijn laatste dagje in het huis van de familie (snik blij snik). Ja ja, de tijd zit er dan echt op voor nu. Het is niet bepaald voorbij gevlogen, maar kan ook niet zeggen dat de uren door de dagen kropen. 5 weken was voor mij precies genoeg!

Nog even een up date over MY village. We vertrokken vrijdagavond om half 10 en was van tevoren al geinformeerd dat de trip 2 uur zou duren.
Ik heb er wel eens comfortabeler bij gezeten. Maar met 2 tieners (al ben ik niet echt een tiener meer he), een 9 jarige niña die steeds van positie verandert en een te kleine blaas in een auto die bestuurd wordt door een Spaanse chauffeur was het niet mijn finest hour. Ik wilde nog zeggen¨wat fijn dat ik nooit ziek word in auto´s¨ , maar dat neem ik toch maar weer terug.
Daarbij geldt dat de snelweg naar de remote village verschrikkelijk was. Waarom hebben ze hier in Spanje zoveel bochten? Het is niet echt volle-blaas-vriendelijk plus best wel irritant als je wilt slapen.
Daarnaast reed Emilio zo snel dat ik blij ben dat ik nog leef, al kwamen we daardoor wel eerder in Cuenca aan. Een keer was ik bang dat we echt een crash zouden krijgen en begon mijn hoofd al te overpeinzen: wat als we botsen en niemand is gewond, hoe kan ik dan aan de politie duidelijk maken dat ik eerst heel nodig naar de wc moet?

Afijn, dat was niet nodig, want we botsten niet. Op de terugweg werden we weer bijna geschept door een andere Loco, waarop Emilio uitriep ¨He doesn´t know how to drive!!!!!¨ Het spijt me Emilio,je bent een heel aardige man, maar GEEN ENKELE Spanjaard weet hoe hij moet rijden.
Gelukkig kwamen we dus wel in the mountain village aan, waar overigens geen mountains te bekennen waren. Op het moment dat de auto het dorpje in reed had ik nog niet echt door dat we aan waren gekomen, en ik kwam dan ook onmiddellijk in een cultuurshock terecht toen de auto stopte - waar ik me het hele weekend in bevonden heb.
In het donker, op het plein voor het huis, had ongeveer het hele dorp zich verzameld. Kinderen speelden op de straat en volwassenen praatten op de stoep met elkaar alsof het 12 uur ´s middags was (het was 12 uur ´s nachts). Het plein werd zwak verlicht door een doffe straatlantaarn, waardoor het geheel in een oranje gloed plaatsvond.
Op het moment dat de auto stopte sloeg het hele dorp op hol en rende iedereen naar de auto toe, en mijn familie naar hen. Springend, juichend, gillend onthaalden ze elkaar en er werd gezoend, geknuffeld en over en weer gerend. En midden in dat gekkenhuis stond ik.
Gelukkig kon ik al snel kennismaken met de moeder van Emilio, die ik voor het gemak even Abuela noem (weet haar echte naam niet) en zijn lieve zus Marisol. Ik kreeg gelijk twee zoenen, wat hier heel normaal is in Spanje. Aan de ene kant schept dat gelijk een band, maar een paar seconden later ben je weer vreemden voor elkaar.
Marisol probeerde haar twee zoontjes Reyes (7) en Andres (12) nog over te halen mij te zoenen, maar dat was geen succes. Volgens mij vond Reyes mij echt heel eng want hij rende gelijk weg en Andres gaf een beetje verlegen twee zoenen toen moeder aangedrongen had.

Ik had niet lang te tijd in het hele spektakel stil te blijven staan, want Marta nam me gelijk mee naar haar vrienden. Het was 24:00 en ik was doodop maar ik vond het zo lief van Marta dat ze me mee had gevraagd, dus nam ik haar uitnodiging aan. Ik had bij aankomst gelijk besloten alles te doen want die gekke Spanjaarden ook doen.
Marta´s vriendengroep zat in een barretje vieze visbroodjes te nuttigen. Ik voelde me een beetje awkward (moet ik ze zoenen/niet zoenen) maar ik bedacht me dat ik mezelf Spaans ging gedragen, dus deed het wel. Geen van haar vrienden sprak echt Engels en zij spraken zo snel Spaans dat ik al snel vele minuten achterliep op het gesprek, maar gelukkig had ik mijn eigen personal translator. Ja ja, het tripje was best goed voor mijn taalverwerving.
Rond 24:30 besloot het bonte gezelschap te betalen voor de gore visbroodjes en was ik opgelucht dat ik eindelijk naar bed kon gaan, maar blijkbaar hadden ze besloten me nog een hele tour door het donkere dorp te geven dus ging mijn eigen slaapfeestje niet door. Tijdens de midnight tour leerden die gekke vrienden me vooral woorden die ik niet zou moeten kennen en vertelden ze me dat er hier ook een groep is van leeftijdsgenoten die hun vijand is. Zoals in West Side Story zijn hier meerdere gangs, maar ze zijn wel zo verdraagzaam de straten met elkaar te delen.

Carboneras is een dorpje, en Spaanser kun je het niet krijgen. Er wonen 700 mensen (het lijken er meer) en overal staan oude, vervallen huizen, lopen tandloze opaatjes rond en miauwen zwerfkatten je ´s ochtends wakker. Het wordt omgeven door bossen en naar men zegt ook bergen, die ik dus niet echt gespot hebt. Het dorp verkeert vooral in vervallen staat. Scheuren in de muur, dichtgemetselde ramen, kapotte wegen en overal troep op de weg. De weilanden zijn dor en geel van het tekort aan regen en als je niet uitkijkt stap je zo in een menselijke drol, want iedereen doet zijn behoefte waar hij wil. ´s Zomers gaat het dak eraf en lopen er nog kinderen rond om 3 uur ´s nachts, zijn er wilde mojito parties en is het zwembad open. In de winter schijnen de straten leeg te zijn, want het is ijskoud en al die families die HUN families op komen zoeken zijn dan al weer teruggekeerd naar de stad. MAAR, hoe vervallen ook, dit is we het echte Spanje. Puurder kun je het niet krijgen.

Nadat ik later dan me lief was in mijn bed was gekropen, nam Marta me de volgende ochtend mee naar de markt samen met haar oma en Marisol. Abuela was zo ontzettend lief en pakte steeds mijn hand of sloeg een arm om me heen.De markt was een grote trekpleister en je kon er amper lopen, omdat om de 2 meter wel weer iemand gezoend en begroet moet worden.
Let me give an example:

We lopen door de straat. Plotseling stoppen we. Marisol spot mensen die ze kent. ´Buenas!!!!¨ De parade stopt, Marisol, oma en Marta stappen allemaal naar de desbetreffende personen toe.
Met een beetje ongeluk is het een heel gezin die allemaal kusjes moeten krijgen. ¨Hola Jose.¨Zoen zoen. ¨Hola Ana.¨ Zoen zoen. ¨Holaaaa Sandra!!!!¨ Zoen zoen. ¨Hola Belen.¨ Zoen zoen. ¨Hola Cristian.¨ Zoen zoen. Pauze (baby wordt gespot). ¨Hoooooooola Carmen!¨ Baby wordt zelfs gezoend en daarna geknuffeld, waarop men meteen in gesprek gaat over hoe lief de baby is en hoe snel Carmen is gegroeid want ze heeft al haartjes en 1 maatje meer en zo ben je 10 minuten bezig met hoi te zeggen.
Het is hartverwarmend hoe de Spanjaarden zo blij zijn elkaar te zien, maar op een gegeven moment wordt het nogal irritant en doen je wangen pijn van de zoenen die je hebt gekregen. Ondanks dat Marisol een schat van een vrouw is hadden we wel de pech dat zij iedereen kent en dus ook iedereen gedag moest zoenen.

Na de markt, friends assemblee en de lunch besloot ik voor het eerst siesta te houden. Ik had ontzettend veel koppijn en was doodop, die verexcuseerde ik mezelf even om te gaan slapen. Toen ik 4 uur later wakker werd was Alejandra inmiddels voor de tv vandaan, Marta nog steeds weg en Emilio en Elisa gingen wandelen. Ik was alleen met Abuela, maar dat vond ik heel leuk, want het is een schatje. Zo vertelde ze me dat zij ´s winters naar school gaat, ze hier altijd heeft gewoond en kok was op een internaat. En o ja, vroeger slachtte ze haar eigen varken. Als Abuela niet hoeft te koken, af te wassen of op te ruimen gaat ze buiten op een bankje zitten met de andere dorpsbejaarden en genieten ze van het leven terwijl ze alle roddels doornemen.
Nadat ik buiten was gaan lezen en bonding time met Abuela en een van haar 4 katten had, werd ik al snel gespot door Don Juan.
Terwijl ik buiten de poes aan het knuffelen was stopte er ineens een colonne Spaanse jongens voor de deur die vroegen waar Marta was. Nadat Abuela ze de weg had gewezen kwamen ze ineens weer terug en eentje vroeg hoe ik heette, wat ik hier deed etc.
Ik ben het hele weekend niet van de Bewonderaar afgekomen. Toen Marta terugkwam vertelde ze me dat Don Juan (heet eigenlijk Ivan) aan haar had gevraagd wie dat knappe blonde meisje in haar oma´s huis was. Nadat Elisa, Marta en ik er smakelijk om hadden gelachen kwam Don Juan al snel weer terug.
De Bewonderaar stond ´s avonds laat voor de deur om te vragen of ik met hem en zijn vrienden (Marta incluis) mee uit ging. Aangezien het leek alsof ik migraine had gekregen bedankte ik hem hartelijk maar beloofde ik ook morgen wel mee te gaan. En dat is hij niet meer vergeten...

Don Juan was zelf niet knap. Vooral z´n neus vormde een obstakel voor mij en elke keer als hij me aankeek glimlachte hij zo schaapachtig dat ik het wilde uitgillen. ¨GA WEG, HET IS NIET WEDERZIJDS!¨Maar ik deed maar mee met het toneelstukje, en heb langer dan me lief is met hem gepraat.
De volgende dag kwam ik hem namelijk inderdaad al tegen (vast niet zomaar toevallig, ik weet zeker dat Marta hem heeft opgetrommeld). Ik was samen met Marta, Alejandra en hun nicht Paula (19) door het dorp aan het wandelen. Ze hadden me zonet de Bull Ring laten zien, waar iedere zomer dronken mensen rondjes rennen terwijl ze achterna worden gezeten door een stelletje wilde stieren. Ik vond het walgelijk om de hokken van de stieren te zien, maar uitte mijn mening maar niet over dit fenomeen dat zo geliefd is bij de Spanjaarden.
Na de Bull Zone vertrokken we naar de stationstuin, waar de Bewonderaar ineens van zijn fiets stapte om ons te vergezellen. Mister Don Juan spreekt alleen maar Spaans dus zag ik de ontmoeting maar als een goed moment mijn language skills te oefenen. Gelukkig zat ik niet te lang met hem opgescheept omdat het family time was.
De HELE familie had zich inmiddels in het huis verzameld om gezamelijk vlees van de barbecue te nuttigen. Marisol en haar zoontjes waren gekomen en ook Emilio´s broer Jesu met zijn dochter Paula en vrouw Juli.
Met z´n twaalven zaten we aan het vlees, tofu en patatas. Mijn oren tuitten van het Spaanse woorden die over de tafel vlogen. Terwijl er Spaanse conversaties werden uitgewisseld probeerde ik te bonden met Reyes, die nog steeds niet had besloten of ik eng was of niet. Gelukkig lukte de operatie enigzins toen ik vroeg hoe zijn pollo smaakte.

Maar anyways, na de vermoeiende lunch ging ik mee naar het zwembad, waar Don Juan zomaar ineens opdook. Marta en haar vrienden speelden een kaartspel dat ik niet begreep en de Bewonderaar greep dat als zijn kans tijd met mij door te brengen door het uit te leggen. Op zich was dat zo erg nog niet, het spel daarna wel. We speelden een game waarin 1 iemand de moordenaar is, de anderen de dorpelingen, er is een hoer en een politieagent.
De moordenaar moet de dorpelingen vermoorden door naar ze te knipogen, de hoer kan ze tot leven wekken en de politieagent moet erachter zien te komen die de dader is. Om dit uit te kunnen voeren, moet je elkaar steeds in de ogen kijken. Don Juan greep dat als zijn kans weer de hele tijd schaapachtig te lachen. De situatie werd er voor mij niet beter op toen iedereen ging zwemmen maar Don bij mij achterbleef (ik kon niet zwemmen met mijn keel) en zogenaamd geen zin had.

Maar ik ben nu van de Bewonderaar die ik absoluut niet bewonderde af, want ik ben terug in Madrid. Gisterenavond nam ik met tranen in mijn ogen afscheid van de meisjes en zwaaide ik ze voor de laatste keer gedag. De zomer is een gekkenhuis geweest, maar een bijzonder gekkenhuis. Een bijzondere Our last Summer met mijn oppaskindje en haar zus, ouders en familie in een land waar iedereen elkaar met 2 zoenen begroet.

Tot in Nederland.

Liefs,
Carlotta