Gebroken en gesloopt

Ik zal maar met de deur in huis vallen: het leven als au pair valt me zwaar. Ik denk dat het - en dat heb ik zelf ook gedaan - enorm onderschat wordt. Bij mij is dat niet zozeer op gebied van werk, al heb ik meiden gesproken die enorm worden uitgebuit. Nee, het is vooral het nieuwe leven. Een week voorbij. Maar het lijken er wel tien.

Ik zat gisteren al in een dipje, maar sinds ik gisterenavond werd geïntimideerd in de metro op weg naar huis voel ik mezelf echt instorten. Ik hoop maar dat het tijdelijk is, want dit gevoel verlamt me.
En niet alleen het nare voorval in de nacht, ook de nieuwe taal, nieuwe mensen en nieuwe dagschema lijkt me soms echt uit te putten. Het is moeilijk om eraan te wennen. Soms denk ik dat het me lukt, en dan gaat het toch weer fout. De ene dag spreek ik vloeiend Spaans, de dag erna geen woord.
Ik eet niet veel in Spanje. Elisa denkt zelfs dat ik mezelf uithonger. Ze zei dat ik veel dikker moet worden, 5 kilo. In werkelijkheid zijn hun porties zo enorm dat iedere buitenlander hier aan anorexia lijdt...
Ze zijn hier bezig met eten, de hele dag. Emilio: "Als de Spanjaarden eten, praten ze over ander eten." Waarschijnlijk bedenken ze dan al wat ze over 3 dagen uit de supermarkt gaan halen.

Het oppassen zelf is niet vermoeiend, aangezien ik alleen maar hoef op te letten hoe Ale tv kijkt. Wat wel vermoeiend is, zijn de pogingen tot andere activiteiten. Helaas vaak tevergeefs. Het quartetto valt nog wel steeds in de smaak, maar het zwembad is leeg zonder mij.
Ale houdt niet van buiten zijn. Omdat we dus meestal binnen zitten, neem ik na het werk een zonnetje in Madrid. Vaak met andere au pairs. Zo was ik woensdag met Kasia, Kasia en Ewa (Polski) in Palacio Real, waar ik in het Pools tot 10 leerde tellen. Kasia 2 heeft het gefilmd en ik scheen een Pools talenwonder te zijn ;)

Gisteren is een dag waar ik liever niet aan terug denk, maar laat ik het over een leuk uitje hebben: de kabelbaan. Samen met een groep van 10 meiden zijn we naar de kabelbaan geweest, die over Madrid zweeft. We zagen vooral bos en hardlopers, maar het was wel gezellig. Daarna hebben we gegeten in een goedkope tent en was ik zielsblij dat ik groenten kon bestellen, want daar is hier een enorm tekort aan. Helaas kreeg de avond ook een staartje, waar ik het al over heb gehad. Soms probeer ik in mezelf de situatie over te denken.

Wat als... wat als ik nooit per ongeluk op Ventura Rodriguez was uitgestapt? Wat als ik toch was gaan lopen, zoals Maike had voorgesteld? Wat als de trein niet zolang op Batán had stilgestaan? Wat als ik door al deze gebeurtenissen de metro niet had gemist?
Zoals ik het nu zeg, klinkt het allemaal erg fatalistisch. Ik heb geen pijn en leef nog. Maar de schrik zit nog steeds aan mij vast.
Toch heeft de nacht ook voor iets goeds gezorgd: als ik niet huilend was thuis gekomen, was ik ook nooit zo goed opgevangen door mijn gezin. Had ik al die knuffels gemist. En was mijn vertrouwen misschien niet zo gegroeid als nu.

Ik besluit het hierbij te laten. Omdat ik enorm uitgeput ben, ga ik snel naar bed. Ik hoop dat ik de nare dagen snel me kan laten.

Morgen een blij verhaal. Dat beloof ik!