Las marcas, the bird and the wardrobe

Hiya,

Ondanks wat de titel doet vermoeden, ben ik nog niet in Narnia geweest. Maar net als Lucy zat ik vandaag wel in een klerenkast. Er waren geen heksen of leeuwen te bekennen, maar ik stond wel oog in oog met een dode vogel en ergens in dit hete land werd ik achternagezeten tijdens marcas.
Meer daarover straks.
Eerst even een korte schets van de dag, want anders zou het zo'n kort verhaaltje worden. Iedere ochtend word ik hier wakker, vroeger dan me lief is, en nadat ik in paniek op mijn mobiel heb gekeken om te checken of ik me niet weer verslapen heb, zak ik terug in mijn Spaanse kussen. Het extra slaapuurtje is tot nu toe bij die ene keer gebleven. Nadat ik mijn Spaanse meisjes heb gewekt en gevoed (niet dat ik op baby's pas, al gedraagt er eentje zich soms wel zo ;) ) is het mijn taakjestijd. Terwijl er Spongebob wordt gekeken houd ik me bezig met het opvouwen van witte was en zit ik in andermans onderbroek te graaien. De kastjes zijn te klein voor het aantal spullen, dus soms moet ik hele keukenkastjes opnieuw in en uitruimen om een vork op de juiste plaats te krijgen. De juiste plaats is hier heel belangrijk, want Elisa is een nette vrouw. Op mijn bed liggen 10 kussens te veel en daarom leg ik ze 's nachts op het tapijt, om ze de volgende morgen weer netjes op bed te sorteren. Laatst had ik dat nog niet gedaan, en had Eli dat door de kier van de deur gezien, dus verzocht ze me in het Spaans de kussens nooit de grond te laten raken, want dat is vies en ze houdt niet van vies.
Vanaf nu prop ik dus al mijn kussens met de grootste moeite in de klerenkast, zodat de kussens de grond niet raken. Het voelt als voetje van de vloer, maar deze keer ben ik af als ik de kussens laat vallen.

De klerenkast, daar kom ik nu eindelijk aan. Na al heel veel voorstellen gedaan te hebben om Ale - en stiekem ook mezelf - te entertainen, las ik vanochted toevallig de blog van een andere au pair die in een wasmand verstoppertje speelde. Ik voelde me een enorme sukkel, want ik als au pair heb nooit ook maar een seconde gedacht aan de altijd goede optie Hide and Seek. Na het woord in het Spaans opgezocht te hebben (ben het alweer vergeten, maar ach) wilde Ale zonder morren of stoten meteen wegrennen zodat ik op Alejandra-jacht kon. Nadat ik twee keer de pineut was geweest mocht ik dan eindelijk weer eens kind zijn en verstopte ik mezelf in, jawel, de klerenkast. Met opgetrokken knieën verborg ik mezelf achter een hoop onderbroeken. Ik moet tot mijn spijt vertellen dat, ondanks mijn vele pogingen, Narnia door mij niet betreden werd. Toen de deur geopend werd stond ik niet oog in oog met de elf, maar met mijn eigen Ale. Die naar eigen zeggen allang wist dat ik in de klerenkast was gevlucht.
Het zoeken naar Narnia noem ik het Narnia-syndroom. Ik heb nog geen enkel persoon van MIJN generatie gesproken die niet hoopte dat er een fantasieland achter hun kleerhangers verborgen zat. Ik hoef me dan ook niet te schamen dat ik op mijn 18e nog steeds teleurgesteld ben, dat ik Narnia niet gevonden heb.

Nadat ik diverse keren had gehidet en geseekt en na een vermoeiend spelletje pi a pi (Spaans tikkertje) vertrokken Ale en ik eindelijk naar la piscina. Tot mijn grote vreugde kan ik verkondigen dat onze band sinds kort steeds beter wordt. Waar er vroeger een woedeaanval kwam omdat ze geen vijfde Prince Ministar koek mocht verorberen, worden nu de schouders opgehaald. Ik heb Narnia dan wel niet gevonden maar dit i mijn eigen victorie.
Terwijl Ale en ik als godinnen in het zwembad dreven ving mijn oog ineens een onaangename verrassing op. Daar, bij het trappetje, dreef een dode vogel. Nee geen dot haar of elastiekje, maar een zielige verdronken levensgrote mus (of dan de Spaanse variant erop). Nadat Ale de hele buurt duidelijk had gemaakt dat ze moesten rennen voor hun leven (un pájaro muerto, un pájaro muerto!!!!) pakte de absoluut niet-hotte lifeguard zijn schepnet en viste de vogel op. Daarna werd het arme beest zonder pardon over het hek gegooid, waar het waarschijnlijk nu nog ligt.
Nadat de lifeguard ons had gered kon ik weer rustig ademhalen, maar Ale niet. Een paar minuten stond ze in het Spaans te mompelen, en ik weet niet of ze een goede-reis-naar-de-vogelhemel-gebed prevelde of dat ze bang was voor de bacteriën. In ieder geval kwam ze er al snel weer in om samen met mij, Anna, Javier en Jaime elkaar achter na te zitten. Met z'n allen speelden we marcas, een spel waarin je moet zwemmen voor je leven maar allang weet dat je nooit kan winnen. Heel deprimerend. Helaas voor Anna was zij vandaag de pineut, want iedereen leek z'n zinnen op haar gezet te hebben. Vooral haar 12-jarige broertje Javier genoot van de Anna-pestdag. De beste jongen sloofde zich ontzettend uit omdat er vandaag veel vrouwelijks in het zwembad te zien was. Ik twijfel nog steeds of hij mij heeft betrapt toen mijn bikinitopje naar boven sloeg toen ik een duik nam, maar hoop van niet. Ondanks had ik een leuke dag met deze vrolijke noot en met Anna, want een beetje gezelschap van mijn eigen leeftijd kan ik wel gebruiken.

Oke, dat was het weer voor vandaag. Adiós en tot snel