El quartetto de Carlotta

Mijn zevende dag. Volgens mij. In het Spaans ben ik niet beter in tellen dan in het Nederlands.
Vanaf gisteren was ik alleen met Ale in huis, want Marta is op summer camp. Helaas kijkt Ale alleen maar Bob Esponja, en is ze verslaafd aan Big Time Rush. Hoe kan het ook anders, in dit huis hebben ze drie tv's: in de woonkamer, keuken en in haar slaapkamer. Tja, hoe maak je een kind obsessed...
Aangezien ik me nogal nutteloos voel als babysitter terwijl Bob Esponja de hele dag door heg huis blèrt, deed ik mijn best haar van die vervloekte tv weg te halen. O, ik wou dat we in de 19e eeuw leefden (al was ik toen waarschijnlijk nooit in Spanje beland).
Om haar Engels te leren, wilde ik foto's voor een poster maken dat je uitlegt wanneer je who, which, that etc gebruikt. De foto's zouden we maken in dat übersaaie dorp waarin ik leef. Echt waar, het is hier zo troosteloos dat ik liever van het aquaduct af zou springen dan hier te moeten wonen. Het interessantste wat hier is is de tram, die ieder half uur naar de outskirts of Madrid gaat.

Ondanks dat je hier niks te zoeken hebt, was het dorp een poging haar van die tv weg te halen.
Het was een disaster. Nee, niet bepaald een succes te noemen.
"I wanna go home."
"Yes, at 1."
"No! 5 minutos!"
"No, one hour. I"ll get you some churros."
Het maakte het alleen maar erger toen hef cafe alleen ijs bleek te verkopen. Woedend at ze haar enorme bollen op, weigerde nog iets te zeggen. Telkens als ik haar vroeg wat ze dan wilde doen begon ze te schreeuwen. "I don't knoooooooooow."
Als ik terugpraatte, moest ik van haar stil zijn. Als ik haar bevel negeerde werd ze alleen maar bozer.
"I didn't come to Spain for this. If you go on, I can go back to Holland immediately."
Even stil. Dat leek toch niet haar bedoeling te zijn.
"Would you like to go the zoo this week?"
"With Maaaaaaaartaaaaaa!"

OK, het was me al gauw duidelijk: dit meisje heeft een Spaans karakter. Na wat tips van mum the teacher liet ik haar thuis maar even afkoelen, terwijl ik zelf op het terras ging zetten. Poging 1 mislukt. Voor het eerst vroeg ik me heel vaak af waarom ik in godsnaam au pair geworden ben.
Na een tijdje begon het te dagen dat ze me aan het testen is. Ja, zelfs een kind van 9 doet daar nog aan.
Gelukkig hielp het afkoelen. Na de lunch leek ze alles weer vergeten te zijn en vroeg ze me wanneer ik het andere spel nou af had. Ze wilde het zooooooooo graag spelen.

Quartetto redde mijn leven. Met de Engelse woordjes speelden we superlang. Ze vond het zo geweldig dat ze samen met mij nog meer woordjes wilde maken. Toen de ouders thuiskwamen had ze nog steeds alleen maar oog voor het kwartet dat ik voor haar had gemaakt.

Met de ouders van Ale kan ik het erg goed vinden. Met padre praat ik veel over Spanje, daar wordt hij heel enthousiast van. Hij wil me van alles vertellen, over eten, steden en Madrid. Met moeder zou ik graag een beter contact krijgen, maar de taal is nog een blokkade. De weinige woorden die ik met haar spreek zijn "Bien en Buenas noches." Ach, dat is misschien wat overdreven. Ik probeer veel meer te zeggen. Het is een heel leuk mens, die meteen de talenschool belde voor mij, waardoor ik daar gisteren terecht kon.

Midden in het centrum werd er een test afgenomen om te zien hoe goed mijn Spaans was. Eerst vond ik alles erg makkelijk, maar ik werd na de eerste bladzijde al teleurgesteld. Grote ogen. Dit ken ik niet!!!
Na lang zwoegen ging ik naar mijn leraar, die alleen maar Spaans sprak. Als een boer met kiespijn keek ik hem aan. English, English, English! Dacht ik kunnen jullie geen Engels praten? Maar toen ik eindelijk bevrijd was besefte ik me dat Spaans toch echt beter is. Daarom ben ik hier.

Ik heb 2 klassen over mogen slaan. Elke werkdag moet ik me van 6-7 in Calle del Carmen melden, om in het Spaans te babbelen. Dat wordt nog wat...
Overigens, het gaat wel steeds beter met Spaans. In de stad spreek ik mensen altijd in het Spaans aan. Ik word er blij van om niet voor toerist aangezien te worden. Soms begrijp ik geen snars van het antwoord, maar dan doe ik zo Spaansachtig als ik maar kan en zeg ik gracias. Om het later aan een ander te vragen.
En...het Spaans werpt vruchten af, want ik ben nog niemand tegen gekomen die dacht dat ik niet uit Spanje kwam.

Een nieuwe dag voor de boeg. Werken, leren, eten. Ale vroeg alweer naar het kwartet. Ik voeg wat foto's toe van Happy Ale.

Xxx