Much to say about nothing

Hola :)

De titel verklaart het al: ik heb niet echt bijzondere dingen meegemaakt sinds de laatste letter die ik typte, maar toch heb ik een heleboel dingen te zeggen. Ik denk dat dat voor jullie ook beter is dan te lezen hoe ik op een 9-jarig aapje pas ;)

Gisteren had ik een sociale avond want na de dagelijkse Spaanse les sprak ik af met Kasia 2 en met Ewa. Laat ik haar in het vervolg maar Bruine Kasia noemen, want de andere had rood haar. Daarbij klinkt Kasia 2 niet zo aardig, als of ze minder belangrijk is dan Poolse Kasia die alweer in Polen zit, en dat is absoluut niet zo.
Eigenlijk was de bedoeling dat we elkaar zondag zouden treffen maar we hadden een heel knappe miscommunicatie. Bruine Kasia had gezegd dat we om 3 uur bij de Topshop (Ja Roos je hoort het goed, ik weet al waar we jou aan gaan kwijtraken hier!!) af te spreken op Puerta del Sol. Toen ik daar na 10 minuten nog geen Polen trof, zocht ik naar een WiFi point. Het was op zich al een wonder dat die bestond, maar het lot wilde slechts dat ik mijn mail kon lezen en geen andere sites kon bezoeken. Door deze geweldige regeling kon ik het berichtje van Ewa lezen dat ze laat waren en of we elkaar om 15:40 konden zien. Ik vertrok naar de dichtstbijzijnde Subway om daar een VeggiePatty naar binnen te werken en meldde me om 15:40 weer op Sol. Helaas waren er weer geen Polen te bekennen dus stond ik voor niks te zweten in de zon.
Het was een miscommunicatie van groot formaat want na het nodige heen en weer geFacebook bleek dat Bruine Kasia en Ewa om 15:15 waren op komen dagen (net toen ik die VeggiePatty naar binnen werkte) en omdat ze hadden gezien dat ik het berichtje niet had gelezen waren ze niet meer terug gekomen.
Ach ja, we vonden elkaar gisterenavond gelukkig wél. Laat ik wat vertellen over mijn Polen, want dat vind ik een leuk onderwerp.
Het was Ewa's idee naar de Segovia Brug te lopen (die gek genoeg in Madrid staat) maar we kwamen er nooit aan. Ik weet niet wat er fout ging op die heuvel onderweg naar beneden maar plotseling besloten we unaniem om te draaien en het takke-eind weer terug te lopen.
Onderweg, terwijl we ons de nodige zweetplekken liepen, raakten we in gesprek over Polen. Ik vertelde dat mijn oom Pools is (oké hij is eigenlijk maar een halve maar dit klinkt beter). Toen ik zei dat hij Andrzej heet kreeg ik gelijk een hele reeks vreugdekreten te horen. Ik nam aan dat hun vriendjes zo heetten of zo, maar blijkbaar waren ze gewoon blij eindelijk weer eens een Poolse naam te horen tussen al die Fernando's, Gonzalezen en Ana's heen. Trouwens, Kasia heeft wel een vriend die Andrzej heet en ergens onderweg kreeg ze een berichtje van hem. Hoe ik ook probeerde, ik kon niet anders dan haar Andrzej inbeelden als met wit haar en een snor: het evenbeeld van mijn oom.
Ik ging gelijk door met opscheppen over de Poolse namen van mijn neven. Bij het noemen van Jurek, Antek en Tadek kreeg ik meteen een heel scala aan "oeh, oooooh, aaaaaah" te horen. Vooral Antek voel in de smaak en ik zei maar niet dat mijn neefie zelf zijn naam haat en liever "gewoon Kees" zou heten. Ook vermeldde ik maar niet dat Tadek dan wel geen Poos spreekt, maar wel een vitrinekast vol Poolse wapens heeft staan.
De achternaam Badura kwam ze na enige overpeinzingen ook bekend voor en het blijkt een schoenenfabriek te zijn. Nou neven, jullie horen het ;)
Om in de Poolse namensfeer te blijven vroeg ik naar hun 2e naam en daar bleek het nodige geschaam bij te horen. Ik brak het ijs en vertelde dat ik Barbara heet, een naam die in Holland op iedereens lachspieren werkt. Nadat ik weer diverse keren "oe's en ah's hoorde, want Barbara was zo mooi en hoe kòn ik die naam haten, vertelde ik maar niet dat ik er zo'n hekel aan had omdat Tadek (die verdorie zelf Barbara had geheten) me altijd Barbaaaaaaara noemt en ik me dus een Barbaar voel wanneer ik met die naam aangesproken wordt.
Verder moet ik toegeven dat mijn naam inderdaad niet zo erg is als je hem met die van Ewa en Kasia vergelijkt. Ewa gaf na morren toe dat ze Eustancia heet (oké, daar hoef je inderdaad niet mee te koop te lopen), maar dit is een spelletje wat Kasia onvermijdelijk altijd wint, want zij heeft de naam Staunislowa gekregen. Meteen riep Ewa dat haar oma zo heette, en dat scheen ook de oorzaak te zijn hoe Kasia aan die verknipte naam komt.
Ewa komt uit Krakow en Kasia woont in een of andere nederzetting dat Zse Zse heet, Stad van de Gelukkige mensen. Kasia oogt inderdaad erg gelukkig dus het wonen daar heeft zijn vruchten afgeworpen. Daarnaast heeft Kasia een achternaam die geen Pool uit kan spreken, maar mij is het wel gelukt :)
Dan nog één ding: voor mij was Pools en Russisch altijd hetzelfde, but I have changed my mind. Zodra je het idee uit je hoofd verbant dat t op het Russisch lijkt is het echt een heel mooie taal.

Over talen gesproken... De talenschool. Sinds Paulie is vertrokken blijkt de leraar (die nog steeds geen naam heeft) wel degelijk Engels te spreken! Je hoeft er niet echt van onder de indruk te zijn maar zodra je door zijn Spaanse accent kunt luisteren is het best handig. Ik vind dat Engels wel prima, want dan kan ik tenminste ook niet voor schut staan omdat ik polla zeg ik plaats van pollo.
Ha, vandaag ben ik weer net de dans ontsprongen!! Iemand praatte vandaag over paella en ik wilde vragen: "Te gusta polla?" Ik weet niet wie of wat me vandaag voor deze fout behoedde maar ik zei het net niet!
Ondanks het Engels is iedereen in de klas wel eens slachtoffer van een Bad Spanish Day. Vandaag en gisteren behandelden we woordenschat dus dat was niet mijn finest hour, maar laatst was Sonja de pineut omdat we de Infedenido bespraken (wat ik al ken) en ze moet toezien hoe ik 4 opdrachten op haar voorliep.
Met name op school, bij de leraar die vooral veel aan zijn armhaar krabt, gaat het goed met Spaans. Thuis zeg ik soms nog dingen waarvan ik me afvraag hoe ik er in vredesnaam aan gekomen ben.

Ondanks de - steeds kleiner wordende taalbarrière - ben ik wel onmiddellijk door de Spaanse gemeenschap opgenomen. In die suburbs waar ik woon wil je nog niet dood gevonden worden (ook niet levend, trouwens) maar het complex heb ik in mijn hart kunnen sluiten. Zodra je er komt rennen er overal kinderen rond en zegt iedereen me gedag. En nog beter: ze onthouden mijn naam. Ik weet niet of iedereen weet dat ik de au pair ben, maar vast wel, want volgens mij zie ik er wel als zo'n buitenlandse sukkel uit.
Een van mijn klunsmomentjes heeft met de sleutel t maken. Iedere dag is het weer een gevecht tussen mij en mijn sleutels, want er zijn er 2 exact hetzelfde en het is me nog geen enkele keer gebeurd dat ik de goede sleutel in het goede slot stak. Een buurvrouw zag dat en haalde meteen haar dochter voor me, die me in het Engels uitlegde hoe de poort te gebruiken.

De ideale ontmoetingsplaats is de zwembad, bij de twee a-hotte lifeguards die hun hele zomer kwijt zijn aan niks doen. Je verdient er 3000 euro mee maar erg opbeurend moet het niet zijn. Er is geen fuck te doen, dus daarom denk ik dat die dode vogel gisteren het meest interessante was wat die lifeguard ooit gezien heeft. Je kan hier overigens maar beter niet verdrinken, want het grootste deel van de dag zit de levensredder met een handdoek om zijn hoofd, dus op het moment dat hij je eindelijk hoort schreeuwen heb jij je laatste hap adem al genomen.
Het is de laatste dagen steeds 37 graden en het is bijzonder hoe ik daar aan wen. Als ik op de thermometer om 5 uur 's middags 36 zie staan ben ik haast beledigd dat het zo koud is.

Dan het laatste punt (mijn vingers doen pijn): de Spaanse stijl. Die schijnt fenomenabel te zijn maar is voor mij vooral heel raar. Met 45 graden lopen de chicos hier in spijkerbroeken en Timberlands rond en als het koud is zie je iedereens blote buik. Daarnaast hebben Spanjaarden de vreemde gewoonte varkenspoten naast hun ijs te hangen, wat er niet echt uitnodigend uitziet.
Ik moet nog steeds gaan shoppen, want de Rebajas is bijna afgelopen, maar ik verzin steeds een smoesje niet te gaan. In tegenstelling tot normale leeftijdsgenoten is ir de compras nooit mijn favoriete hobby geweest. Tot mijn 11e schreeuwde ik als ik en kledingzaak binnenkwam en sindsdien is mijn houding enigzins genormaliseerd, maar niet wat je zou verwachten. Ik hou van nieuwe kleren maar haat paskamers. MR ZATERDAG. Dan Ga Ik!