Summer in the City

大家好！

Na een tijdje weer terug van weggeweest, mijn verdwijning duurde langer dan mijzelf lief was. Dit kwam helaas niet door de tropische temperaturen, waardoor we ons in een "Summer in the City"-paradijs wanen. Het is ook niet zo dat ik domweg vergeten was te schrijven. Hoe ik zo afwezig ben geweest de afgelopen twee weken kan ik makkelijk verklaren: Liu laoshi.
De vrouw die in mijn vorige blog de beste docent was die ik ooit heb gekend heeft inmiddels haar Aziatische kant laten zien. De eerste week pakte ze ons allemaal in met haar enthousiaste spreekoefeningen, debatten en spelletjes, inmiddels worden we elke dag geacht drie uur achter elkaar naar háár te luisteren. Zo komt het niet zelden voor dat we twee uur per dag besteden aan het bespreken van 5 oefenzinnen. Op zich is het bespreken van oefenzinnen niet erg, maar wel dat Liu laoshi denkt dat alle vertalingen van iedereen en public besproken moeten worden. Aangezien iedereen dezelfde zinnen heeft gemaakt kan ik me na vijf minuten al niet meer concentreren, en heb ik mezelf er per ongeluk al eens op betrapt dat ik met m'n hoofd op de tafel lag. Een andere keer moet ik echt in slaap gevallen zijn, omdat een groot incident in de klas me totaal is ontgaan.
Liu laoshi - overigens nog wel steeds heel aardig - hoort vooral zichzelf graag praten. Dit varieert van verhalen over de laatste keizer van de Ming-dynastie die zichzelf aan een boom ophing tot Russische vrouwen die het weten te presteren door torenhoge sneeuw te lopen zonder op hun bek te gaan. Ze heeft namelijk (en dit kan ze niet vaak genoeg vertellen), in Moskou en op Berkeley University gewerkt. Hier moet je haar vooral niét naar vragen, want voor je het weet krijg je een uitgebreid antwoord van in totaal twintig minuten. Op zich prima, jammer is alleen dat ze oost-indisch doof is voor de bel, en na de les nog vrolijk doorgaat te vertellen wat ze eigenlijk had moeten doen toen ze haar boekje over Berkeley opendeed.
Hoe ze overigens ooit op die universiteit beland is, is nog steeds een raadsel, want haar Engels is bij wijze van spreken zo goed als het Chinees van de gemiddelde Nederlander. Door haar ellenlange verhalen heb ik het inmiddels opgegeven naar haar te luisteren (dit voelt als een heel ernstige openbaring).
Helaas geeft ze ook heel veel huiswerk op. Op de een of andere manier noem ik het verblijf hier nog steeds "vakantie", maar dat blijkt het absoluut niet te zijn. Mijn vriendin alias kamergenoot zei laatst dat ze voor Taiwan had gedacht dat we 's ochtends les zouden hebben, tot 1 zouden lunchen, vervolgens een half uurtje nodig hadden voor huiswerk en daarna konden chillen. Dezelfde foute voorstelling heb ik ook gehad, en het blijkt heel erg niet te kloppen. De reden dat ik zo lang niet geschreven heb is namelijk omdat ik de hele dag bezig met mijn huiswerk ben. Hier lijkt overigens niet snel een einde aan te komen.

Verder zijn de lessen vooral heel erg koud. Taiwanezen zijn geobsedeerd door alles wat met de airco te maken heeft. Probleem is daarom ook de kledingkeuze. Als het buiten lekker warm is - en dat is het hier nu - ga je in je shorts naar buiten, om binnen vervolgens te bevriezen. Als we het dan eindelijk voor elkaar hebben gekregen de airco uit te krijgen, komt in de pauze Ji naar binnen, de Taiwanese hulpstudent met wie ik een haat-liefdeverhouding heb. Ik kan nog steeds niet bepalen of de liefde groter is dan de haat. Aan de ene kant is hij super Aziatisch schattig, aan de andere kant zet hij bij binnenkomst áltijd de airco aan. En dan bedoel ik, op z'n hoogst. Meestal vergeet ik een vestje mee te nemen naar de les, waardoor ik me vooral bezig houd met het kippenvel op m'n benen in plaats van de uitleg van Liu laoshi.
De rest van de les besteden we aan het ruzie maken met de tafels, want die zijn ingesteld op Taiwanese maten en blijken niet te begrijpen dat westerse mensen graag hun benen over elkaar heen slaan. Telkens als je dat probeert knal je met je knie tegen de tafel aan, en als je het onderste blad eindelijk naar boven hebt weten te krijgen, stort 'ie een half uur later uit het niets weer in elkaar - waardoor de ruzie weer van voren af aan begint. Dit is heel, heel erg irritant.

Wat is hier niet irritant? Gelukkig best wel veel! Want ondanks Liu laoshi's moodswings, de onophoudelijke berg schoolwerk en het slechte Chinese eten is het hier bijna altijd super gezellig. Omdat we alleen zaterdag de tijd hebben om leuke dingen te doen, grijpen we die kans met beide handen aan. Vorig weekend zijn we met school naar het Palace Museum geweest. We waren na afloop heel blij dat we hier een keer geweest waren, omdat we nu een excuus hebben om nooit meer te gaan.
Gelukkig was de trip naar Shifen wel erg leuk. Het dorpje waar iedereen over de levensgevaarlijke treinrails loopt en de trein pas twee seconden voor aankomst een zachte toeter geeft, is bekend vanwege haar wetslampionnen en grote watervallen. Ze worden ook wel de Niagara Falls van Taiwan genoemd. Omdat het weekend was heb ik helaas meer Taiwanezen voor de waterval dan de waterval zelf gezien, maar ondanks dat was het zeker een leuke ervaring.
Een andere leuke ervaring staat me morgen te wachten, want dan ga ik voor het eerst een weekend lang naar het zuiden. Zaterdag breng ik een dag door bij een gastgezin in Miaoli, en de rest van het weekend gebruiken we om dat onbekende stukje Taiwan te ontdekken.

Ik kan nu huiswerk als legaal excuus gebruiken om een lange tijd niet meer op mijn blog te schrijven, maar ik hoop dat ik mezelf weer sneller meld dan de vorige keer!

再見