The cockroach takes over

你們好，

Inmiddels is het alweer een tijdje geleden dat ik mijn blog updatete, en deze niet-geplande stilte valt zonder twijfel te wijten aan de monsterlijke plaag waar we de afgelopen week mee te maken hebben gehad.
Beestjes. Ik houd niet zo van beestjes. Beetje dom dat ik nog naar Australië ga, want daar schijnen de gevaarlijkste beestjes ter wereld te wonen. Helaas is ook Taiwan geen paradijs voor mensen die niet zo gek op beestjes zijn. Iedere wc die ik hier gebruik check ik op harige spinnen, in de dierentuin ben ik een keer gillend weggerend van een bosaap (die nep bleek te zijn), en Da'an Park mijd ik sinds ik weet dat je daar wordt gestoken door vlooien die uit bomen springen. Maar helaas blijkt ook onze dorm geen safe haven te zijn. Na de muizenplaag die ik deze winter in Leiden heb gehad dacht ik dat het niet erger kon, maar op dat moment had ik nog niet aan kakkerlakken gedacht.

Het begon allemaal vorig weekend, toen ik veilig in Miaoli naar mosselen stond te vissen met mijn gastfamilie. Die avond ontving ik een appje dat er op een van de kamers kakkerlakken aangetroffen waren. Blij dat ik aan de andere kant van het land zat, vergat ik erbij stil te staan dat kakkerlakken de neiging hebben zich te verspreiden. Toen we een dag later terug kwamen bleken ze inderdaad naar de volgende kamer gelopen te zijn, waar ze zich ook nog eens hadden vermenigvuldigd. Toen ik dat hoorde verstijfde ik echt van schrik, aangezien ze nog maar één kamer van ons verwijderd waren. En het volgende scenario kon ik zelf wel dromen: nadat de kamer van onze buren was schoon gemaakt, zouden ze naar ons komen.
"Het zijn maar kleine kakkerlakken, het zijn maar kleine kakkerlakken", zei ik tegen mezelf toen ik hoorde dat ze bij de buren al op hun bed gezeten hadden. De volgende dag liep ik meteen naar de coördinator om aan te geven dat, als de ene kamer uitgerookt was, die klotebeesten op de volgende dorm afgingen (wij dus), en ze dus beter alle kamers in een keer konden reinigen. Maar de Taiwanezen waren onschuldig genoeg om te geloven dat kakkerlakken braaf in het niets verdwijnen.
Dezelfde dag begon de kakkerlakkeninvasie. Net na de lunch zaten we op onze kamer, samen met onze vriendin wiens kakkerlakken net uitgerookt waren. "Nee, nee hoor, wij hebben nog geen kakkerlakken," zei ik net iets te enthousiast. Precies op dat moment hoorde ik mijn kamergenoot stoppen met praten. "Oké, ik zag daar iets," zei ze, waarna ze naar de muur wees. Dat "iets" bleek een mega kakkerlak te zijn van het formaat waar je aan denkt bij het woord "kakkerlak".
Het monster was in het nachtkastje gekropen, maar voor we het konden vangen was het al verdwenen, en vonden we het nooit meer terug. Door mijn geschreeuw wist inmiddels de hele gang dat we kakkerlakken hadden, en kwamen alle jongens even "kijken" (dus: lachen). De moederkakkerlak bleek ook kindjes te hebben die onze kamer uit hadden gekozen als lekkere rustplaats, want nog geen uur later liep er eentje over het bed van mijn huisgenoot. Ik was in een heldhaftige bui en heb het ding met een beker gevangen. (als ik zeg dat de hotelmedewerker hem daarna heeft moeten vermoorden klinkt dit verhaal helaas niet zo heldhaftig meer).
Je hoort altijd dat als je ziek bent, je niet moet googelen op symptomen. Nu een gouden tip: doe dit ook niet als je kakkerlakken hebt. Want de zin "als je overdag kakkerlakken ziet is dit een heel slecht teken, er is een grote plaag", helpt je niet bepaald te relativeren. Gelukkig kregen we met ons zieligste gezicht voor één nacht een andere kamer geregeld, aangezien de kakkerlakken op onze eigen kamer de volgende dag pas vermoord konden worden. Inmiddels was ik al in het stadium beland dat ik overal kakkerlakken zag en voelde, dus een echt goede nacht heb ik in dat stapelbed niet gehad.
Uiteraard klopte onze voorspelling de volgende morgen. Onze kakkerlakken waren weg, maar inmiddels hadden ze uitgevonden dat er heel veel andere kamers waren, en was in een dag de hele gang besmet. Het ergste was nog wel dat ze 's nachts op mensen bleken te kruipen. Pas na deze verhalen besloten de Taiwanezen dat het misschien niet zo'n gek idee was alle kamers maar eens een behandeling te geven.


De kakkerlakken hebben helaas plaats gemaakt voor een tot nu toe nog niet-geïdentificeerd beest dat me in tien minuten twintig enorme beten heeft gegeven. Mijn hele been bezaaid is met rode knobbels, waardoor ik om de zoveel tijd onder de douche moet gaan staan vanwege de jeuk. Ik probeer mezelf maar voor te nemen dat deze verschrikkelijke beestjes een goede voorbereiding op Australië zijn. En ik geef nog steeds toe: liever een kakkerlak of enge mug dan een vogelspin.
Een andere "plaag" die we hebben gehad moet je niet in een grote variant mee te maken krijgen, maar was in het klein best cool om gevoeld te hebben. Laat op de avond, iedereen was al in pyjama, voelde ik mijn bed ineens schudden. Eerst dacht ik dat de buren flink hun best deden hun kamer te herinrichten, totdat mijn kamergenoot bedacht dat het een aardbeving was.
"Ik wil nog niet dood, ik wil nog niet dood!" riep iemand op de gang, en vlak daarna werd er op de hele gang met deuren geslagen. Ook wij besloten onze heil in de deurpost te vinden (die schijnt het veiligste te zijn), en daar stonden we dan, met twintig man om half 12 's avonds, te wachten tot de aardbeving over was. De Taiwanezen die ons passeerden lachten ons vierkant uit. Achteraf bleek dat de aardbeving 3 op de schaal van Richter was. En sinds die ene avond dat wij als domme "waiguoren" op de gang onze eerste aardbeving meemaakten, voel ik elke dag mijn bed zachtjes schudden.

再見