Students in Taipei
Blijf op de hoogte en volg Carlotta
16 April 2016 | Taiwan, Taipei
你們好！
Inmiddels is het alweer een week geleden dat ik voor het laatst iets van mezelf heb laten horen - langer dan ik zelf had gedacht. Een week geleden beklom ik nog die verschrikkelijke olifantenberg waar een stad zich voor mij uitstrekte die ik nog nooit gezien had, vandaag kan ik zeggen dat ik al ruim anderhalve week een "inwoner van Taipei" ben.
De groep van vijf heeft met wie we ooit begonnen zijn heeft versterking gekregen van alle andere Leidse studenten. We begonnen onze studententijd in Taipei al goed met een diner dat de universiteit voor ons en onze nieuwe docenten had geregeld. Tijdens deze maaltijd maakte ik gelijk al een heel goede indruk bij mijn nieuwe laoshi (leraar) door haar te vragen welke saus op de tafel stond, en het vervolgens uit het bakje te laten vallen...
Maandag begon het echte werk, en werden we gelijk in het Chinees ondervraagd om ons spreekniveau in te schatten. na het Chinese kruisverhoor scheidden onze wegen, want we werden gelijk in twee kleine groepen in gedeeld. En wat was ik blij toen ik merkte dat ik les zou krijgen van de leuke laoshi! (hoewel de rest met de andere vast ook een puike tijd heeft).
Liu laoshi heeft een onschatbare leeftijd (dit hebben alle Aziaten), en ik ga ook geen poging doen het te raden. Ze ziet er elke dag even elegant uit met haar mooie jurkjes en lange bruine haar. Ze is grappig, lief, maar kordaat, en ik heb nog nooit van iemand zo goed les gehad als van haar (sorry, mam...). Drie uur achter elkaar spreekt ze non-stop Chinees, en als we iets niet begrijpen herhaalt ze het nog een stuk of drie keer in het Chinees, op hetzelfde tempo. De eerste twee dagen kwamen we allemaal kapot uit de lessen vandaan, maar inmiddels zijn we gewend geraakt aan de woordenstroom die uit haar mond komt, en ook het feit dat we daar drie uur naar moeten luisteren. Haar Aziatische enthousiasme werkt in ieder geval wel aanstekelijk!
Omdat we maar tot 12 uur les hebben, hebben we 's middags meestal vrij om "leuke dingen" te doen (dit houdt vaak in: huiswerk maken). Het grootste gedeelte van de groep is voornamelijk de hele dag bezig met eten, en ook ik doe mijn best hier als vegetariër te overleven. Rondom onze school zijn een heleboel night markets waar je voor een paar cent varkensoren en ook minder gore dingen kunt scoren, maar ik geef nog steeds de voorkeur aan het westerse restaurant. Maar in plaats van mijn tijd etend door te brengen, doe ik mijn best samen met een vriendin heel veel te zingen. Inmiddels is onze laoshi daar ook achter gekomen. Gisteren tijdens de les zong ik "moli hua", een heel aanstekelijk Chinees volksliedje waar ik maar twee zinnen tekst van ken, en daar werd ze zo enthousiast van dat ze wilde dat ik naar voren kwam. Toen ik dat niet deed nam Liu laoshi het van me over, en bleek dat ze zelf een hele mooie stem heeft. Met "Moli hua"maak je hier trouwens heel snel nieuwe vrienden, want toen ik het onbewust in de rij voor de wc aan het zingen was, kwam er een random Taiwanese vrouw op me af die haar duimen omhoog stak. Helaas zijn de meeste Taiwanezen echter nog steeds bang van me. "Waiguoren, waiguoren", riepen ze gisteren tegen elkaar toen we met een groepje naar een mislukte expositie gingen en daar als enige buitenlanders rondliepen. Het is me zelfs een keer gebeurd dat een Taiwanese vrouw zich abrupt omdraaide toen ze mij zag, en snel een andere weg nam. Volgens Liu laoshi is dat niet omdat ze ons haten, maar omdat ze bang zijn dat ze Engels moeten spreken. Ha, ze moest eens weten hoe "goed" ons Chinees is!
Tja, het Chinees. Over het algemeen weet ik me prima te redden, maar soms gebeurt het me dat ik iets vraag, en ze me een heel vreemd antwoord geven, dat indirect ook weer een vraag is. De verwachting is dan natuurlijk dat je de vraag beantwoordt, maar aangezien ik het niet begrijp, zeg ik dan maar "hm hm", wat hele rare gezichten oplevert. En uiteindelijk moet ik het zinnetje zeggen dat ik het meeste haat: "Ni shuo Yingwen ma?" - Spreek je Engels? Waarop het antwoord meestal "nee" luidt.
Tijdens de les heb ik mezelf ook al eens lekker voor lul gezet. Zo heb ik niet alleen per ongeluk gezegd dat de universiteit van Leiden absoluut gegeten moest worden (ik bedoelde "gaan", maar zei op de een of andere stomme manier "eten", maar kwamen Liu laoshi en ik ook op het onderwerp "wasmachines". Zie je, wasmachines zijn namelijk reuze onhandige dingen. Waarom ze hier bestaan weet ik niet, want ze werken zo slecht dat je beter met de hand kon wassen. Op de een of andere manier komt er alleen koud water uit, wat totaal geen effect heeft. Ik wilde aan Liu laoshi wilde vragen of zij ook altijd haar eigen kleren wast, maar in plaats daarvan vroeg ik of ze zichzelf altijd waste. Iedereen lag in een deuk, en er was uiteraard ook een andere laoshi bij, die de tijd van haar leven had. En de lerares vraagt zich de rest van haar leven af of ik door iemand wordt geholpen met douchen...
Naast de gekke taalmomentjes, het vieze eten en het slechte weer door enjoy ik every single minute. Hoewel we nog lang te gaan hebben, voel ik de post-Taiwan-depressie nu al komen. Taipei zelf heeft mijn hart niet veroverd, maar het land wel. Vandaag zijn we met een groepje naar Tamsui gegaan, een dorpje aan de kust voor selfie-makende Chinezen die zich ziek lachten toen we vol overgave mee zongen met de Chinese liedjes op de radio. En hoewel ik hier ver weg van huis ben, voelt alles op de een of andere manier heel dichtbij.
Ik ga nu de tweede week als student op de NTNU in, maar maak je geen zorgen, ik zal jullie ook komende tijd blijven vertellen over de gekke situaties waarin ik mezelf dagelijks bevind.
再見！
可洛
Inmiddels is het alweer een week geleden dat ik voor het laatst iets van mezelf heb laten horen - langer dan ik zelf had gedacht. Een week geleden beklom ik nog die verschrikkelijke olifantenberg waar een stad zich voor mij uitstrekte die ik nog nooit gezien had, vandaag kan ik zeggen dat ik al ruim anderhalve week een "inwoner van Taipei" ben.
De groep van vijf heeft met wie we ooit begonnen zijn heeft versterking gekregen van alle andere Leidse studenten. We begonnen onze studententijd in Taipei al goed met een diner dat de universiteit voor ons en onze nieuwe docenten had geregeld. Tijdens deze maaltijd maakte ik gelijk al een heel goede indruk bij mijn nieuwe laoshi (leraar) door haar te vragen welke saus op de tafel stond, en het vervolgens uit het bakje te laten vallen...
Maandag begon het echte werk, en werden we gelijk in het Chinees ondervraagd om ons spreekniveau in te schatten. na het Chinese kruisverhoor scheidden onze wegen, want we werden gelijk in twee kleine groepen in gedeeld. En wat was ik blij toen ik merkte dat ik les zou krijgen van de leuke laoshi! (hoewel de rest met de andere vast ook een puike tijd heeft).
Liu laoshi heeft een onschatbare leeftijd (dit hebben alle Aziaten), en ik ga ook geen poging doen het te raden. Ze ziet er elke dag even elegant uit met haar mooie jurkjes en lange bruine haar. Ze is grappig, lief, maar kordaat, en ik heb nog nooit van iemand zo goed les gehad als van haar (sorry, mam...). Drie uur achter elkaar spreekt ze non-stop Chinees, en als we iets niet begrijpen herhaalt ze het nog een stuk of drie keer in het Chinees, op hetzelfde tempo. De eerste twee dagen kwamen we allemaal kapot uit de lessen vandaan, maar inmiddels zijn we gewend geraakt aan de woordenstroom die uit haar mond komt, en ook het feit dat we daar drie uur naar moeten luisteren. Haar Aziatische enthousiasme werkt in ieder geval wel aanstekelijk!
Omdat we maar tot 12 uur les hebben, hebben we 's middags meestal vrij om "leuke dingen" te doen (dit houdt vaak in: huiswerk maken). Het grootste gedeelte van de groep is voornamelijk de hele dag bezig met eten, en ook ik doe mijn best hier als vegetariër te overleven. Rondom onze school zijn een heleboel night markets waar je voor een paar cent varkensoren en ook minder gore dingen kunt scoren, maar ik geef nog steeds de voorkeur aan het westerse restaurant. Maar in plaats van mijn tijd etend door te brengen, doe ik mijn best samen met een vriendin heel veel te zingen. Inmiddels is onze laoshi daar ook achter gekomen. Gisteren tijdens de les zong ik "moli hua", een heel aanstekelijk Chinees volksliedje waar ik maar twee zinnen tekst van ken, en daar werd ze zo enthousiast van dat ze wilde dat ik naar voren kwam. Toen ik dat niet deed nam Liu laoshi het van me over, en bleek dat ze zelf een hele mooie stem heeft. Met "Moli hua"maak je hier trouwens heel snel nieuwe vrienden, want toen ik het onbewust in de rij voor de wc aan het zingen was, kwam er een random Taiwanese vrouw op me af die haar duimen omhoog stak. Helaas zijn de meeste Taiwanezen echter nog steeds bang van me. "Waiguoren, waiguoren", riepen ze gisteren tegen elkaar toen we met een groepje naar een mislukte expositie gingen en daar als enige buitenlanders rondliepen. Het is me zelfs een keer gebeurd dat een Taiwanese vrouw zich abrupt omdraaide toen ze mij zag, en snel een andere weg nam. Volgens Liu laoshi is dat niet omdat ze ons haten, maar omdat ze bang zijn dat ze Engels moeten spreken. Ha, ze moest eens weten hoe "goed" ons Chinees is!
Tja, het Chinees. Over het algemeen weet ik me prima te redden, maar soms gebeurt het me dat ik iets vraag, en ze me een heel vreemd antwoord geven, dat indirect ook weer een vraag is. De verwachting is dan natuurlijk dat je de vraag beantwoordt, maar aangezien ik het niet begrijp, zeg ik dan maar "hm hm", wat hele rare gezichten oplevert. En uiteindelijk moet ik het zinnetje zeggen dat ik het meeste haat: "Ni shuo Yingwen ma?" - Spreek je Engels? Waarop het antwoord meestal "nee" luidt.
Tijdens de les heb ik mezelf ook al eens lekker voor lul gezet. Zo heb ik niet alleen per ongeluk gezegd dat de universiteit van Leiden absoluut gegeten moest worden (ik bedoelde "gaan", maar zei op de een of andere stomme manier "eten", maar kwamen Liu laoshi en ik ook op het onderwerp "wasmachines". Zie je, wasmachines zijn namelijk reuze onhandige dingen. Waarom ze hier bestaan weet ik niet, want ze werken zo slecht dat je beter met de hand kon wassen. Op de een of andere manier komt er alleen koud water uit, wat totaal geen effect heeft. Ik wilde aan Liu laoshi wilde vragen of zij ook altijd haar eigen kleren wast, maar in plaats daarvan vroeg ik of ze zichzelf altijd waste. Iedereen lag in een deuk, en er was uiteraard ook een andere laoshi bij, die de tijd van haar leven had. En de lerares vraagt zich de rest van haar leven af of ik door iemand wordt geholpen met douchen...
Naast de gekke taalmomentjes, het vieze eten en het slechte weer door enjoy ik every single minute. Hoewel we nog lang te gaan hebben, voel ik de post-Taiwan-depressie nu al komen. Taipei zelf heeft mijn hart niet veroverd, maar het land wel. Vandaag zijn we met een groepje naar Tamsui gegaan, een dorpje aan de kust voor selfie-makende Chinezen die zich ziek lachten toen we vol overgave mee zongen met de Chinese liedjes op de radio. En hoewel ik hier ver weg van huis ben, voelt alles op de een of andere manier heel dichtbij.
Ik ga nu de tweede week als student op de NTNU in, maar maak je geen zorgen, ik zal jullie ook komende tijd blijven vertellen over de gekke situaties waarin ik mezelf dagelijks bevind.
再見！
可洛
-
17 April 2016 - 15:43
Rosie:
ALLERLIEFSTE SCHAT,
Leuk, dat diner met je docenten! Alleen wel een beetje bummer dat je het bakje met saus liet vallen ;)! Haha, wow, 'puike tijd'... ik kende het woord 'puik' niet eens, joh ;)! Ik denkt dat dat woord: 'leuk' betekent, toch? Maar goed dat je zo'n leuke/goeie/grappige Taiwanees hebt! En tof ook dat haar enthousiasme aanstekelijk werkt!
Gadver, vakensoren?! Eigenlijk 'moet' je dat wél een keer proberen! Maar ik snap het ook heel goed als je het niet doet, hoor! Zou ik zelfs al niet-vegetariër niet gaan eten, denk ik! Maar ja, misschien is juist wel heel lekker?
Leuk dat je zoveel zingt! Maar eh, hallo! - waarom wilde je niet naar voren komen?! Je kan supergoed zingen, jongêh! Volgende keer wel doen, hoor!
Eh, wat betekent 'waiguoren, waiguoren', chick?
Haha, lekker :P dat je aan Liu laoshi vroeg of ze zichzelf altij waste! En hoe reageerde ze?
Ah, goed dat je every single minute enjoyed en dat je waarschijnlijk de post-Taiwan-depressie krijgt! En eh, lekker blijven meezingen, hè?!
Ja, je bent ver weg van huis, en ik voel dat waarschijnlijk meer dan jij ;(! Maar ja, ik vind het heel goed om te horen dat je 'every single minute enjoyed'.
LOVE YOU SOOOOOOOOO MUCH, SWEETHEART!!!!!!!!!! XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
P.s. Deze is wel korter dan de vorige keer, hè :P! -
17 April 2016 - 15:44
Rosie:
Oh, nee, haha, deze is tóch wel weer lang! -
17 April 2016 - 22:03
Mama:
Lieve Lotty,
Wat een heerlijke verhalen.
Natuurlijk krijg ik de verkorte versie via de app maar dit uitgebreide verslag lees ik ook heel graag!
Lachen , gieren, brullen daar in Taiwan!
En wij net zo goed hier, om jouw prachtige verhalen!
Ik moet het dan wel afleggen tegen Liu laoshi...., maar tegen mijn intuïtie kan niemand op .
Ik wist dat je het meer dan goed zou krijgen in Taiwan.
Je bent niet alleen dapper maar ook heel goed in staat om van elke situatie iets moois en bijzonders te maken.Ook al ruik je tegenwoordig naar natte hond, begrijp ik.
Blijf ons vermaken met je fantastische avonturen.
Het opschrijfboekje met 10 positieve dingen per dag is waarschijnlijk al vol!
Dag lieverd,dikke kus en knuf,
Mama
-
17 April 2016 - 23:25
Frank:
Allemachtig Lot,
Je zit er na anderhalve week al tot over je oren in, wat moet dat een heerlijk gevoel zijn!
xoxo
-
19 April 2016 - 18:04
Andrea:
Lieve Carlotta,tot mijn blijdschap heb ik net van Nancy je juiste adres gekregen,
(jij had het me goed gezegd,maar helaas.......)
zodat ik nu weer je hilarische maar interessante verslagen kan lezen.
(ik vond er drie...)
Het klinkt alsof je je daar behoorlijk amuseert en ook veel opsteekt ondertussen.Fotoos moet ik nog zien te vinden.
Ik zie uit naar het volgende verhaal.
Veel liefs
Andrea -
19 April 2016 - 21:45
Helmi:
Lieve Lot,
We hebben weer genoten van je verhaal. Ik zie zo voor me dat je met rode wangen dat bakje saus liet vallen. Het brengt je vast geluk joh. Wat heerlijk dat je zo geniet. Ons lijkt het ook een prachtig land en zo wie zo een onvergetelijk avontuur. Blijf vooral schrijven en laat ons meegenieten. Dikke knuffel van ons allen. Kus Helmi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
