Taipei voor dummies
Blijf op de hoogte en volg Carlotta
09 April 2016 | Taiwan, Taipei
Hello from Taiwan!
Inmiddels, een paar dagen verder, is het me gelukt genoeg "inspiratie" te verzamelen om een blog te schrijven voor de thuisblijvers. In Spanje maakte ik op de een of andere manier continu gekke dingen mee, maar in Taiwan zijn tot nu toe nog niet zulke wonderlijke dingen gebeurd, vandaar dat ik tot vandaag op me heb laten wachten. Terwijl ik dit typ is het bij jullie 3 uur 's middags (dit denkt mijn laptop trouwens ook), maar hier is de dag al bijna voorbij.
De vliegreis naar Shanghai verliep zo vlekkeloos dat het vragen was om problemen. Eenmaal aangekomen in China bleek dat onze koffers - in tegenstelling tot wat op Schiphol werd beweerd - niet vanzelf werden overgezet naar het andere vliegtuig. Heel fijn dat we dit te horen kregen toen we al een half uur in de rij hadden gewacht om in te checken.
Shanghai airport was ook nog eens gigantisch, en vol met extreem modern geklede mensen in felle neokleuren en met Chinese boyband-kapsels. De tocht terug naar de hal waar we waren uitgestapt duurde dan ook lang, en keer op keer moesten we onze paspoorten laten zien en de douanebeambten uitleggen dat we écht China niet ingingen, maar naar Taiwan zouden gaan. Ze waren paranoid zoals ze dat alleen maar in China kunnen zijn, en bij de toegang hadden de beambten drie andere collega's nodig om uiteindelijk te besluiten dat we de poortjes door mochten. Overigens kenden ze hun eigen werkplek totaal niet, want we werden door iedere medewerker een andere kant op gestuurd als we de weg vroegen. Gelukkig wisten we het vliegtuig nog op tijd te bereiken, aangezien deze zelf ook vertraagd was omdat de bemanning een potje zat te bingoën.
En dan Taipei, want China heb ik voor de komende tijd achter me gelaten. Toen ik aankwam, wist ik niet wat ik met het idee aan moest dat ik hier nog drie maanden zou blijven. Voor mij strekt zich een stad uit die me in alles doet denken aan Bangkok, de eerste Aziatische stad die ik ooit gezien heb. Voor de lezers die niet in Thailand zijn geweest is dit wellicht een wat ongelukkige vergelijking, waarvoor mijn excuses.
Overal lopen Taiwanezen rond (vrij logisch, maar toch), die vooral druk bezig zijn met praten en eten. De helft van hen is verscholen achter een naargeestig mondkapje. Het lijkt alsof ze tbc hebben, maar in werkelijkheid hebben ze gewoon last van een loopneus. In de metro zie je reclame die je aanraadt een kapje te dragen als je verkouden bent. Dat ga ik dus lekker niet doen.
De gemiddelde Taipeinees spreekt je niet uit zichzelf aan, maar is vriendelijk als je wat vraagt. De meesten antwoorden in het Chinees als jij in het Chinees een vraag stelt, en dan gaan ze helemaal los, want dan komt er gelijk een hele woordenstroom uit. Volgens mij vinden ze het niet heel vreemd dat er buitenlanders bestaan die vrijwillig Chinees willen leren, hoewel sommigen wel vragen waar we dit geleerd hebben. Volgens onze kamergenote sprak ik heel erg "biaozhun", standaard Chinees, en daar was zij helemaal blij mee, dus dat was natuurlijk een leuk compliment.
Verder zijn de Taiwanezen heel ordelijk, en gaan ze zowaar in de rij staan om de metro in te stappen. Op straat heb ik me nog nooit zo veilig gevoeld, en het is daarnaast nog vermeldenswaardig dat de toiletten hier wél goed worden schoon gemaakt. Wat dat betreft kun je beter hier in Taipei zijn.
Als beginnende Taipeinezen hebben we de laatste dagen voornamelijk de highlights gezien, waaronder Chang Kai Shek memorial hall, de beroemde night markets waar varkensdarmen liggen uitgesteld, en de olifantenberg. Tja, de olifantenberg. Het was jammer dat daar niet op een olifant naar boven kon. Volgens de bordjes was de klim slechts 15 minuten, maar volgens mij was dit gewoon om ons gerust te stellen, want wij hebben er minstens drie keer zo lang over gedaan. Ik gok dat dit ook wel een beetje aan ons ligt, aangezien we na vijf minuten al werden ingehaald door onze bejaarde kamergenoot. Het uitzicht was het echter meer dan waard, en voor het eerst zag ik Taipei zoals die altijd op foto's staat. Wil je weten hoe dat eruit ziet? Google dan maar lekker "Taipei", en je staat in de schoenen waar ik gisteren in stond.
Morgen is het tijd voor hard studeren voor ons examen, want als welkomst moeten we meteen een toets afleggen. Hopelijk gaat dat op onze echte kamers beter dan hier in het hostel met snurkende Chinezen. Mezelf kennende zal ik jullie spoedig weer lastig vallen met meer nieuws over mijn Taiwanese avonturen.
再見！
Inmiddels, een paar dagen verder, is het me gelukt genoeg "inspiratie" te verzamelen om een blog te schrijven voor de thuisblijvers. In Spanje maakte ik op de een of andere manier continu gekke dingen mee, maar in Taiwan zijn tot nu toe nog niet zulke wonderlijke dingen gebeurd, vandaar dat ik tot vandaag op me heb laten wachten. Terwijl ik dit typ is het bij jullie 3 uur 's middags (dit denkt mijn laptop trouwens ook), maar hier is de dag al bijna voorbij.
De vliegreis naar Shanghai verliep zo vlekkeloos dat het vragen was om problemen. Eenmaal aangekomen in China bleek dat onze koffers - in tegenstelling tot wat op Schiphol werd beweerd - niet vanzelf werden overgezet naar het andere vliegtuig. Heel fijn dat we dit te horen kregen toen we al een half uur in de rij hadden gewacht om in te checken.
Shanghai airport was ook nog eens gigantisch, en vol met extreem modern geklede mensen in felle neokleuren en met Chinese boyband-kapsels. De tocht terug naar de hal waar we waren uitgestapt duurde dan ook lang, en keer op keer moesten we onze paspoorten laten zien en de douanebeambten uitleggen dat we écht China niet ingingen, maar naar Taiwan zouden gaan. Ze waren paranoid zoals ze dat alleen maar in China kunnen zijn, en bij de toegang hadden de beambten drie andere collega's nodig om uiteindelijk te besluiten dat we de poortjes door mochten. Overigens kenden ze hun eigen werkplek totaal niet, want we werden door iedere medewerker een andere kant op gestuurd als we de weg vroegen. Gelukkig wisten we het vliegtuig nog op tijd te bereiken, aangezien deze zelf ook vertraagd was omdat de bemanning een potje zat te bingoën.
En dan Taipei, want China heb ik voor de komende tijd achter me gelaten. Toen ik aankwam, wist ik niet wat ik met het idee aan moest dat ik hier nog drie maanden zou blijven. Voor mij strekt zich een stad uit die me in alles doet denken aan Bangkok, de eerste Aziatische stad die ik ooit gezien heb. Voor de lezers die niet in Thailand zijn geweest is dit wellicht een wat ongelukkige vergelijking, waarvoor mijn excuses.
Overal lopen Taiwanezen rond (vrij logisch, maar toch), die vooral druk bezig zijn met praten en eten. De helft van hen is verscholen achter een naargeestig mondkapje. Het lijkt alsof ze tbc hebben, maar in werkelijkheid hebben ze gewoon last van een loopneus. In de metro zie je reclame die je aanraadt een kapje te dragen als je verkouden bent. Dat ga ik dus lekker niet doen.
De gemiddelde Taipeinees spreekt je niet uit zichzelf aan, maar is vriendelijk als je wat vraagt. De meesten antwoorden in het Chinees als jij in het Chinees een vraag stelt, en dan gaan ze helemaal los, want dan komt er gelijk een hele woordenstroom uit. Volgens mij vinden ze het niet heel vreemd dat er buitenlanders bestaan die vrijwillig Chinees willen leren, hoewel sommigen wel vragen waar we dit geleerd hebben. Volgens onze kamergenote sprak ik heel erg "biaozhun", standaard Chinees, en daar was zij helemaal blij mee, dus dat was natuurlijk een leuk compliment.
Verder zijn de Taiwanezen heel ordelijk, en gaan ze zowaar in de rij staan om de metro in te stappen. Op straat heb ik me nog nooit zo veilig gevoeld, en het is daarnaast nog vermeldenswaardig dat de toiletten hier wél goed worden schoon gemaakt. Wat dat betreft kun je beter hier in Taipei zijn.
Als beginnende Taipeinezen hebben we de laatste dagen voornamelijk de highlights gezien, waaronder Chang Kai Shek memorial hall, de beroemde night markets waar varkensdarmen liggen uitgesteld, en de olifantenberg. Tja, de olifantenberg. Het was jammer dat daar niet op een olifant naar boven kon. Volgens de bordjes was de klim slechts 15 minuten, maar volgens mij was dit gewoon om ons gerust te stellen, want wij hebben er minstens drie keer zo lang over gedaan. Ik gok dat dit ook wel een beetje aan ons ligt, aangezien we na vijf minuten al werden ingehaald door onze bejaarde kamergenoot. Het uitzicht was het echter meer dan waard, en voor het eerst zag ik Taipei zoals die altijd op foto's staat. Wil je weten hoe dat eruit ziet? Google dan maar lekker "Taipei", en je staat in de schoenen waar ik gisteren in stond.
Morgen is het tijd voor hard studeren voor ons examen, want als welkomst moeten we meteen een toets afleggen. Hopelijk gaat dat op onze echte kamers beter dan hier in het hostel met snurkende Chinezen. Mezelf kennende zal ik jullie spoedig weer lastig vallen met meer nieuws over mijn Taiwanese avonturen.
再見！
-
09 April 2016 - 15:48
Mama:
Lotlief,
Wat een heerlijk verhaal van de eerste paar dagen in Taiwan, die je nu nog als toerist beleeft! (Gelukkig lees ik nu pas van de bijna achtergebleven koffers... )
Over een poosje ben je zelf waarschijnlijk een halve Taipanese geworden. Mogelijk zelfs met neon Playmobil kapsel.Doe eens gek!
Morgen begint het dus serieus te worden. Met een heuse instaptoets Chinees. Volgens je kamergenote ben je al geslaagd, begrijp ik.
En wat doe je dan de rest van de drie maanden als je al zover bent?
Blijf lekker op onderzoek uitgaan lieverd. Ik zie, lees en hoor het graag!
Denk aan je, hou van je en ben ontzettend trots op je!
Moes.
-
09 April 2016 - 23:11
Rosie:
Liefste Lottie,
Wat leuk inderdaad, om je verhalen te lezen, meis! Heb je het op Facebook gezet; je verhaal? Zou ik wel doen, hoor! 't Is echt tof om te lezen! Nou, eh, geen gekke dingen? Jullie koffers werden toch niet overgezet naar jullie andere vliegtuig ;)? Maar eh, gelukkig spreken jullie Chinees, dus dat kwam dan dus wel goed! Weet je al goed hoe je boos moet worden in het Chinees :P?
Haha, djiezus, zaten ze te bingoën? Heb je daar wel een foto van gemaakt :P? Hé, en wat goed dat je kamergenote zei dat je 'biaozhun' spreekt! Dat is zéker een mooi compliment!
Ill, gadverdamme! Varkensdarmen?! Blugh; en dat lijkt me al helemaal als vegetariër ;)! Wow, ingehaald door je bejaarde kamergenoot :O? Oeps... Maar het uitzicht is inderdaad supermooi!
Jááá, kom maar op met meer nieuws over Taiwan! En leuke profielfoto heb je trouwens! Maar een foto uit Taiwan (die op FB staat) is ook erg leuk!
Zal ik je trouwens morgen 'bellen', Bird, of heb je dat 'liever niet'? Ik bedoel: wil je even 'op je plek' komen in Taiwan zonder ons te spreken? Ik kan je helaas niet 'bellen' op maandag en dinsdag (volgens mij?) of anders woensdag. Ik moet namelijk 'de hele dag' bij Oi Mundo werken. En dan kan ik je niet bellen, want het is natuurlijk 6 uur later bij jou! Maar... mocht er wat zijn, dan kun je mij wél altijd bellen, hoor! Ik heb m'n mobiel namelijk wel aanstaan ;)!
Ik heb trouwens een leuk nieuwtje, Lot: ik ga maandag kijken op een kamer in de Willemsstraat, en daar mag ik - waarschijnlijk - ook gaan wonen! Ik laat je natuurlijk nog weten hoe het is gegaan!
En eh, ik noem je weleens Chinezie, maar moet ik je nu niet Taiwanesie noemen :P?
Dikke kus, en groetjes aan Simone; leuke meid is dat!
Ti amo <3, love you <3, Ti amo <3 -
27 April 2016 - 23:51
Ineke:
Hee meiske, ik heb net eens even je verhalen gelezen die jij zo mooi beeldend kan vertellen, dat je het voor je ziet.
Volgens mij heb je het heel erg naar je zin. Het is toch wel een compleet andere wereld. Super om dat mee te maken. Wens je nog een hele fijne tijd daar en kijk uit naar je volgende verhalen. Xxx ineke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
