Beijingggg Baby
Blijf op de hoogte en volg Carlotta
08 September 2017 | China, Peking
朋友們，你們好。
Wat heb ik het gemist om deze woorden te typen! Een jaar lang heb ik in dat suffe Nederland moeten wachten om eindelijk weer op Chinees avontuur te gaan, maar het lange wachten heeft geloond: reporting live from Beijing! Het typen van een nieuwe blog heeft wat langer op zich laten wachten dan gepland, want wonen in China brengt namelijk ook een aantal onplezierige bijkomstigheden met zich mee, zoals een ernstig gebrek aan wifi. Op het moment zit ik in een café op de campus van Renmin University of China (mijn nieuwe home away from home), waar ze - geloof het of niet - wentelteefjes serveren.
De struggle om hier contact met de buitenwereld te krijgen zegt genoeg over hoe de situatie is in China. Hier wonen betekent niet alleen fysiek ver weg van huis zijn, maar ook de lol ervan in kunnen zien om het hurktoilet met kakkerlakken te delen, niet zonder slippers te kunnen douchen en met rugpijn wakker te worden van een keiharde matras. De pret begon al in het vliegtuig, waar ik 11 uur lang naast een snurkende Chinees zat en het licht zo fel was dat het zelfs door mijn slaapmasker scheen. Na een half uur geprobeerd te hebben mijzelf een nog grotere jetlag te besparen, gaf ik de moed op en deed ik mee aan de marathon films-kijken. Voor mij zat een disneyfan die 11 uur lang non-stop doorbracht met het bekijken van verschillende disneyfilms, en mijn vriendin naast me koos een of andere vage Taiwanese film over een vrouw die nog geen kinderen wilde krijgen en haar eitjes invroor. De film draaide vervolgens voornamelijk om de eitjes, die werden vertolkt door Chinezen in astronautenpakken en tegen elkaar klaagden dat ze geboren wilden worden. Uiteindelijk gebeurde dat niet.
Compleet uitgeblust kwamen we om 6 uur 's ochtends aan in Shanghai. Hoewel ik vorig jaar heilig gezworen had NOOIT meer een overstap in die stad te maken, moest ik mijn belofte dit jaar verbreken, omdat dit ticket nu eenmaal veel goedkoper was. Toch zweer ik het dit jaar weer. Ik ga nooit meer naar Shanghai. We stonden minstens een uur vast in de security-check, maar het scheelde dat ik deze keer al wist dat we onze koffers zelf over moesten laten zetten en we niet, zoals vorig jaar, van terminal naar terminal hoefden te rennen op zoek naar de bagage. Toch straalde ook deze keer de inefficiëntie er weer vanaf: in plaats van ons te helpen, waren de douanebeambten eerder druk bezig te bespreken wie het met wie had gedaan op de werkvloer. Ondanks hun desinteresse kozen ze er wel voor om onze koffers nog even open te gooien. Een meisje moest een powerbank weggooien. Het zou me niks verbazen als het personeel daarna een powerbank rijker was.
Al gelijk bij aankomst in Shanghai moest ik mezelf eraan herinneren dat een heleboel dingen hier heel anders gaan dan in Nederland. Zo was er in Shanghai wel een westers toilet, maar de bril zat vol bloedvlekken van mijn ongestelde voorgangster, en de prullenbak met wc-papiertjes puilde uit. In China zijn de pijpleidingen te klein, en dus word je geacht je wc-papier weg te gooien in een open prullenbak. Lekker als er net iemand voor je heeft gekakt. Ook had er net iemand op de grond getuft - iets wat, net als het houden van een krekel, hier de nationale hobby is.
Het vliegtuig had 3 uur vertraging, maar niemand wist waarom - waarschijnlijk moest de piloot nog even uit bed gebeld worden. We zaten dus urenlang vast in een vieze stinkzaal waar om de zoveel minuten een schel gekrijs uit de speakers klonk - het leek wel de Culturele Revolutie.
Wat was het een verademing om in Beijing aan te komen! De mensen leken gelukkig en lachten naar ons, en we werden niet meer gevraagd om veertien keer door de security-check te gaan. De feestvreugde werd wel enigszins afgevlakt door onze dollemansrit naar het hostel, waarin ik vreesde voor mijn leven. Het verkeer in China kent geen regels: iedereen snijdt elkaar af, haalt elkaar in en toetert om de haverklap om te laten weten dat de ander eens een baan op moet schuiven. Auto's remmen pas af als je er net niet onder ligt, en zebrapaden zijn er slechts voor de sier. Waarschijnlijk ga je hier dood als je je aan de regels houdt. Toch heeft het ook wel wat: het is een lekkere chaos hier, en ik houd ervan zolang ik er zelf niet deel van hoef uit te maken. Meerdere keren per dag kijk ik verbaasd op van het ene na het andere gekke tafereel: zo spotte ik gisteren een truck die afgehakte bomen vervoerde, de stam en steel lagen in de wagen, de top en takken sleepten gewoon over de snelweg heen. Heerlijk toch.
Ik studeer op Renmin Daxue, een universiteit die in 1937 door de Communistische Partij is opgericht. De campus is heel mooi groen. Overal staan bomen, er is een fontein en een vijver, een groot gazon en er lopen naast studenten ook oude mensen en kinderen rond. Volgens het Chinese systeem krijgen (ex-)medewerkers van de uni namelijk op de campus een woonplaats aangewezen, een overlevering van het harde communisme hier. Ik zie hier de hele dag mensen met de meest nutteloze beroepen: lantaarnpalenschilder, roltrapkrabber en gatengraver. Mocht je je ooit nog saai en nutteloos voelen op je werk: weet dan dat het altijd nog erger kan.
Ik slaap in de internationale dorms. Volgens de Chinezen zijn die geweldig, maar naar westerse standaards ben ik terecht gekomen in het communistische tijdperk. De kamer waar ik slaap is zo'n 12 vierkante meter, en is voor twee personen bedoeld. Mijn kamergenoot heb ik nog niet ontmoet (het schijnt dat ze hier niet vaak slaapt), maar ze liet wel een fiets, een volle wasmand en een koelkast vol wodka achter. Wordt nog leuk met haar.
Mijn kamer miste een kast, die een dag later werd geleverd, en hier en daar zit een gat in de muur. De matras is letterlijk een plank met een deken eromheen, wat betekent dat een nachtje slapen hier niet gelijk staat aan rust, maar eerder aan zelfkastijding. De wc's zijn goor, en het ruik naar pies en riolering. Ook moet je overal je eigen wc-papier mee naartoe nemen.
De douches zijn in vergelijking met de rest nog redelijk oké, maar ook daar durf ik mijn slippers niet uit te trekken. Er is maar op een aantal uren per dag heet water. Het gevolg is dat douchen eerder een straf is dan een leuk vooruitzicht.
Toch moet ik bekennen dat al deze vreemde, en soms nare dingen, voor mij juist ook gelijk staan aan een avontuur. In Nederland moest ik continu naar de wc, maar een toiletbezoekje in China is zo traumatiserend dat ik mezelf erop train voortaan nog maar drie keer per dag te gaan. Ook is het ontzettend waardevol om te zien hoe het in andere landen gaat, en te weten dat je je aan elke situatie ter wereld aan kunt passen, zolang je jezelf er maar overheen zet. Als ik terugkom in Nederland, krijg ik waarschijnlijk een omgekeerde cultuurshock.
Hoewel de dorm dus nog aan wat te wensen overlaat, is verder alles hier superleuk. Ik heb de afgelopen dagen alweer superveel nieuwe mensen leren kennen, ik maak elke dag nieuwe vriendin. Een van mijn nieuwe aanwinsten is Coco, een geweldig mens. Ze komt uit China maar is totaal niet Chinees (dit vindt ze zelf ook), en heeft een hekel aan haar landgenoten. Coco studeert human resources en als ze Engels praat, heeft ze een dik Amerikaans accent. Als ik alleen met haar ben, praat ik Chinees, maar lang niet alle internationals hier kunnen dat verstaan. Coco was volunteer en hielp onwetende buitenlanders met zaken als bankrekeningen openen en sim-kaarten kopen. Ik ontmoette haar in de telefoonwinkel, toen ik aan het struggelen was met mijn Chinese sim-kaart. Mijn iPhone accepteerde de kaart van ChinaMobile niet, en omdat het te laat was een andere provider te proberen, moest ik een Chinese telefoon kopen. Mijn Changhong is ontzettend shitty, ik kan er totaal niet mee omgaan. Typen is een drama, en om die reden ben ik ook maar overgegaan op spraakberichtjes (typisch Chinees).
Sindsdien wijkt Coco niet meer van mijn zijde. Ze is zelf op water-dieet (totaal niet nodig, maar oké), maar haalt wel steeds bubble tea, dumplings, oreo's en yoghurt voor al haar buitenlandse vrienden. Je kunt ontzettend met haar lachen en als ze je aardig vindt, weet je dat meteen: ik ben al uitgenodigd om Chinees Nieuwjaar bij haar familie te komen vieren in Dalian :).
Verder heb ik voornamelijk veel mensen ontmoet die geen Chinees studeren, maar vakken als business of Chinees recht. Renmin staat vooral bekend om haar uitstekende onderwijs in rechten en economie, en dat maakt dat ook buitenlanders die geen Chinees kennen de oversteek naar deze uni maken. Ze bieden namelijk verscheidene Engelstalige courses aan. Een aantal studenten is hier slechts voor een semester, maar sommigen blijven hier wel twee jaar. Eentje daarvan is Fes, mijn best-buddy uit Canada, die precies dezelfde dingen denkt en doet als ik. Het lijkt alsof we elkaar al jaren kennen. Ook heb je Remi, de Fransman met een Frans accent, en Min uit Korea die vloeiend Chinees spreekt. Ik mis nog een heleboel namen, want echt iedereen hier is aardig en geïnteresseerd.
Vrienden hebben moet ook wel, want anders zou je de Chinese wachttijden niet overleven. De eerste registratiedag zat ik namelijk 3 uur in de rij, samen met een Duits meisje, een Afghaan en een jongen uit Tanzania. Het was dat we elkaar en de koekjes van Coco hadden, anders had ik die zaal allang verlaten. Niemand wist waarom het zo lang duurde om jezelf in te schrijven en een uur lang was er geen enkele beweging. Daarna ging alles geleidelijk aan sneller, totdat ik in een keer aan de beurt was. Men vergat alleen te zeggen dat het registratieproces nog niet helemaal over was...
Gisteren kwam ik vol goede moed aan bij de bank, waar een stel anderen puffend bij de ventilator zat te wachten. 'It's gonna take a long while,' waarschuwde Manson me, een Chinese Amerikaan.Ik werd echter weggestuurd, omdat ik nog geen residence permit had. Zonder residence permit geen bankaccount, maar zonder medische check weer geen residence permit... En dat was nou net wat ze mij de dag ervoor waren vergeten te vertellen. Dus moest ik halsoverdekop met de metro en de bus naar de andere kant van de stad, om in een internationaal ziekenhuis vervolgens weer een uur in de rij te staan. Mijn medische test in Nederland had allang bewezen dat ik geen ebola of iets anders engs had, maar de Chinezen moesten weer een stempeltje zetten, en dat proces duurt een paar dagen. Na een uur te hebben gewacht moest ik dus mijn papieren inleveren, en kan ik die volgende week weer ophalen.
Het lange wachten is hier echt een dingetje. Het scheelt dat ik het al wist, want dan is het acceptatieproces minder moeilijk. Soms staat er een enorme rij om de metro binnen te komen, en lijkt het wel de Efteling. Het is echter wel een goed moment om nieuwe Chinese vrienden te maken.
Ook de Chinezen worden lang aan het wachten gezet, trouwens. Gisteren liep ik over de campus, toen ik zag dat een groepje studenten in uniform militaire training kreeg. Het is echt hilarisch, maar dat vinden de Chinezen niet, dus moet ik maar lachen in mijn vuistje. De groep arme jongens werd door een ander broekie in uniform gedrild. Hij telde steeds tot twee, en dan moesten ze stoppen met marcheren, en met opgetrokken been blijven staan. Het zag er indrukwekkend disciplinair uit, totdat de student-officier plotseling een sms-je van zijn lover kreeg, en prompt stopte met instructies geven. Hij riep nog net "Yi, er" (1, 2), en bleef vervolgens een halve minuut op zijn telefoon kijken. Die arme soldaatjes keken hem vol verwarring en pijn aan, want geloof me, een halve minuut met opgetrokken been en armen staan is geen pretje. En plotseling zag ik zelfs die disciplinaire in hun strakke houding staan wankelen en bidden dat dit wachten snel over was. Na een tijdje was de officier er klaar mee en stuurde hij de soldaten weg om verder te Wechatten met zijn vriendin.
Tot zover, dat was het dan weer. De komende dagen zal ik vast nog meer maffe dingen meemaken. Ik heb mijn eerste kakkerlak al gevonden, dus mijn leven is weer compleet.
Bye bye.
Carlotta
Wat heb ik het gemist om deze woorden te typen! Een jaar lang heb ik in dat suffe Nederland moeten wachten om eindelijk weer op Chinees avontuur te gaan, maar het lange wachten heeft geloond: reporting live from Beijing! Het typen van een nieuwe blog heeft wat langer op zich laten wachten dan gepland, want wonen in China brengt namelijk ook een aantal onplezierige bijkomstigheden met zich mee, zoals een ernstig gebrek aan wifi. Op het moment zit ik in een café op de campus van Renmin University of China (mijn nieuwe home away from home), waar ze - geloof het of niet - wentelteefjes serveren.
De struggle om hier contact met de buitenwereld te krijgen zegt genoeg over hoe de situatie is in China. Hier wonen betekent niet alleen fysiek ver weg van huis zijn, maar ook de lol ervan in kunnen zien om het hurktoilet met kakkerlakken te delen, niet zonder slippers te kunnen douchen en met rugpijn wakker te worden van een keiharde matras. De pret begon al in het vliegtuig, waar ik 11 uur lang naast een snurkende Chinees zat en het licht zo fel was dat het zelfs door mijn slaapmasker scheen. Na een half uur geprobeerd te hebben mijzelf een nog grotere jetlag te besparen, gaf ik de moed op en deed ik mee aan de marathon films-kijken. Voor mij zat een disneyfan die 11 uur lang non-stop doorbracht met het bekijken van verschillende disneyfilms, en mijn vriendin naast me koos een of andere vage Taiwanese film over een vrouw die nog geen kinderen wilde krijgen en haar eitjes invroor. De film draaide vervolgens voornamelijk om de eitjes, die werden vertolkt door Chinezen in astronautenpakken en tegen elkaar klaagden dat ze geboren wilden worden. Uiteindelijk gebeurde dat niet.
Compleet uitgeblust kwamen we om 6 uur 's ochtends aan in Shanghai. Hoewel ik vorig jaar heilig gezworen had NOOIT meer een overstap in die stad te maken, moest ik mijn belofte dit jaar verbreken, omdat dit ticket nu eenmaal veel goedkoper was. Toch zweer ik het dit jaar weer. Ik ga nooit meer naar Shanghai. We stonden minstens een uur vast in de security-check, maar het scheelde dat ik deze keer al wist dat we onze koffers zelf over moesten laten zetten en we niet, zoals vorig jaar, van terminal naar terminal hoefden te rennen op zoek naar de bagage. Toch straalde ook deze keer de inefficiëntie er weer vanaf: in plaats van ons te helpen, waren de douanebeambten eerder druk bezig te bespreken wie het met wie had gedaan op de werkvloer. Ondanks hun desinteresse kozen ze er wel voor om onze koffers nog even open te gooien. Een meisje moest een powerbank weggooien. Het zou me niks verbazen als het personeel daarna een powerbank rijker was.
Al gelijk bij aankomst in Shanghai moest ik mezelf eraan herinneren dat een heleboel dingen hier heel anders gaan dan in Nederland. Zo was er in Shanghai wel een westers toilet, maar de bril zat vol bloedvlekken van mijn ongestelde voorgangster, en de prullenbak met wc-papiertjes puilde uit. In China zijn de pijpleidingen te klein, en dus word je geacht je wc-papier weg te gooien in een open prullenbak. Lekker als er net iemand voor je heeft gekakt. Ook had er net iemand op de grond getuft - iets wat, net als het houden van een krekel, hier de nationale hobby is.
Het vliegtuig had 3 uur vertraging, maar niemand wist waarom - waarschijnlijk moest de piloot nog even uit bed gebeld worden. We zaten dus urenlang vast in een vieze stinkzaal waar om de zoveel minuten een schel gekrijs uit de speakers klonk - het leek wel de Culturele Revolutie.
Wat was het een verademing om in Beijing aan te komen! De mensen leken gelukkig en lachten naar ons, en we werden niet meer gevraagd om veertien keer door de security-check te gaan. De feestvreugde werd wel enigszins afgevlakt door onze dollemansrit naar het hostel, waarin ik vreesde voor mijn leven. Het verkeer in China kent geen regels: iedereen snijdt elkaar af, haalt elkaar in en toetert om de haverklap om te laten weten dat de ander eens een baan op moet schuiven. Auto's remmen pas af als je er net niet onder ligt, en zebrapaden zijn er slechts voor de sier. Waarschijnlijk ga je hier dood als je je aan de regels houdt. Toch heeft het ook wel wat: het is een lekkere chaos hier, en ik houd ervan zolang ik er zelf niet deel van hoef uit te maken. Meerdere keren per dag kijk ik verbaasd op van het ene na het andere gekke tafereel: zo spotte ik gisteren een truck die afgehakte bomen vervoerde, de stam en steel lagen in de wagen, de top en takken sleepten gewoon over de snelweg heen. Heerlijk toch.
Ik studeer op Renmin Daxue, een universiteit die in 1937 door de Communistische Partij is opgericht. De campus is heel mooi groen. Overal staan bomen, er is een fontein en een vijver, een groot gazon en er lopen naast studenten ook oude mensen en kinderen rond. Volgens het Chinese systeem krijgen (ex-)medewerkers van de uni namelijk op de campus een woonplaats aangewezen, een overlevering van het harde communisme hier. Ik zie hier de hele dag mensen met de meest nutteloze beroepen: lantaarnpalenschilder, roltrapkrabber en gatengraver. Mocht je je ooit nog saai en nutteloos voelen op je werk: weet dan dat het altijd nog erger kan.
Ik slaap in de internationale dorms. Volgens de Chinezen zijn die geweldig, maar naar westerse standaards ben ik terecht gekomen in het communistische tijdperk. De kamer waar ik slaap is zo'n 12 vierkante meter, en is voor twee personen bedoeld. Mijn kamergenoot heb ik nog niet ontmoet (het schijnt dat ze hier niet vaak slaapt), maar ze liet wel een fiets, een volle wasmand en een koelkast vol wodka achter. Wordt nog leuk met haar.
Mijn kamer miste een kast, die een dag later werd geleverd, en hier en daar zit een gat in de muur. De matras is letterlijk een plank met een deken eromheen, wat betekent dat een nachtje slapen hier niet gelijk staat aan rust, maar eerder aan zelfkastijding. De wc's zijn goor, en het ruik naar pies en riolering. Ook moet je overal je eigen wc-papier mee naartoe nemen.
De douches zijn in vergelijking met de rest nog redelijk oké, maar ook daar durf ik mijn slippers niet uit te trekken. Er is maar op een aantal uren per dag heet water. Het gevolg is dat douchen eerder een straf is dan een leuk vooruitzicht.
Toch moet ik bekennen dat al deze vreemde, en soms nare dingen, voor mij juist ook gelijk staan aan een avontuur. In Nederland moest ik continu naar de wc, maar een toiletbezoekje in China is zo traumatiserend dat ik mezelf erop train voortaan nog maar drie keer per dag te gaan. Ook is het ontzettend waardevol om te zien hoe het in andere landen gaat, en te weten dat je je aan elke situatie ter wereld aan kunt passen, zolang je jezelf er maar overheen zet. Als ik terugkom in Nederland, krijg ik waarschijnlijk een omgekeerde cultuurshock.
Hoewel de dorm dus nog aan wat te wensen overlaat, is verder alles hier superleuk. Ik heb de afgelopen dagen alweer superveel nieuwe mensen leren kennen, ik maak elke dag nieuwe vriendin. Een van mijn nieuwe aanwinsten is Coco, een geweldig mens. Ze komt uit China maar is totaal niet Chinees (dit vindt ze zelf ook), en heeft een hekel aan haar landgenoten. Coco studeert human resources en als ze Engels praat, heeft ze een dik Amerikaans accent. Als ik alleen met haar ben, praat ik Chinees, maar lang niet alle internationals hier kunnen dat verstaan. Coco was volunteer en hielp onwetende buitenlanders met zaken als bankrekeningen openen en sim-kaarten kopen. Ik ontmoette haar in de telefoonwinkel, toen ik aan het struggelen was met mijn Chinese sim-kaart. Mijn iPhone accepteerde de kaart van ChinaMobile niet, en omdat het te laat was een andere provider te proberen, moest ik een Chinese telefoon kopen. Mijn Changhong is ontzettend shitty, ik kan er totaal niet mee omgaan. Typen is een drama, en om die reden ben ik ook maar overgegaan op spraakberichtjes (typisch Chinees).
Sindsdien wijkt Coco niet meer van mijn zijde. Ze is zelf op water-dieet (totaal niet nodig, maar oké), maar haalt wel steeds bubble tea, dumplings, oreo's en yoghurt voor al haar buitenlandse vrienden. Je kunt ontzettend met haar lachen en als ze je aardig vindt, weet je dat meteen: ik ben al uitgenodigd om Chinees Nieuwjaar bij haar familie te komen vieren in Dalian :).
Verder heb ik voornamelijk veel mensen ontmoet die geen Chinees studeren, maar vakken als business of Chinees recht. Renmin staat vooral bekend om haar uitstekende onderwijs in rechten en economie, en dat maakt dat ook buitenlanders die geen Chinees kennen de oversteek naar deze uni maken. Ze bieden namelijk verscheidene Engelstalige courses aan. Een aantal studenten is hier slechts voor een semester, maar sommigen blijven hier wel twee jaar. Eentje daarvan is Fes, mijn best-buddy uit Canada, die precies dezelfde dingen denkt en doet als ik. Het lijkt alsof we elkaar al jaren kennen. Ook heb je Remi, de Fransman met een Frans accent, en Min uit Korea die vloeiend Chinees spreekt. Ik mis nog een heleboel namen, want echt iedereen hier is aardig en geïnteresseerd.
Vrienden hebben moet ook wel, want anders zou je de Chinese wachttijden niet overleven. De eerste registratiedag zat ik namelijk 3 uur in de rij, samen met een Duits meisje, een Afghaan en een jongen uit Tanzania. Het was dat we elkaar en de koekjes van Coco hadden, anders had ik die zaal allang verlaten. Niemand wist waarom het zo lang duurde om jezelf in te schrijven en een uur lang was er geen enkele beweging. Daarna ging alles geleidelijk aan sneller, totdat ik in een keer aan de beurt was. Men vergat alleen te zeggen dat het registratieproces nog niet helemaal over was...
Gisteren kwam ik vol goede moed aan bij de bank, waar een stel anderen puffend bij de ventilator zat te wachten. 'It's gonna take a long while,' waarschuwde Manson me, een Chinese Amerikaan.Ik werd echter weggestuurd, omdat ik nog geen residence permit had. Zonder residence permit geen bankaccount, maar zonder medische check weer geen residence permit... En dat was nou net wat ze mij de dag ervoor waren vergeten te vertellen. Dus moest ik halsoverdekop met de metro en de bus naar de andere kant van de stad, om in een internationaal ziekenhuis vervolgens weer een uur in de rij te staan. Mijn medische test in Nederland had allang bewezen dat ik geen ebola of iets anders engs had, maar de Chinezen moesten weer een stempeltje zetten, en dat proces duurt een paar dagen. Na een uur te hebben gewacht moest ik dus mijn papieren inleveren, en kan ik die volgende week weer ophalen.
Het lange wachten is hier echt een dingetje. Het scheelt dat ik het al wist, want dan is het acceptatieproces minder moeilijk. Soms staat er een enorme rij om de metro binnen te komen, en lijkt het wel de Efteling. Het is echter wel een goed moment om nieuwe Chinese vrienden te maken.
Ook de Chinezen worden lang aan het wachten gezet, trouwens. Gisteren liep ik over de campus, toen ik zag dat een groepje studenten in uniform militaire training kreeg. Het is echt hilarisch, maar dat vinden de Chinezen niet, dus moet ik maar lachen in mijn vuistje. De groep arme jongens werd door een ander broekie in uniform gedrild. Hij telde steeds tot twee, en dan moesten ze stoppen met marcheren, en met opgetrokken been blijven staan. Het zag er indrukwekkend disciplinair uit, totdat de student-officier plotseling een sms-je van zijn lover kreeg, en prompt stopte met instructies geven. Hij riep nog net "Yi, er" (1, 2), en bleef vervolgens een halve minuut op zijn telefoon kijken. Die arme soldaatjes keken hem vol verwarring en pijn aan, want geloof me, een halve minuut met opgetrokken been en armen staan is geen pretje. En plotseling zag ik zelfs die disciplinaire in hun strakke houding staan wankelen en bidden dat dit wachten snel over was. Na een tijdje was de officier er klaar mee en stuurde hij de soldaten weg om verder te Wechatten met zijn vriendin.
Tot zover, dat was het dan weer. De komende dagen zal ik vast nog meer maffe dingen meemaken. Ik heb mijn eerste kakkerlak al gevonden, dus mijn leven is weer compleet.
Bye bye.
Carlotta
-
08 September 2017 - 08:06
Herman:
Het is inderdaad wel één groot avontuur.
Aan de ene kant beschrijf je een heleboel ongemak maar.......... en dat is één goede instelling 'you have to deal with it'.
Hou je haaks en geniet. -
08 September 2017 - 13:32
S:
Wow kakkerlakken en hurktoiletten wat een mooie combinatie. Doet het je al aan Taiwan denken?
Ik hoop dat je een mooi jaar tegemoet gaat Enjoy! -
08 September 2017 - 14:28
Arjan Smalen:
Prachtig mooi beschreven!!! Xxx -
08 September 2017 - 14:38
Rafaela:
Heyy Carlotta,
Leuk om je avonturen te lezen. Klinkt alsof je je niet gaat vervelen daar ;)
Zondag vlieg ik ook die kant op, ben benieuwd wat ik allemaal ga aantreffen haha.
Groetjes, Rafaela -
08 September 2017 - 19:12
Mama:
Lieve, gekke Lot,
Tranen met tuiten gelachen om je verhalen.Je beleeft het allemaal zo heerlijk intens en
je hebt jezelf al op heel wat vlakken overwonnen. Straks eet je ook nog hond.
Ik kijk uit naar je verdere avonturen, lieve schat. Geniet maar van al die mooie ervaringen.
Kus kus, Mama -
08 September 2017 - 23:30
Janny:
Wat een hilarisch verslag van Lotte in China. Je schrijft zo levendig dat ik het allemaal voor me zie. Maar wat ben jij lekker laconiek, je zou wel Brits kunnen zijn. Maar het lijkt me de enige manier om mee te draaien. Hoop wel dat je een zachter bedje krijgt. Goed slapen is belangrijk. Zie alweer reikhalzend uit naar je nieuwe ervaringen. -
09 September 2017 - 00:28
Ineke:
Hi schatje, wat een mooi relaas heb je er weer van gemaakt. Jij maakt nog eens wat mee. Hoewel het me niet allemaal even smakelijk lijkt om mee te maken. Van dat betreft zijn we hier gewoon verwend. Ik vind het knap dat je ermee kan dealen. Ben benieuwd hoe snel je aan het studeren raakt; daar heb je bijna geen tijd voor met al dat wachten. Er moet wel heel veel voor geregeld worden. Sterkte en succes hoor. Omhelzing van je tante. xxx en tot de volgende.
-
09 September 2017 - 01:22
Rosa:
Lot!!
Superleuk om je blog te lezen! Ik moet zeggen: ik heb de tijd dat je in Taiwan/Australië was niet gemist, maar je komische blogs wel, dus daarom is het een soort van oké dat je nu voor 10 maanden in Beijing bent. Maarrrrr, dan moet je wel genoeg blogs schrijven.
Dan nu mijn reactie op je blog:
Waaaaaaaaaaaat?!! Serieus… verkopen ze wentelteefjes in het café van Renmin University? Ennn... hoe smaken ze? By the way: hoe heten wentelteefjes eigenlijk in het Chinees?
Haha, lachen die Taiwanese film! Titel? Dan ga ik eens even kijken of ik die film op Netflix of in de videotheek ofzo kan vinden.
Whahahahahahahahahahahahahahahahaha, kun je dat gewoon verstaan Lot, dat soort Chinese teksten? Een gesprek over wie het met wie heeft gedaan op de werkvloer? Zo grappig!
En tjiezus, die beroepen ook echt! Lantaarnpalenschilder. Ik lach me rot!!! Ik wist niet eens dat de lantaarnpalen geschilderd (kunnen) worden? Of is dat alleen weer zo in China?
En WTF: is je kamer echt zó klein? Een kamer van 12m voor twee personen?!! Maar waar staat die fiets dan, haha?
Wat ontzettend fijn dat je Coco hebt ontmoet en dat zij zo’n leuke meid is. Ennehm, een vriendin maken in vier dagen: cool, dat kan ook weer alleen maar jij (ik kan daar nog wat van leren, haha). Superlief ook dat je bent uitgenodigd om Chinees Nieuwjaar te vieren bij haar familie… wie doet je dat na - dat je al gelijk wordt uitgenodigd?
Ik vind het uiteraard helemáál niet chill dat je in Beijing zit, maar wat doet het me goed om je verhalen te lezen, en vooral om te lezen dat je zo'n leuke nieuwe vriendin, Coco, hebt gemaakt en dat je Fes hebt benoemd tot je best-buddy. En natuurlijk dat je verder veel aardige mensen hebt ontmoet.
Je laatste zin vind ik echt te grappig! Heb echt hardop zitten lachen hier :).
De zon komt nu, denk ik, op in Beijing: het is hier 1.00, dus bij jullie 07.00. Ik wens je een heel fijne dag, meis! Sta vol goede moed weer op en maak er een heel toffe - eerste - weekenddag van.
Veel liefs en tot morgen/vandaag "aan" FaceTime,
Roos
P.S.1 Hmmm, ik open je blog en ik zie staan: Made in China, met een vliegtuigje erbij. Kun je daar een fotootje van maken? Dat zou leuk zijn!
P.S.2 O ja, en dan heb je natuurlijk nog je FB-pagina! Ik wist het wel als ik jou was! Ik neem aan dat je al genoeg foto's hebt gemaakt om die:
1. Op FB te zetten
2. Als profielfoto in te stellen
3. Als omslagfoto in te stellen
P.S 3 O my... je kunt er wel een dagje voor uit trekken om mijn reactie te lezen, hahaha! -
09 September 2017 - 10:34
Anna Smalen:
Heerlijk verslag om te lezen en fijn te horen dat je goed aangekomen bent na zo'n super lange reis.
Erg mooi ook om via dit blog deelgenoot te zijn van je 'chinese' belevenissen.
Geniet van dit alles! We'll follow you X
-
12 September 2017 - 07:31
Frank:
Héé Lot,
Lekker bezig? Ik vroeg me af of je een beetje tijd overhoudt om te studeren? Ben je al officieel gestart?
Ik ga me vast een beetje voorbereiden op de hurk.
Geniet zoveel je kan. -
12 September 2017 - 16:12
Andrea:
Ha Carlotta in China!
De scherpe blik,de rake observaties, het bij tijden pittige commentaar!
En direct betrokken bij andere mensen,vrienden,
zielsverwanten.
Fantastisch en verbazingwekkend is het om je als het ware mee te maken
terwijl je daar zo rondloopt en het vuil ziet maar ongetwijfeld ook de schoonheid
van je omgeving.
Gaat dat lukken met die viool?......
het ga je goed.xxx -
17 September 2017 - 17:30
Helmi:
Eindelijk even tijd om je blog te lezen. Wat een avonturen allemaal, ik weet niet of ik er jaloers op moet zijn. Kakkerlakken en hurktoiletten met emmers vol kakpapier, ik denk dat ik net als Ineke het wel prettig om in dit verwende saaie landje te wonen. Ik geniet van je verhalen en ben al benieuwd naar je volgende blog. Dag meisje, tot horens. Kus van ons allen
Helmi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
