Aussie Adventures
Blijf op de hoogte en volg Carlotta
28 Juni 2016 | Australië, Sydney
Voor het eerst geen Taiwanees vlaggetje meer, maar een Australische. Yes, je ziet het goed: inmiddels ben ik Down Under. Vanaf nu begint voor mij het ontchinesiseringsproces, en als ik eerlijk ben: dat is moeilijker dan ik dacht.
Ik verliet Taiwan niet bepaald in alle rust. Nu doe ik dat meestal niet als ik een grote reis ga maken, maar ook op luchthaven Taoyuan maakte ik weer een groot, typisch Carlotta-moment mee. Vroeger lachte ik altijd om mensen die hun paspoort vergaten of verloren: ze waren óf dom óf dronken, want hoe vergeet je anders dat blaadje waarin je bewijst dat je een mens bent? Dit was allemaal voordat ik zelf een gigantisch vliegveld doorkruiste om - in tijdnood - mijn paspoort te vinden. Dronken? Nee, was ik niet. Dom? Haha, ja. Misschien toch een beetje wel.
Ik had net mijn vriendin alias kamergenoot uitgezwaaid, en naar de douane gebracht. Tot onze grote teleurstelling ontdekten we op het vliegveld dat we allebei vanaf een andere terminal vertrokken, en we de saaie uren tussen het wachten en boarden in niet samen door konden brengen. Vriendin/kamergenoot zou alleen wel mijn grote koffer meenemen naar Nederland, dus gingen we eerst naar haar terminal om alles uit te checken. Net nadat we afscheid van elkaar genomen hadden, moest ik op mijn eigen terminal inchecken voor mijn vlucht naar Kuala Lumpur. “Passport please,” zei de Air Asia-vrouw, waarop ik in mijn tas graaide en een vreselijke ontdekking deed: mijn paspoort was weg.
Na een paar mijn tas doorzoeken moest ik de Air Asia-vrouw met haar irritante glimlach bekennen dat mijn paspoort was verdwenen. De vrouw was volgens mij héél blij dat ze eindelijk van mij af was, en haalde haar schouders op. Ze keek me aan met een gezicht van: “Wat denk je nou? Dat ik je hier ga helpen? Haha, no way.”
Nou, en dat bleek dus waar ook. Ik moest het antwoord waar ik hulp moest gaan zoeken uit haar trékken. Want er konden twee opties zijn: A. Paspoort is gestolen (99% onmogelijk, we hebben het over Taiwan, daar wordt niét gestolen. In Taiwan blijft men met de handjes van elkaars spullen af).
B. Mijn paspoort zat in mijn schooltas, en mijn schooltas zat in mijn koffer, die op dat moment in het vliegtuig naar Nederland werd geladen.
Een klein deel in mijn kon de hilariteit van de situatie ergens nog wel inzien, het andere deel - de 95% die over was - werd gestrest. Ik vergat mijn in Taiwan aangeleerde manieren, en rende naar de terminaltrein toe. Nog nooit kwam het me zó slecht uit dat Taiwanezen geen loop-, maar kruiptempo aanhouden. Sorry, voor alle Taiwanezen die ik heb weggeduwd in mijn blinde wanhoop. Ik zal het nooit meer doen.
De attendants van China Southern Airlines hadden gelukkig wél hersenen in hun hoofd, en deden hun best er alles aan te doen mijn paspoort terug te krijgen. Hoewel de situatie voor hen ook niet heel alledaags was. “Your passport is in your friends suitcase? Your passport? Oh my god.”
Gelukkig gingen ze daarna druk aan de slag, en werd het tussen mij en mijn vriendin heel veel over en weer geapp op een wifi-aansluiting die om de twee minuten uitviel. Het probleem was: omdat zíj voor mijn baggage moest zorgen, had alleen zíj toestemming in de koffer te kijken. Dat betekende dat, als mijn koffer uit het vliegtuig gehaald moest worden, de hare dat ook werd. En er een kans bestond dat ze haar vliegtuig zou missen.
Ik had me al neergelegd bij het feit dat ik mijn beloved passport nooit meer terug zou zien, mijn vlucht zou missen en in Taipei een nieuwe aan moest vragen, toen het uiteindelijk toch lukte. In alle haast kwam mijn vriendin terug de douane uit, samen met de twee koffers. Mijn paspoort lag inderdaad in mijn tas.
Wonder boven wonder haalden we allebei ons vliegtuig. Hoewel het hare vertraging opliep, vanwege “twee koffers die op het laatste moment nog toegevoegd moesten worden”.
Mijn paspoort bewaak ik inmiddels met mijn leven. Na een lange vlucht kwam in aan in Sydney. het voelde heel apart om aan te komen in een vertrekhal waar niemand op me wachtte, en me te beseffen dat, terwijl iedereen terug naar huis vliegt, ik alleen maar verder weg ga.
Australië was het land waar ik, zonder overdrijven, al mijn héle leven naartoe wilde. Het stond hoger dan Taiwan. Op mijn achtste was ik zo’n irritante wijsneus die iedereen die het wilde horen en niet horen vertelde dat niet Sydney, maar Canberra de hoofdstad van Australië was. En mijn playmobilpoppetjes gingen altijd op autovakantie naar Down Under (jemig, dit moet echt een takke-eind geweest zijn).
Inmiddels kan ik Australië afvinken, en daar ben ik stiekem best wel trots op. Hoewel het tot nu toe heel erg wennen is om hier te zijn. In Taiwan was ik 3 maanden lang continu met vrienden en vriendinnen. Het langste wat ik daar alleen ben geweest was 1,5 uur. Het was dan ook heel raar om in mijn eentje aan de andere kant van de wereld aan te komen.
Ik mis niet alleen mijn vriendinnen, ook Taiwan blijkt een grotere plek in mijn hart te hebben dan gedacht. Het voelde verschríkkelijk om geen Chinees meer te kunnen praten, en de eerste dagen kon ik dan ook geen Engels meer. Bij elke zin die ik maakte dacht ik de Chinese woorden, waardoor ik de raarste zinnen maakte. En toen ik twee Taiwanezen tegenkwam op het strand, voelde het ineens alsof ik thuis gekomen was. Gelukkig stikt het in Australië van de Taiwanezen en Chinezen, dus kan ik nog steeds gesprekken afluisteren en random Aziaten in het Chinees aanspreken. Dat bevalt me wel.
Tegelijkertijd ben ik ook verliefd geworden op het Australische accent, en wel een beetje op Australiërs in het algemeen. Ze hebben niet zo’n groot knuffelbaarheidsgehalte als Taiwanezen, maar zij hebben iets wat anderen niet hebben: Australiërs zijn cool. Ooit van de relaxte Aussie mentaliteit gehoord? Alles, maar dan ook echt álles hier, is easy-going. Waarom stressen als het ook zonder kan? Lijkt me een prima mentaliteit, want van minder stressen word je niet alleen gelukkiger, je gaat ook nog eens minder snel dood.
Op het moment ben ik nog in Sydney, en aangezien ik hier de dagen in barre wintertemperaturen moet doden, heb ik besloten maar meteen wat andere levenswensen van mijn lijstje af te strepen. Opera House vanbinnen gezien? Check. Walvissen gespot? Check. Gesurft? Check.
Walvissen waren als kind mijn lievelingsdieren. Als we op vakantie gingen, zocht ik altijd zorgvuldig uit of daar walvissen en dolfijnen gespot konden worden. Helaas was het me tot gisteren heel vaak beloofd, maar nog nooit gelukt. In Australië is het nu de grote trek van de Humpback Whales, en dat zou bijna 100% kans op walvissen betekenen. Dat liet ik me niet ontzeggen, en dus stapte ik in een racende speedboot, die kilometers de oceaan opvoer. Het leek een teleurstellende trip te worden, totdat er ineens een gigantische walvis opdook die ons bootje wel interessant vond, en récht op ons afzwom. Walvis zwom maar liefst twee keer onder onze boot door, en bleef al die tijd lekker in de buurt rondhangen. Zelfs de schipper had dit amper meegemaakt, dus het was “pretty cool.”
Nu ik mijn walvisdroom vervuld heb, kon ik de surfer in mij ook niet stoppen. Ik wil al leren surfen sinds de uitvinding van Rocket Power, en waar kan dat beter dan op het bekendste surfstrand ter wereld: Bondi Beach. Het strand is zo beroemd dat er een hele tv-serie naar gemaakt is, dat focust op surfers die gered moeten worden. Vlak voordat ik het water instapte moest ik een lekker opbeurend formulier tekenen, waarin de risico’s van surfen op een rijtje werden gezet: je kon ernstig gewond raken, door een haai of kwal gebeten worden, verdrinken, de zee in gesleurd worden, onderkoeld raken of verbranden, en ja, je kon ook dood gaan. Of ik daarmee akkoord ging? Want de surfschool zou niet de rekening van je ambulance betalen.
De surfles werd gegeven door Surfer Dude, die helaas niet zo sexy was (altijd mooi meegenomen uiteraard), maar wel heerlijk Australisch. Bij elke golf die ik probeerde te trotseren moedigde hij me aan “Ok darlin’, you’ve got this one, you’ve got this one, YEAH!’ Surfer Dude was een local, en leerde al surfen op zijn vijfde (ik zei toch dat Australiërs cool waren?!).
Eerst leerden we hoe we moesten staan op ons board. Tot mijn eigen verbazing kreeg ik heel veel “YEAH, that’s it!” toegeroepen. Het was best verfrissend eens een keer niét de slechtste in de sportles te zijn. Let wel: dit was nog op het zand. Want daarna kwamen de golven. En surfen is veel, veel moeilijker dan het eruit ziet.
Rocket Power heeft gelogen. Mijn hele jeugd was gebaseerd op één grote leugen. Hoe kan een stelletje twaalf-jarigen in godsnaam monstergolven trotseren als het mij de grootste moeite kostte langer dan één seconde rechtop te blijven staan? Surfen is inmiddels de moeilijkste sport die ik in mijn hele leven heb beoefend, maar nog steeds de coolste die ik ken. De golven waren enorm sterk, het was tien graden buiten, en bij elke poging de branding in te komen werd in in m’n gezicht geslagen door de volgende waterstroom. Twee uur lang weer hetzelfde riedeltje: naar de branding komen, op je board ploffen, je kont de lucht in steken en dan overeind gaan staan. En dan de kunst niet gelijk van je board te vallen. Ja, surfen was frusterend. Maar het is me zes keer gelukt overeind te blijven staan, en de laatste keer redde ik het zelfs helemaal tot het strand.
Surfer Dude was zo aardig mijn surfboard na de les mee te slepen, en ik denk dat hij mijn uitputting goed in had geschat, want nadat ik de surfschool had verlaten, stond ik nog net niet op de stoep te kotsen.
See ya!
-
28 Juni 2016 - 23:12
Mama:
Een heerlijk verhaal voor het slapen gaan, Lot!
Weer heel wat smakelijke avonturen verder, er zullen er nog vele volgen jou kennende!
Inmiddels tel ik de dagen af hoor!
Veel liefs van Mama (die zich de play mobil avonturen nog levendig kan herinneren :)) ) -
06 Juli 2016 - 22:01
Rosie:
G'day sweetie!
Nou... je raadt 't of niet, maar dit is al de derde keer dat ik deze reply schrijf :O! De eerste keer - toen ik jou appte dat 'ie was verstuurd - bleek 'ie uiteindelijk toch níét verstuurd, doordat ik op jouw website klikte en 'm niet zag staan... en de tweede keer begon ik met schrijven bij The Movies, in de 'wachtkamer'. Ik klapte mijn laptop dicht toen de film begon, en wat denk je?! Nu ben ik thuis, en is 'ie wéér weg... In elk geval ik was naar 'Maggies Plan' met Julienne Moore en ik zat naast een man die nogal zwaar ademde en die ook bij álles moest lachen :O! En jij gaat ook snel met mij mee een leuke film kijken bij The Movies hè?!!
Maar goed, nu even over jouw story ;)! Australische vlag?! Nou, bij mij staat die van Taiwan er nog, hoor! Met een stipje bij Taipei ;)! En, oh, oh, oh, koetje!! Je paspoort kwijtraken, djiezus!!
Oeeeeehh, de relaxte Aussie mentaliteit; ik had in Aussie moeten wonen, hé! Wów, supercool darling! The Opera House (waarvan ik niet eens meer wist hoe het heette), walvissen gespot, walwissengek, en dan ook nog eens gesurft! Te gek!! Whahaha, ja, Rocket Power! Moeten we écht nog eens kijken! Was altijd vet lachen!
Haha, nee joh, ik weet bijna zéker dat die surferdude jou gewoon leuk vond, chick!!
Veel liefs, Roos (die zich de Playmobil avonturen zich ook nog levendig kan herinneren ;)!)
P.s. Zet deze blog ook weer eens op FB, want ik bedoel: je bent nu in Aussie darlin'!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley