The Sailing Dutchmen

Hola,

Nee - ik ben niet in het verkeerde land terecht gekomen. Ik heb gewoon even geen zin meer in het altijd maar “ni hao”. Na 7 weken Taiwan is het me nog steeds niet gelukt een andere vertaling voor “hallo” te vinden. Conclusie: Chinezen kennen geen hé/hoi/yo, gewoon alleen maar “hallo”. Dit is op zijn minst apart, want ze gooien door hun zinnen wél duizend verschillende, rare geluidjes heen. Voorheen vond ik het altijd maar onzin, totdat het Chinese geluidjesvirus ook bij mij aansloeg.
Taiwanezen gebruiken’s werelds meest geniale geluidjes, die we met z’n allen zo vaak hebben nagedaan dat we nu zelf over hebben genomen. Een daarvan is zonder twijfel het woordje “dui”, wat zoiets als “ja” betekent. Taiwanezen kunnen dat namelijk met het grootste enthousiasme zeggen. Het is inmiddels mijn hobby geworden dui-zeggers te spotten, omdat ik altijd blij word van de manier waarop dit woordje uitgesproken wordt. “Duiaaaaaa!’ wordt er dan ineens geroepen, waarna ik meestal mijn lachen niet in kan houden.
“Wist je dat je “dui” ook kan zeggen als “d-d-d-ui?” vertelde een klasgenoot mij een keer. Ik lachte haar vierkant uit. Twee dagen later deed ik het zelf. Nu kom ik er niet meer vanaf.
Ook plak ik inmiddels, net als alle Taiwanezen, een hele lange “aaaaa” achter het einde van mijn zin. “Xiexieaaaaaaa, xiexieaaaaa,” zeg ik dan als ik mensen bedank. Ik vind het zelf irritant, maar het ergste is dat ik het nu niet meer kan stoppen. En zo gaat het met alles wat Chinees is. Mijn Nederlands is namelijk nog nooit zo Chinees geweest. Zo gebeurt het me niet zelden dat ik zomaar “zhen de jia de?!” roep, ik me de juiste Nederlandse vertaling voor “nuli” niet meer weet te herinneren, en het me laatst gebeurde dat ik een woordje wel in het Chinees wist, maar niet meer in het Nederlands. Toegeven, het is stiekem best leuk. Maar ik ben nu al bang voor mijn ontchinesisering, want in Nederland gaat niemand me begrijpen als ik zomaar “shenme?” zeg. En zal ik alleen maar raar aangekeken worden als ik weer eens “d-d-d-dui!” uitroep.

Gelukkig heb ik nog 3,5e week om met volle overgave “aiyaaaaa” te zuchten als het me niet meezit. Inmiddels heb ik mezelf er maar bij neergelegd dat het me nooit meer gaat lukken op te letten bij de lessen van Liu laoshi. Een vriend merkte een keer op dat zij zoveel praat dat haar omgeving het helemaal zat is geworden, en ze docent is geworden zodat ze haar verhalen kwijt kan aan mensen die wel naar haar móeten luisteren. Dit vond ik een heel treffende uitleg.
Afgelopen dagen hebben we het echter nog moeilijker gehad dan normaal. Dit wijt ik niet alleen aan Liu, maar vooral ook aan de Leidse schrijvers van ons lesboek, die misschien langer stil hadden moeten staan bij het feit dat Aziaten erg racistisch kunnen zijn. Het hoofdstuk van deze week ging namelijk niet alleen over de mislukte eenkindpolitiek, ook behandelden we een stukje “Marokkanen in Nederland”. Dit riep uiteraard meteen racistische gevoelens op.
“Marokkanen in Nederland? Spreken die wel Nederlands? Dragen die wel westerse kleding?” vroeg Liu gretig. “En zijn jullie voor of tegen immigranten? Ja zie je, ik durf niet meer naar Duitsland nu daar zoveel moslims zitten.”
Het blijft stil aan de overkant. Iedereen kijkt elkaar ongemakkelijk aan.
‘Keluo” - dit ben ik - ,” jij hebt nog niets gezegd. Vertel me eens even over de de sterke en de zwakke kanten van Marokkanen.’
Misschien moeten we het maar aan de Aziatische cultuur wijten en niet aan Liu laoshi zelf. In ieder geval moet dit hoofdstuk heel, heel nodig geschrapt worden. Niet dat dat Liu tegen zou houden haar mening met ons te delen. We hebben het al vaker ongevraagd met haar over gevoelige kwesties gehad. Ze vindt zichzelf namelijk heel tolerant naar homo’s. “Bij homo’s heb je altijd een mannetje en een vrouwtje, en die weet ik altijd te herkennen. Oh, ik heb er niks tegen hoor. Máár ik keur het wel af, want ik ben christen.’
Onze andere docent, Wang laoshi, vertoont minder discriminerende trekjes, hoewel ze een openlijke kinderhaat heeft. Zo moesten we een keer vier verschillende doemscenario’s beschrijven: wat zou er van de wereld zou overblijven als deze bestond uit: 1. vrouwen, 2. mannen, 3. oude mensen, 4. kinderen. Wang laoshi: “O, als de wereld uit alleen maar kinderen bestaat, zou ik mezelf vermoorden.”
Tja.

Verder heb ik de laatste twee weken voornamelijk tijd doorgebracht met mijn Nederlandse pengyoumen (vrieden). Zo hebben we een depressief uitje dierentuin beleefd met onze buddies. Elke maandagmiddag moeten we verplicht twee uur lang met Taiwanese studenten praten. Dit idee komt vast uit een goed hart, maar na vier keer aan dezelfde Taiwanezen gekoppeld te worden volgen er meer ongemakkelijke stiltes dan gewild. Op een gegeven moment hebben we allemaal wel uitgelegd hoe het Chinese schoolsysteem werkt, welke plekken we in Taiwan absoluut gezien moeten hebben en welke authentieke gerechten we moeten proberen. Eens in de twee weken maken we een uitstapje met ons groepje, en de laatste keer was dat de dierentuin. De timing was perfect, omdat er de dag ervoor een of andere man in Chili in een leeuwenhok was gesprongen. “Nou, ze zijn allebei dus dood, de leeuw en die kerel,” zei iemand vlak voor we in de metro stapten, waarna ik dus niet heel veel trek meer had om naar de dierentuin te gaan.
(nu schijnt er in Amerika een klein jongetje in een gorillaverblijf te zijn gevallen, mijn god, ik ga echt nooit meer naar de dierentuin).
Geweldig daarentegen was ons optreden als de Sailing Dutchmen op een Chinese drakenboot. Abbie, een fantastisch mens dat ons hele leven hier regelt, had een drakenboot voor ons gereserveerd op een dooie zondagmiddag. Omdat iedereen brak was had niemand er zin in, maar na één ritje drakenboot waren we allemaal zo enthousiast dat we nóg een keertje mochten peddelen!
Nou ja, peddelen, dat klinkt wat kinderachtig. We hebben eigenlijk keihard geroeid. De Chinese drakenboot hoort bij het drakenbootfestival dat hier elk jaar in juni plaatsvindt. Er zijn ook wedstrijden waar je maandenlang iedere dag om 6 uur ’s ochtends voor moet trainen.
Bij het roeien is het de bedoeling dat iedereen tegelijkertijd z’n peddel in het water steekt, en om dat voor elkaar te krijgen moet je het ritme van de trommel volgen. Om de zoveel minuten moesten we allemaal “殺/sha“ roepen, wat “dood!” betekent. “It means kill your team, kill your team,” zei onze coach.
Dat je je eigen teamgenoten moet vermoorden is vast niet wat ze wilde zeggen, maar het was goed bedoeld. Het ritme van de trommel en het gesha zorgde ervoor dat we als Dutchmen bloedfanatiek werden. (oké, ik misschien niet, ik kan geen enkele sport). Onze strijdlust zorgde voor veel bekijks, en achteraf kon de coach maar niet geloven dat we nog nooit hadden geroeid. Ze gelooft vast ook niet dat ik hier drie dagen spierpijn aan heb overgehouden…

Naast een dierentuin en een ritje in een drakenboot hebben we zaterdag eindelijk een terrasje ontdekt. Nederlanders zijn enorme terrasjesmensen, en naast friet van Snackbar Joop mis ik de terrasjes nog wel het meest hier. Gelukkig houden de Taiwanese gays wél van cocktails op een terras, want in Ximending ontdekten we een plein vol gaybars. We besloten hier meteen gebruik van te maken, en deze locatie te gebruiken voor ons antropologieverslag. We waren onze antropologiedocente namelijk nog een “observatieonderzoek” schuldig. De bedoeling was dat we twee uur lang op dezelfde plek Taiwanezen zouden observeren. En met observeren bedoel ik dus: slechts opschrijven wat je ziet, en niét, niét, niét interpreteren. Dit laatste blijkt moeilijker dan gedacht. “Man rent naar passerende vriend toe” mag bijvoorbeeld niet, want je weet niet zeker of het vrienden zijn. “Man rent naar passerende bekende toe” kan kennelijk wel door de beugel.
Zo kwam het dat we op een zaterdagavond een terrasje in een gaybar uitkozen, en twee uur lang Taiwanezen gingen kijken. Het was hilarisch. Hoewel we onze interpretaties niet mochten noteren, weerhield dat ons er niet van samen over onze observatieobjecten te speculeren. Minder grappig was alleen toen we als Nederlanders dachten dat wijzen geen universele taal is, en we boze blikken van meerdere gasten kregen. Het hielp ook niet echt mee toen we besloten van elk groepje stiekem foto’s te maken, met de gedachte dat we de volgende dag nog zouden weten wie we allemaal beschreven hadden. Toen onze objecten argwaan begonnen te krijgen, moesten we maar zelf op de achtergrond gaan poseren, zodat het leek alsof we foto’s van onszelf maakten.
Godzijdank werden we de bar niet uitgestuurd, én weten we nu ook hoe het is om Gay in Taipei te zijn. Volgens mij hebben ze het hier best wel chill. Want zo is Taiwan, Taipei, alles hier.

八八一！