Tears dry on their own

Âllo âllo,

Het is niet zo lang geleden deze keer, maar ik ben weer terug hoor! Na al die lieve appjes en berichtjes van mensen die vroegen of het nog wel een beetje ging, bedacht ik dat mijn vorige blog toch een tikkeltje te dramatisch was voor de gewone lezer. Dit was niet de bedoeling, dus alvast mijn excuses. Nu is het tijd om jullie op te vrolijken: er zijn namelijk ook heel veel dingen wél leuk in China.

Behalve aan de visumman heb ik jullie nog maar aan weinig mensen voorgesteld. Dat is eigenlijk zonde, want dit geeft het beeld dat ik drie weken lang al mijn tijd heb doorgebracht met meneer Flapoor. Behalve deze incapabele kerel lopen er gelukkig nog een heel aantal andere leuke, bijzondere en aparte figuren rond op mijn campus.

1. The roommate files.

Jullie zijn nog blijven steken op het punt dat mijn roommate nog geen gezicht had. Inmiddels heb ik haar gevonden, en het verhaal hoe dat is gebeurd, gaat inmiddels de hele campus rond. Ik had dit wonderlijke verhaal maar aan een paar mensen verteld, maar news travels fast, en zo kwam het dat de hele internationale gemeenschap niet wist wie ik was, maar wel van mijn "roommate story" had gehoord.
Toen mijn roommate haar gezicht maar liet zien, besloot ik beneden te vragen wie zij eigenlijk was. Het kruisverhoor met de receptievrouw ging onverwacht soepel, ik hoefde haar niet eens om te kopen. Zonder enige moeite kwam ik achter haar naam, land en leeftijd, en ik kreeg er gratis bij te horen dat ze hier eigenlijk niet echt woonde. Genoeg informatie voor mij om de verdere zoektocht in te zetten.
Via Facebook kwam ik erachter dat er drie mensen waren met haar naam. Eentje had een kind, dus dat leek me niet logisch, en de ander was een serveerster in Polen, dus die kon ik ook afschrijven. Dan bleef er nog een mysterieuze dame over met een vage profielfoto. Ik schreef haar een wanhopig berichtje dat ik mijn roommate zocht en geloof het of niet - maar ze reageerde. Het vreemde was dat zij niet de juiste persoon was, maar haar wel kende. What the fuck. Ze hadden precies dezelfde voor- en achternaam, en ze kenden elkaar? In wat voor vreemd universum leven wij…?
Mevrouw M. vertelde me echter ook dat de andere mevrouw M. getrouwd was, en daardoor haar achternaam had veranderd. Maar ze zou even voor detective spelen, en een dag later kreeg ik de juiste Facebooknaam. Je zou denken dat het niet gekker kan, maar niets is minder waar, want toen ik de Real Roommate inmiddels gecontact had, begon ze zomaar in het Nederlands tegen me te praten. Het rare is: ze komt uit Tsjechië. You still get it…? Misschien is het tijd om hier maar af te haken.
Mijn roommate is superaardig, maar ze is er verder niet. Ik ben er inmiddels achtergekomen dat ze vooral bij haar vriend woont, en dat haar Nederlands meer dan vloeiend is. En trouwens: ze is toch niet getrouwd.

Een iets minder mooi, maar zonodig nog hilarischer verhaal, is dat van mijn soulbrother Faiz. Faiz komt uit Canada maar is geboren in Pakistan, en hij is alles van me: de tweelingbroer die ik nooit heb gehad, best-buddy, bro, mate, en partner in crime. We zijn het altijd met elkaar eens en als we dat niet zijn, hebben we allebei de irritante neiging de ander te overtuigen van ons gelijk. Het feit dat we allebei onuitstaanbare betweters kunnen zijn heeft ons ongetwijfeld dichter bij elkaar gebracht. Hoe dan ook, Faiz heeft - hoe kan het ook anders - net als i, een geweldig roommateverhaal. We hebben het er al over gehad hier op z’n minst een film te schrijven over de soap die ons leven geworden is.
De nog niet-geïdentificeerde roommate van Faiz liet een televisie achter, koelkast vol rottend eten en een onopgemaakt bed met vieze onderbroeken. Het bleek dat hij uit Zuid-Soedan komt (dit is geen grap), en dat hij snel terug zou komen. Dus op een nacht, toen Faiz lekker lag te dromen, ging de deur open, en stapte een enorme gast onaangekondigd de kamer binnen. Mijn soulbrother kwam erachter waar het spreekwoord “versteend zijn van angst” vandaan komt , en pas de volgende morgen kon hij de moed opbrengen zichzelf voor te stellen. Het bleek dat de nachtbraker niet zijn kamergenoot was, maar een vriend van de kamergenoot. Hij kwam uit Mali, en zou hier ongeveer twee dagen blijven.
Maar de dagen gingen voorbij, en de Malinees ging niet weg. Ondertussen kregen ze er nog een surrogaat-kamergenoot bij: een gast uit Congo die de godganse dag de deur plat liep. Maar de redding kwam snel, want vier dagen later had de Malinees een eigen kamer gekregen. Op de twaalfde verdieping: twee bedden, maar helemaal voor zichzelf. Faiz vroeg of hij die kamer misschien mocht, en dat de Malinees dan met zijn goede vriend uit Zuid-Soedan kon blijven. Vond de Malinees prima. Dus Faiz pakte zijn spullen en vierde dat hij gratis een eenpersoonskamer had gekregen. Totdat twee uur later, toen hij zijn kamer al lang en breed had ingericht, de Congonees plotseling binnen kwam en hem met een brede glimlach vertelde dat hij zijn nieuwe roommate was.
Volgens mij kunnen onze verhalen allebei goed verkocht worden in Hollywood.

2. De monnik en ik

Twee deuren naast mij woont een Mongoolse monnik. Tenminste, dat denk ik. Ze heeft geen haar, en ze loopt in zo’n pyjamapak rond. Dat laatste komt wel vaker voor: ik heb ook al gasten in kungfu-outfit (compleet met Chinese hangsnor) naar de les zien gaan. Je zou denken dat een monnik als buurvrouw je rust ten goede komt. Maar ik ben erachter gekomen dat Mongoolse monniken zeer eigenaardige personen zijn.
De monnik is een bijzonder mens. Eigenlijk is dat niet de juiste woordkeuze: ik vind haar meer dan irritant. Maar ik durf dat niet hardop te zeggen, want dan ben ik bang dat dat niet goed is voor mijn karma. ’s Ochtends vroeg, om zeven uur, doet de monnik de deur open, en zet ze een soort Eftelingachtige-muziek aan. Ik snap heel goed waarom deze muziek hangjongeren op Amsterdam Centraal wegjaagt. Als extra effect erbij brandt ze ook fanatiek wierook, wat haar de hele dag een onaangenaam hoestje bezorgt.
Soms heeft de monnik contact met de buitenwereld, en dan ijsbeert ze door de gang, met haar telefoon op luidspreker. De schelle kreten die ze produceert kan ik tot diep in mijn kamer horen en ik moet iedere dag weer op mijn knokkels bijten niet boos te worden op de monnik. Iemand ervaring met irritante monniken?


3. De rest van de wereld

Mijn campus is een soort international village. Er lopen Chinezen rond, maar die vind je vooral aan de Chinese zijde: de kant met de kamers met kakkerlakken, en zes hoge stapelbedden. Het gedeelte van het terrein waar ik woon, is het huis voor mensen uit de hele wereld. Ik kom mensen tegen uit landen die de gemiddelde wereldburger niet kent, zoals Zuid-Soedan. Echt, mensen denken dat Chinezen op elkaar lijken, maar dan heb je nog geen Zuid-Soedanees ontmoet. Aardige gasten verder, maar ze zijn niet uit elkaar te houden. Zo overkwam het me voor de eerste keer in mijn leven dat ik niemand niet herkende. Ik zat buiten op een Fins meisje te wachten, toen er een groep Afrikanen langsliep. ‘Hé mate, ik had je een appje gestuurd!’ riep de ene, waarop de andere vijf ook plagend riepen: ‘Ja, wij ook!’
Het erge was dat ik bij god niet meer wist wie die gast was. Ik probeerde mezelf er een beetje uit te praten (ja, had een lange dag, druk druk druk, geen tijd voor sms), terwijl ik peinsde waar ik hem nou ook alweer van kende. Op een gegeven moment volgde er een voorstelrondje met de andere Zuid-Soedanezen, en omdat ik echt niet meer wist wie die andere jongen nou was, vroeg ik hem hoe hij ook alweer heette. Het bleek Mballe te zijn, de jongen die ik een week eerder uit de brand had geholpen in de bank. Ik had hem 40 euro geleend en volgens hem daarmee “zijn leven”gered. Hoe kon ik dat nou zijn vergeten?
Mballe komt trouwens helemaal niet uit Zuid-Soedan, maar uit Kameroen. Maar goed, dat ligt geografisch gezien natuurlijk allemaal súper dichtbij elkaar. Not. Afijn, sindsdien ben ik iedere dag bang om Zuid-Soedanezen tegen te komen en niet meer te weten wie ze zijn. Of Kameroenezen, dat kan natuurlijk ook.


Ik ben erachter gekomen, dat als je vrienden wil maken, de bank the place to be is. Er zijn geen ergere plekken in de wereld dan banken. De bank is de plaats waar men vaak in personal distress verkeert, want er is geen geld, je pasje is ingeslikt, of je staat ontzettend in de min. Zo heb ik hier zowel m’n soulbrother Faiz als mijn bodyguard Mballe opgeduikeld. Faiz was mijn redder in nood toen ik stond te klunzen met de geldautomaat en het me niet lukte 1000 RMB op te nemen. Toen hij me eenmaal geholpen had was ik zo euforisch dat ik mijn pasje vergat mee te nemen. Faiz kwam me achterna gehold, “the Netherlands” schreeuwend, en sindsdien is er een band ontstaan die niet meer kapot kan. Ik zei het toch, ga naar de bank als je vrienden zoekt.
Mballe is een ander verhaal. Daarin ben ík namelijk de engel. Toen ik voor de tweede keer die week geld ging opnemen (de bureaucratie is zo corrupt als de pest hier, dus de eerste week kostte een heleboel geld), kwam ik hem tegen op de plek waar ik ook Faiz had ontmoet. Hij kon wel wat help gebruike:, zijn bankpas deed het niet, en aan mij de vraag of ik het aan de praat kon krijgen. Helaas bleek dat zijn pas consistent werd geweigerd in China, en dat terwijl hij borg moest betalen voor zijn kamer (en natuurlijk ook nog moest kunnen eten tot de tijd dat hij op een normale manier aan geld kon komen). Normaal gesproken zou ik een totale vreemde geen 40 euro geven, maar ik had met hem te doen en het leek me een goed mens, dus leende ik hem de 300 RMB. Sindsdien weet Mballe niet meer hoe hij me moet bedanken. Hij zei dat ik die dag door “God gestuurd was” (hij is nogal gelovig, en probeert me nu dus mee te nemen naar de kerk. Eens even kijken hoe ik daar nu ooit nog onderuit kan komen).

Wie kan ik nog meer toevoegen aan mijn verzameling internationale vrienden? Er is hier, zoals altijd en overal, een overschot aan Duitsers. De Finnen zijn ook cool, alleen raken ze massaal in de stress door de vervuilde lucht hier en het gebrek aan dennenbomen. Ik heb hier een liefde voor Canadezen ontwikkeld door mijn soulbrother Faiz en ik ben ook tot de ontdekking gekomen dat iedereen een eigen Koreaan zou moeten hebben.
Veel mensen vinden Koreanen irritant, maar ik snap niet waarom. Er zitten er zo’n 10 van in mijn klas en ik moet zeggen dat het super lieve mensen zijn. Toen mijn Koreaanse buurmeisje en ik tegelijkertijd ziek waren, was zij zo lief om ook vitaminepillen voor mij mee naar de les te nemen, en toen ik diezelfde dag naar school strompelde pakte een van de andere Koreaanse meisjes mijn hand. Mijn tip is dan ook voor eenieder die zich rot voelt: neem een privé-Koreaan, en je dag is weer goed.

4. Chinezen. Tja.

Al die internationals, je zou haast denken dat ik op een soort compound zit. Maar tussen al die verschillende nationaliteiten door blijven de Chinezen ook d gezellig op de voorgrond staan. Ze zijn er altijd, er is geen gebrek aan ze, en ik geloof niet dat er maar 1,3 miljard van bestaan. Het grootste deel van de dag staan ze continu in je aura, en sommigen staren je zonder schaamte de hele metrorit aan. Ze maken lange werkdagen, maar het grootste deel van de dag besteden ze voornamelijk aan hun lunchpauze. Ze zijn erg gefocust op eten, en als je een Chinees vraagt waar je naartoe moet gaan op vakantie zullen ze allemaal de provincie roepen waar ze de lekkerste gerechten maken.
Chinezen houden veel van baby’s, en daar word ik erg blij van. Het metrostation, de desolate plek waar in andere landen prostituees in de bosjes liggen, is hier een soort baby-meetingpoint. Er zitten altijd vrouwen met kleine mini-mensen, en ze zijn hier verrassend stil.
Zoals iedere bevolkingsgroep hebben ook Chinezen leuke en minder leuke kanten. Soms is iets echter niet te onderscheiden als “leuk” of “minder leuk” maar kun je er beter het stempel “raar” op plakken. Kinderen plassen hier op straat, en baby’s hebben gewoon een gat aan beide kanten van hun broek. Men schaamt zich hier niet, een mooie eigenschap, maar het levert ook bijzonder ongemakkelijke situaties op. Laatst boerde een winkelverkoper in mijn gezicht toen ik mijn ijsje af ging rekenen. Ook de staattuffers spot je overal. Een vriendin is hier au pair en zij vertelde mij het smakelijke verhaal over haar oppaskindje dat laatst haar onderbroek omlaag trok, zodat haar tante even aan haar kont kon krabben…


Er zijn hier dingen waarvan ik geniet, situaties waarbij ik mijn wenkbrauwen optrek, en soms ook dagen dat ik dit hele land uit kan kotsen. Ik denk dat er weinig landen zijn die zo verschillen van Nederland als China. Soms is het moeilijk om niet in te grijpen bij de dingen die je ziet. Al een paar keer had ik bij de metro een schildpaddenverkoper zien staan. Dat dieren in China niet als levende wezens maar als dingen worden beschouwd wist ik al, maar als die-hard vegetariër kon ik het niet aan toen ik in real life ondervond wat dierenmishandeling betekent. De schildpaddenman had twee schildpadden gevangen, en die hingen - levend en al - aan een stok, met papier in hun mond gepropt. Ik kon het niet aan om langs te lopen en niks te doen en dus heb ik, voor waarschijnlijk veel te veel geld, die beesten vrij gekocht en vrij gelaten. De schildpaddenman ging gelijk akkoord, die zag wel een leuk handeltje in de verkoop aan buitenlanders met medelijden.
Samen stapten we op de bus en daar zat ik dan, naast de schildpaddenman. Het was een idiote situatie, ik ging samen met de kerel die die beesten gevangen had naar de rivier om ze weer vrij te laten. Ondertussen liet die boerenkinkel allerlei foto’s van zijn kinderen aan me zien. Hij nodigde me nog net niet uit om bij hem thuis thee te komen drinken.
Eenmaal bij de rivier aangekomen bleek hij twee schildpadde te hebben, en begon hij te jammeren dat het “lovers” waren. Het zou zielig zijn de ene wel vrij te laten, en de ander niet. Groot toneelspel natuurlijk, want hij had er ook geen moeite mee gehad ze apart te verkopen voor in de schildpaddensoep. Na een grote afdingshow kocht ik het mannetje ook maar vrij, en liet ik ze samen te water gaan. We hadden inmiddels heel wat toeschouwers getrokken, want een westers meisje dat twee schildpadden vrij laat, dat zie je niet zo vaak. Nadat we terug waren gegaan naar de universiteit zei hij dat hij er thuis nog vier had, en vroeg hij of ik zin had die ook vrij te kopen…

En zo kom ik mijn dagen hier een beetje door: schildpadden vrijlaten, huiswerk maken, fitten op irritante Chinezen, zwaaien naar schattige xiaowawa’s (baby’s) en vooral nadenkend over hoe anders mijn leven eruit had gezien, als mijn wieg hier had gestaan.

Adios,

Carlotta