The show must go on

Lange tijd dacht ik dat Chinezen in aanmerking kwamen voor een Oscar voor het meest Luidruchtige Volk Ter Wereld. Nu werd mij vroeger vaak verteld dat ik een harde stem heb - hier in China heeft men moeite mijn stemvolume te verstaan. Tegelijkertijd plant ik altijd mijn handen tegen mijn oren als er weer eens een Chinees in mijn oor loopt te tetteren; met een halve meter afstand tussen ons in hoef je echt geen megafoon te gebruiken.Tijdens mijn reis met Peppie en Kokkie ben ik tweemaal rond één uur ’s nachts woedend de kamer uitgestoven omdat er een groep Chinese kinderen op driewielers de gang had overgenomen. Tegelijkertijd keken hun ouders met de kamerdeur open naar tv op het hoogste volume. Ze waren nog verbaasd ook toen ik zei dat ze ontzettend luidruchtig waren en wij niet konden slapen. Op Renmin University word ik ’s weekends wel eens om 6 uur wakker omdat de schoonmaakster het nodig vindt om schreeuwend met haar collega te communiceren. Terwijl er commando’s over en heen geroepen worden, gaat haar ringtone ook nog eens zo hard af dat het lijkt alsof ze met een gettoblaster in mijn kamer staat. Een schreeuwende Chinees maakt het geluid van een meeuw die zijn keel schraapt, echt geen prettig gehoor.

Reden genoeg om aan te nemen dat Chinezen deze Oscar voor 100 procent verdienen. Andere landen kwamen niet eens in de buurt van een nominatie. Zelfs de schreeuwende, backpackende Israëliet die een beetje verknipt uit het leger is gekomen, kwam nooit in aanmerking. Maar, ik heb mijn beeld de laatste tijd bijgesteld. Het blijkt dat er nog veel meer Oscars uitgedeeld kunnen worden in de categorie Onbeschoftheid. Nu ik in een gebouw met tientallen nationaliteiten woon, vallen Chinezen ineens heel erg mee. Misschien was het geen goed idee om al die andere nationaliteiten van binnen en buiten te leren kennen. Want sinds ik mijn verdieping met vertegenwoordigers van de halve wereldbevolking deel, is mijn perceptie op de mensheid ernstig aangetast.


And the Oscar goes to…

Wc-hygiëne: de Mongoolse monnik

Goed, dit is een verhaal dat jullie waarschijnlijk allang beu zijn, maar toch kan ik het niet laten om de poepende monnik even extra in het zonnetje te zetten. Een half jaar heeft ze mij en mijn buurmeisjes bezig gehouden met de vraag wie toch keer op keer die wc onderscheet. Nadat 90 procent van de gang geëlimineerd was, kwamen we uit op de schoonmaakster of de monnik. Op de een of andere manier leek het ons echter niet realistisch dat de schoonmaakster de wc aantast die ze later zelf schoon moet boenen, en dus bleef de monnik als enige dader over. Inmiddels kan ik met trots bevestigen dat het resultaat van ons uitgebreide onderzoek klopte: sinds de monnik is verhuisd naar een ander gebouw, is de wc geen beerput meer. Het enige wat de pret ietwat bederft is het feit dat de doortrekker om de haverklap stuk is, en er dan urenlang geen drollen meer doorgespoeld kunnen worden. Toch jammer.


Nachtelijke telefoontjes: de Thaise walrus

Oké, oké, het is niet aardig, maar het Thaise meisje uit kamer 803 lijkt gewoon écht heel erg op een walrus. Sinds ik dat ontdekt heb, kan ik dat beeld maar niet uit mijn hoofd krijgen. De walrus ligt meestal in pyjama op bed en komt vooral ’s nachts tot leven. Tijdens het eerste semester had ik al eens last van haar omdat ze tot midden in de nacht luidruchtig met Thailand aan het bellen was. Het leek erop dat ze eventjes bedaard was en ik meende zelfs dat ze hier niet meer woonde. Maar laatst begon een van haar kenmerkende geluidjes weer: elke middag om twee uur gaat haar alarm zo’n twintig minuten achter elkaar af. Het is een soort techno-deuntje dat keer op keer wordt herhaald. Ik kan bevestigen dat het telkens draaien van hetzelfde liedje inderdaad een goede martelmethode is.
Helaas is dat niet het enige. Gisteren schoot ik ook weer midden in de nacht wakker van schelle kreten op de gang. De Thaise walrus was weer tot leven gekomen en schreeuwde zo hard dat ze mij 5 kamers verderop uit mijn nachtrust haalde. Is toch ook een Oscar waard.


Wietfeestjes: de Spanjaarden

‘Hoi, ik ben Carlotta en ik kom uit Nederland.’
‘O! Dus ben je dan de hele dag stoned?’

Het stereotype van de wiet-rokende Nederlander is in het buitenland hardnekkig, heel hardnekkig. Als ik tegen buitenlanders zeg dat ik geen wiet rook en het zelfs nog nooit geprobeerd heb, zijn ze vaak zichtbaar teleurgesteld, mijn leraren incluis. Desondanks komt Nederland maar niet van dat imago af. Hoewel we laatst een mailtje kregen dat “wiet roken strikt verboden is in China en eenieder die zich hier niet aan houdt uit het land wordt verbannen”, kunnen mijn bovenburen er wat van. Mijn bovenburen zijn natuurlijk geen Nederlanders, welnee, het zijn Spanjaarden.
Ik woon zelf aan het rustige eind van mijn gang. Mijn buren aan beide kanten zijn heel stil en hoor ik zelden. Dat is het voordeel als je naast Japanners woont, die durven volgens mij amper hardop te praten. Maar boven mij wonen twee Spanjaarden die graag van zichzelf laten horen. Soms lig ik overdag op bed een boek te lezen, en hoor ik boven mij piepende geluiden van meubels die verplaatst worden. De kast, de bedden, bureaus en stoelen: iedere week hebben de Spanjolen weer behoefte aan een nieuwe interieur. Hoewel ik me er soms over verbaas hoe vaak ze hun meubels verslepen, heb ik geen reden tot klagen, aangezien de verhuissessies overdag plaatsvinden. Een aantal keren per jaar gaan de Spanjaarden echter tot diep in de nacht los, met wietfeestjes en al.

Op Halloween schrok ik om half vier ’s nachts op van keiharde keiharde. Gezien de timing dacht ik eventjes dat het einde der tijden aangebroken was. Nadat mijn ogen gewend waren aan het donker, besefte ik me dat het geschreeuw, gelach en gebonk van boven moest komen. In pyjama rende ik de trap op en klopte behoorlijk pissig op de deur. Er werd open gedaan door een stonede Spanjaard die geen Engels kon. Er moesten twee vertalers bij komen tot de boodschap “Shut up” duidelijk was. Ik verging bijna van de stank van wiet en wist niet hoe gauw ik weer in bed moest gaan liggen. Hoopvol wachtte ik af tot het lawaai zou afnemen, maar blijkbaar was de essentie van “koppen dicht” nog steeds niet bij hen doorgedrongen. Omdat ik wist dat ze toch niet naar mij gingen luisteren, besloot ik het klusje op te laten knappen door de nachtwaker die beneden muziek aan het luisteren was. Voordat de beste man naar boven liep vroeg ik me een seconde af of ik de Spanjolen moest waarschuwen omdat de nachtwaker gegarandeerd de wietlucht in hun kamer zou herkennen. Ik besloot het echter spannend te houden voor ze, en ging terug mijn kamer in. Ik hoorde de nachtwaker op de deur kloppen en een kort gesprek voeren met de jongens. Vlak daarna droop iedereen af. Het leek behoorlijk rustig te zijn verlopen en de bovenburen wonen er nog steeds. Blijkbaar herkende de nachtwaker de geur van wiet niet. Misschien moet je daar dan toch een Nederlander voor zijn.


Gebrek aan zelfinzicht: Pakistanen

Op mijn gang woont een Pakistaans meisje en het is een leuk mens, echt waar. Ze kan hartstikke goed koken en heeft lieve vrienden die meerdere keren per week op bezoek komen. Haar nicht is Saida is een schatje die elke keer als ze er is even komt kijken of het goed met mij gaat, en telkens als ik iets zeg wat haar bevalt, “Inshallah” zegt. De Pakistaan en ik zijn goede vrienden, maar veel zelfinzicht heeft ze niet. Zuni heeft er inmiddels al 3 kamergenoten doorheen gewerkt, maar ze snapt niet dat zij daar wellicht iets mee te maken zou kunnen hebben.
Toen Zuni’s eerste kamergenootje, een Spaans meisje, in oktober naar een ander gebouw verhuisde, was Zuni zichtbaar aangeslagen. Ik verbaasde me erover dat Clara wegging, want zover ik wist konden zij en Zuni het goed samen vinden. Ook Zuni beaamde dat en dus zat er volgens haar maar één reden achter haar vertrek: Clara had een hekel aan moslims.
Ik probeerde haar te kalmeren door te zeggen dat Clara een hartstikke lieve meid was. Bovendien had ze anderhalve maand met Zuni in gezelligheid samen geleefd: als ze echt een hekel aan moslims had, was dat toch nooit zo gelopen? Ik wist Zuni te overtuigen dat Clara waarschijnlijk liever een eenpersoonskamer had. Datzelfde verhaal werkte echter een stuk minder goed toen er een tweede kamergenoot opdook, uit Rusland dit keer.

De Russin was kennelijk een keertje kennis komen maken met Zuni en had gezegd dat ze de volgende dag terug zou komen. Alleen was ze nooit meer teruggekeerd. Zuni was ervan overtuigd dat het met haar religie te maken had. “Ik zag meteen al dat ze een hekel aan moslims had,” zei ze stellig. Ik wist niet hoe ik moest reageren. Hoe moest ik in godsnaam uitleggen dat een leven naast een meisje dat om 5 uur ’s nachts opstaat om te bidden niet heel aanlokkelijk klinkt? Als Zuni inderdaad de Russin had willen verwelkomen, had ze wellicht niet meteen duidelijk moeten maken dat zij elke nacht op een matje zou bidden. ‘Ik zei meteen: je moet tolerant zijn, dan ben ik ook tolerant naar jou.’
Lieverd, wilde ik zeggen, zo werkt het niet. Je kunt niet verwachten dat anderen het prettig vinden om iedere nacht gewekt te worden. Maar ja, dat zei ik dan maar niet, want dan was ik natuurlijk ook een moslim-hater…

Na de Russin leefde Zuni enige tijd alleen, totdat er een Koreaan kwam. We dachten allebei dat er een einde zou komen aan het avontuur met nieuwe kamergenoten. Oost-Aziaten zijn super makkelijk en zetten zichzelf graag op de tweede plaats. Een tijdje ging de samenwerking tussen Korea en Pakistan goed, totdat Zuni me laatst vertelde dat ook deze kamergenoot haar biezen had gepakt. ‘Ze zei niet waarom, ze kwam alleen terug van vakantie met de mededeling dat ze naar een andere kamer verhuisde.’ Zuni begreep er niks van.
Inmiddels had ik lang genoeg de tijd gehad om Zuni in haar natuurlijke habitat te observeren. En als ik eerlijk ben, vind ik het een wonder dat de Koreaan het zo lang met haar heeft uitgehouden. Minstens drie keer per week komen er namelijk twintig Pakistanen bij haar over de vloer, die dan met z’n allen op een kleedje gaan zitten eten. Stuk voor stuk leuke mensen, maar niet al te fijn als jij ernaast je huiswerk probeert te maken. Als je dan bekaf je bed in duikt en het alarm van je kamergenoot ook nog eens om 5 uur ’s nachts afgaat, snap ik dat je hem smeert zodra je de kans krijgt.

Inmiddels woont Zuni weer alleen, maar heeft ze naar eigen zeggen “heel vervelende” buren. Ik dacht even dat de wietrokers naar beneden verhuisd waren, maar nee, het probleem lag anders. De Koreanen in 802 werden namelijk best wel boos omdat Zuni elke nacht om 12 uur met haar moeder belt. Aangezien de muren hier van karton zijn, lagen de Koreanen hier wakker van. Zuni vond dat maar belachelijk, want zij draaiden ook wel eens muziek. Ik besloot me er maar niet meer mee te bemoeien - sommige mensen leren het nooit.


Algemene onbeschoftheid: de hele aardbol

Sinds kleins af aan ben ik bezig met het milieu. Ik doe zelf altijd de lichten uit als ik een kamer verlaat, let erop dat ik niet te lang douche, scheid afval en zet apparaten nooit op standby. Ik dacht altijd dat dit redelijk normale maatregelingen waren die iedereen neemt die niet wil dat de aarde vergaat. Pas in China ben ik erachter gekomen dat dit niet klopt, en het eigenlijk nog een wonder is dat onze aarde überhaupt nog rond zijn as draait.
In onze gang is een kleine wc, met een licht dat je bij het verlaten hoort uit te doen. Niet voor niets staat er “Cherish our resources, save our planet” bij het lichtknopje. Desondanks lijk ik de enige te zijn die de moeite neemt om dat lichtknopje ook daadwerkelijk uit te doen. Ook heb ik stille ruzie met de nachtwaker, die elke avond om 10 uur de gang doorloopt en alle lichtknopjes - zonder reden - aan drukt met zijn zaklamp. Ik druk de lichten dan altijd demonstratief weer uit. Honestly, wat moet de wereld toch met zulke klootviolen?
Het lichtknopje is irritant, maar nog onbegrijpelijker vind ik de onwil van mensen om afval te scheiden. Boven de prullenbakken in de badkamer hangen duidelijke bordjes: Recycle en Not-Recycle. En toch sta ik iedere dag plastic flessen en papier uit de Not-Recycle bak te vissen.


Eindeloze kritiek: Nederland

Hè hè, wat kan ik toch kritisch zijn op anderen. Daar ben ik mijzelf zeker van bewust. Daarom reik ik mezelf de Oscar van Eindeloze Kritiek uit.

Goodbye the end!