Bye bye Aussie

G’day for the last time,

Terwijl het in Nederland nog midden in de nacht is, gaat hier in Darwin mijn laatste dag in Straya in. Hier in het noorden van het land is het áltijd warm, en ik ben hier in het juiste seizoen, want in tegenstelling tot in The Wet Season drijven er nu geen krokodillen door de tuin. De afgelopen dagen heb ik de laatste kilometers naar het noorden afgelegd. Voor de laatste keer weer hetzelfde, voorspelbare tourfood eten: wraps, koolsla, bbq en heel veel ketchup. Na 18 dagen hetzelfde eten, en 4 maanden chronisch gebrek aan groenten, kan ik naar niets anders verlangen dan Moeders Keuken. Met het busje tourden we van roadhouse naar roadhouse, en maakten we de koudste dag in het leven van de tourguide mee. Het was toen 16 graden.
“You’re lucky it’s so cold now!” zei niemand minder dan Girlie, de cassière in de supermarkt.
“I’m from Holland,” zei ik. “I’ve seen enough rain for the rest of my life.” Toen ik ’s nachts wakker werd van springende kangoeroes om de tent, benutte ik die kans om onmiddellijk mijn trui en jas aan te trekken, omdat ik anders dood zou vriezen.
Ben de tour guide hebben we ingewisseld voor de eerste vrouw, Sandy, en die weer voor de meeste hotte tour guide ever, genaamd Jason. Ik was de gelukkige die de meeste tijd van de tour voorin mocht zitten naast Jason en zijn tour friend Josh, die als aboriginal alle verhalen achter Kakadu National Park kende. Helaas kwam ik er voorin ook achter dat Jason zijn vriendin ten huwelijk ging vragen, en heeft hij nooit mijn naam geleerd… Ik bleef de hele tour “Dutchie” voor hem. Gelukkig kende hij de naam van geen enkel meisje. Het Franse meisje Frenchie genoemd, het Finse “Finland”, en hij nam niet eens de moeite de namen van de Duitsers te onthouden. “Too many Germans, ay,” zei hij. He’s right. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik in Australië meer Duitsers dan Aussies heb gezien.
Eén van de Duitse meisjes was zo geniaal voor paparazzo te spelen, en tijdens onze zwemuitjes naar de verschillende watervallen en waterholes de hele tijd foto’s van “de waterval” te nemen. In werkelijkheid zoomde ze op de zwemmende Jason in, en dankzij haar hebben we allemaal een prachtig aandenken aan Mister Sexy Aussie.
Inderdaad: watervallen en waterholes. Die woorden beschrijven zo’n beetje wat ik de afgelopen dagen in Kakadu en Litchfield National Park heb gezien. Josh vertelde ons geweldige verhalen over de oude aboriginalcultuur, die verdrietig genoeg bijna verloren is gegaan. Hoewel ik erg dankbaar ben dat ik niet in de 15e eeuw in Kakadu geboren ben, want dat had waarschijnlijk een vroege dood betekend. Tanden die eruit geslagen moesten worden om “een man” te zijn, en had je gestolen? Dan werd het goedje van een vreselijk prikkende plant in je ogen gesmeerd, met de uitkomst dat je een paar dagen - of als het slecht uitpakte - voor de rest van je leven blind zou zijn. En de rest van je leven duurde niet lang meer, want je werd blind en al achtergelaten, en je moest zelf de plek terug naar het kamp vinden. Vond je de weg terug? “Goed gedaan, we praten niet meer over je misdaad.” Hoewel ik denk dat dit niet vaak is voorgekomen. Probeer de weg maar terug te vinden zonder ogen, in extreme hitte, snakkend naar water terwijl in elke billabong een krokodil naar je ligt te loeren..
Elk jaar vinden gemiddeld vier mensen de krokodillendood. Het lijkt mij de meest vreselijke manier om het einde te zien, en om die reden weigerde ik steevast bij de reeling te zitten toen we met een bootje de Mary River opvoeren. Had ik nou maar niet gezegd tegen Jason dat ik een hekel had aan mensen die geen risico durven te nemen. “Oh Josh, we gonna make her take the risk!” riep Jason uit, waarna ik daarna toch maar mee op krokodillenjacht moest gaan. Bij iedere krokodil wenste ik vurig dat ons bootje niet om zou vallen, want ik denk niet dat verscheurd worden door een krokodil wordt vergoed door je verzekering.
Ik was ook heel erg dankbaar dat Jason me pas ná de laatste waterval vertelde dat ik samen met krokodillen heb gezwommen. “Freshies,” zei hij. “Die zijn niet gevaarlijk, die doen je niks. Ze zijn ook maar twee meter, trouwens.” Had ik dat geweten, dan was ik dat water nooit in gegaan. Want ook al waren het geen agressieve Saltwater Crocs met wie ik de waterval heb gedeeld, ik denk dat ik een hartverzakking had gekregen als ik een Freshie op had gedoken. Gelukkig zijn Freshies écht harmless, tenzij je - zoals een of andere toerist met zaagsel in z’n kop - een selfie met ze probeert te maken.


Vandaag is mijn laatste dag in Aussie. 28 dagen lang, en in 18 daarvan zo’n 6000 kilometer afgelegd. Het landschap veranderde elke keer dat ik mijn ogen opende: van ruige oceaan naar bergen, wijnvelden, uitgestrekte ranges, rode woestijn, jungle en een helderblauwe zee. Ik heb gesurft op Bondi Beach en het gepresteerd niet opgegeten te worden door een haai - hoewel ik na de les wel buiten stond te kotsen. Een walvis zwom twee keer onder onze boot door in Sydney. Als ik ’s nachts naar de wc ging zag ik hoe de campsite was overgenomen door de kangoeroes. Ik heb in swags geslapen, onder een hemel vol sterren. Ik heb alle kanten van Uluru gezien, een van de meest magische plekken op aarde. Ik heb op toppen van bergen gestaan, maar hoe ver ik ook keek, de uitgestrektheid van dit land hield nooit op. Ik ben zo vaak om 5 uur opgestaan dat ik nu steevast om 5 uur wakker word. Ik heb krokodillen gespot. Onder watervallen gezwommen. En - ik denk dat ik dit nu kan zeggen - ik heb Australië overleefd zonder een grote spin of slang tegen te komen!!! (hoewel ik niet weet wat er na het schrijven van deze blog gebeurt…)
Maar ondertussen ben ik ook geraakt door een land dat, ondanks dat het modern en ontwikkeld is, zoveel ongelijkheid kent. In Alice Springs, Tennant Creek en Darwin zag ik (sociale) armoede. Aboriginalkinderen die stelen in de supermarkt. Dronken, vechtende jongeren op straat. Bedelaars zonder huis. De gestolen kinderen van vroeger zijn de getraumatiseerde volwassenen van nu. Omdat hun kinderen door de overheid zijn afgenomen, is hun cultuur en levensstijl weggerukt. In Uluru kreeg ik tranen in mijn ogen, omdat ik daar zag hoe de aboriginalcultuur stukje bij beetje verloren is gegaan. Om die reden wil ik graag een keer naar Arnhemland, om te zien wat er nog over is van de oudste levende cultuur ter wereld. En ik hoop heel erg, dat als ik hier terug kom, er al meer hoop gekomen is.
Australië was mijn kinderdroom. Ik had nooit gedacht dat die zo snel uit zou komen, tot ik me bedacht dat Taiwan dichtbij Australië lag. Het was uiteindelijk alsnog tien uur reizen. Maar ik ben blij dat ik die kans heb benut om hier naartoe te gaan. In totaal ben ik vier maanden van huis geweest. En ik weet dat, als ik had gewild, ik langer weg had kunnen blijven. Maar mijn vliegtuig vertrekt morgen, en ik ben blij dat die me terug naar huis brengt. I kinda miss my cat. En familie en vrienden zien is uiteraard ook altijd mooi meegenomen.
Want hoe cool Taiwan en Australië ook waren, nu komt die dag dat “Huis” op mijn Top 1 Volgende Favoriete Bestemming staat.