A land down under

G'day,

Op de één of andere manier wilde mijn blog de vorige keer maar niet accepteren dat ik in Australië zit, en staat er bij mijn vorige verslag nog een Taiwanees vlaggetje.
Inmiddels ben ik helemaal aan Aussie gewend, en mijn laptop ook. De afgelopen tien dagen heb ik 4500 kilometer afgelegd. Inderdaad, Australië is een groot land. De afstand van oost naar west is zo groot als een busritje Londen naar Moskou.
Ik kan er nog steeds niet aan wennen dat dit land groter dan Europa is. De Aussies vinden lange afstanden echter heel vanzelfsprekend. Een gesprek over woonplaatsen gaat dan ook zo:

"Waar kom je vandaan?"
- er wordt een remote village genoemd die niet de moeite waard is te onthouden -
"O... Ken ik niet... Waar is dat dan?"
"Niet zo ver van Melbourne, ongeveer 6 uur rijden."

6 uur rijden, als je je best doet kun je vanaf Amsterdam dan al in Frankrijk zijn, maar toch zou ik zelf niet zeggen dat ik dichtbij Parijs woon. Welcome to a Land Down Under.
Ik heb de afgelopen dagen enorme afstanden afgelegd, het landschap zien veranderen van oceaan naar rode woestijn, en een heleboel nieuwe mensen leren kennen van over de hele wereld. Inmiddels ben ik in de outback terecht gekomen. In Alice Springs, de enige stad hier in omstreken te vinden is, loopt iedereen in dezelfde kleding rond omdat er maar drie winkels zijn. Mensen moeten wachten op een vliegtuig als ze hun been breken, omdat de buren 2 uur verderop wonen. En als er een slang door je huis kruipt moet je Rex de Snakesman bellen.
De weg hier naartoe heb ik afgelegd met voornamelijk heel veel Duitsers. Deze nationaliteit is overbevolkt in Australië, en uiteraard kunnen ze niet meer onder de grapjes uit komen. Die arme mensen komen er werkelijk in geen enkel continent goed vanaf.
Ondanks de German Jokes waren de Duitsers heel leuk gezelschap. Verder was er nog een groepje meisjes uit Engeland/Zwitserland dat "the blondes" werd genoemd en zich ook zo gedroeg, een Chinese jongen die onbedoeld de hele tour hilarisch was, een paar Dutchies en drie meisjes uit Down Under itself.
Een paar weken geleden was ik nog verliefd op Australiërs, inmiddels begin ik me met de dag meer aan ze te irriteren. Hun "no worries" blijft leuk en heb ik overgenomen, maar verder hebben Aussies het IQ van een krokodil. Het zijn de meest onwetende mensen die ik ooit heb ontmoet. Zo dacht een van de Aussies in de groep dat Europa alleen kleine landen had (en die landen geen staten zouden hebben). Misschien kan ik daar nog mee leven, maar het werd erg toen ze zeiden dat hun grootmoeder uit Duitsland kwam. “Ja, ze woonde in Edinburgh.”
“Edinburgh is Scotland, mate,” zei een Engelse jongen terug. Ik wilde het liefst diep in mijn swag weg zakken van plaatsvervangende schaamte.
Ze wijten hun domheid aan het feit dat Australië zo groot als Europa is (er wonen ook 700 miljoen mensen minder, maar goed). Gelukkig zijn ze net een tikje minder erg dan Amerikanen, maar het scheelt niet veel. Het is niet alleen de Australische desinteresse in alles wat niét Australisch is, het is vooral hun lekker-boeien-mentaliteit. Uluru, de meest magische plek op aarde, is een belangrijke plek voor aboriginals. Om culturele, veiligheids- en milieuredenen wordt er gevraagd deze rots niet te beklimmen. Er staan borden met uitleg van de lokale aboriginalstam. “We ask you not to climb this rock. Too many people haven’t listened to our message, causing great sadness. We worry about and we worry about your family.” En achter dat bord zie je tientallen mensen Uluru op lopen, met kinderen op hun schouders. 36 mensen zijn dood gegaan op die rots, trouwens. Maar dat houdt de Australiërs niet tegen. Zij zijn de grootste nationaliteit die de rots beklimt. De Duitsers komen er deze keer goed vanaf.
Wij hebben lekker niét de rots beklommen, maar zijn er helemaal omheen gegaan. We hebben zoveel wandelingen gemaakt dat mijn voeten half kapot zijn, maar het was het absoluut waard. De laatste wandeling in Kings Canyon werd heerlijk luguber gemaakt door Ben de tourguide. “OK guys, this is Heart Attack Hill.” Lekker opbeurend.
Ben de tourguide was geweldig. Hij had niet alleen een goede muzieksmaak (zeldzaam onder het type mens dat twee weken zijn familie verlaat om bush bush in te gaan), zijn eten was ook nog eens goed. We hebben onze liefde voor Ben laten weten door midden in de nacht de ramen van de bus te bekladden met raamstift. Toen Ben de volgende morgen wakker werd was zijn hele bus roze en stond er overal “We love Ben”, “Ben’s bitches on tour”, en “Call Ben 1800440”.
Het was het plan om de volgende nacht de bus van Ben’s tourrivaal Ash op te pimpen - dit is nooit gelukt. Jammer.
De tour die me dwars door de outback heeft geleid was fantastisch. Het allerbeste was het slapen in een swag: onder de sterrenhemel, met z’n allen rond het kampvuur. En dat was waarschijnlijk ook het ergste. De eerste nacht in swag sliep ik niet omdat ik doodsbang was dat ik vermoord zou worden door een of andere spin. De eerste nacht in swag was het zo ijskoud dat ik dacht dat - als ik niet dood zou gaan aan een spinnenbeet, het wel de kou zou zijn.” Maar toen ik mijn ogen opende, en recht naar boven keek, zag ik een Sky full of Stars (inclusief liedje van Coldplay dat hierna uiteraard de rest van de nacht in m’n hoofd bleef zitten).
Morgen trek ik weer verder door Never Never. Het wordt vier dagen in swags. Nog 6 nachten om half 5 opstaan. Nog 10 dagen in het mooiste land ter wereld, en het verst bij huis vandaan.