台灣：我依然愛你

Na 3 maanden geleefd te hebben als een Taiwanees, is het nu dan echt voorbij. Vanaf morgen zitten mijn vriendinnen en ik allemaal op een andere plek verspreid over de wereld, van Nederland tot Australië, China, Singapore, Korea en de Filipijnen. Hoewel een groot deel van onze groep inmiddels weer terug is in eigen land, ga ik morgen alleen maar verder weg van huis. Ik geloof niet dat er een plek is die verder is van Nederland dan Australië (Antarctica voor het gemak even niet meegerekend). Mijn kamergenoot en ik slapen nog als enigen op de tiende verdieping van de dorms, waar tot een paar dagen geleden nog heel veel andere Nederlanders woonden. Op de een of andere manier voelt het alsof “de geesten van de Nederlanders” hier nog ronddolen. Maar in werkelijkheid hoorde ik alweer Chinees gebrabbel vanuit de kamer van onze vriendinnen. Apart.
Taiwan. Voor mijn veertiende had ik nog geen andere associaties met dat land dan “Made in Taiwan”. Daarna wist ik alsnog niet heel veel meer. Het kwam zo ver dat de meeste mensen in mijn omgeving dachten dat ik naar Thailand ging (ondertussen zijn ze na veel moeite dan eindelijk op het punt gekomen dat ze het woord “Taiwan” geaccepteerd hebben). Inmiddels is Taiwan het land geworden waar ik - na Nederland - de meeste tijd van mijn leven heb doorgebracht.
Er zijn een paar puntjes die ik niet ga missen. Het feit dat het Taiwanese looptempo overeenkomt met dat van een slak. En dat ik me, gezien de overdreven Taiwanese beleefdheid, nooit openlijk kan ergeren als ik door de slome mensen voor mij weer eens het stoplicht heb gemist.
De kamers die een keer per week werden schoongemaakt, maar toch nooit schoon werden gemaakt. Elke woensdag als we uit school kwamen stonden de kamerdeuren wagenwijd open, en lagen de schoonmakers languit op bed Koreaanse soaps te kijken en milkshakes te drinken. Ik heb ze nooit schoonmakend aangetroffen.
De kakkerlakken. Op de dag van ons tentamen kregen we er nog één van het formaat “echte kakkerlak” cadeau. Kak lag op zijn rug bij onze kleren. Aanvankelijk dachten we dat zijn ziel zijn lichaam al verlaten had, totdat het beest ineens begon te bewegen bij een vangpoging. Het bleek dat hij daar al die tijd had liggen creperen. Vijf minuten later was Kak dood.


Maar op de kleine ergernissen en vreemde Aziatische trekjes na, gaat het gebrek aan Taiwan vooral heel erg jammer worden. Omdat Taipei mijn nieuwe thuis geworden was, en mijn vrienden mijn familie. En niet alleen zij hoor. Stiekem hebben al die gekke Taiwanezen een plek veroverd in mijn hart.
Liu met haar soms ondraaglijk saaie lessen. Iedere ochtend werd ik wakker, en bedacht ik me gelijk wat ik in godsnaam kon gaan doen tijdens de lessen van Liu. Ik schoot in paniek als ik niets wist te verzinnen, want dat betekende één ding: een poging tot opletten. Maar bovenal was Liu laoshi vooral heel erg lief, en zal ik haar knuffels, haar geweldige kleding, en haar gebotoxte gezicht nooit meer vergeten.
De restaurants waar we zo vaak kwamen, dat onze wekelijkse vertoning op een gegeven moment gênant begon te worden. Vooral de Indiër en de Italiaan vielen zodanig in de smaak, dat ze de laatste keer mijn bestelling al uit hun hoofd wisten. En toen we bij de Italiaan voor de verandering eens géén knoflookbrood hadden besteld, kwam de serveerster zelfs terug om te vragen waarom we deze keer geen knoflookbrood wilden.
Karaoke zingen. Chang KalaOK is voor de Taiwanezen namelijk de enige manier om uit hun comfort zone te stappen, en daar maken ze dan ook schaamteloos gebruik van. Ik had een soort opiumhol verwacht, en was dan ook verbaasd toen we mochten zingen in een groot gebouw, dat wel wat weg had van een 5-sterrenhotel. Ja ja, karaoke is hier serious business. Het komt dan ook niet zelden voor dat een kamer hier 7 uur wordt afgehuurd. En zo’n privé-kamer is geweldig, want behalve je vriendengroep hoeft niemand getuige te zijn van je inner wild child. (ik was er achteraf ook erg blij mee dat behalve mijn vriendinnen niemand de afgang had hoeven zien).
De cijfers. Als Taiwanezen ergens blij van werden, dan was dat heel hoge cijfers geven. Als in: uitzonderlijk hoog. Iedereen was hier geabonneerd op negens en tienen, en als je dan een keer een 7 kreeg was dat een heel, heel slecht teken. En heb je op je blaadje alleen je naam geschreven? Goed gedaan hoor, je krijgt alsnog een 6. Voor de vreselijke moeite die je dat gekost moet hebben.
Wo yao ni na yang. Dit liedje (de Taiwanese versie van “I want it that way”, Backstreet Boys), ontdekten een vriendin en ik ooit op internet. We besloten het te zingen tijdens onze baogao. Sindsdien heeft “Wo yao ni na yang” een speciaal plekje in ieders hart. Op het eind van de reis was er op elk moment van de dag wel iemand die “wo yao ni yang” aan het blêren was (oké, vooral ik).
En wat ik verder ga missen? Heel veel meer. De vegetarische boeddhist, zwemmen met een roze badmuts op, kalligrafieles, een acupunctuurnaald in mijn hand, zo vaak hetzelfde lekkere ontbijt dat het vies werd, dansen op de pier van Tamsui, heel veel “dui” zeggen, zoveel Chinese woordjes gebruiken dat je de Nederlandse niet meer weet, fotomomenten, de woordspelletjes in de les van Wang, observeren in een gaybar, cocktails by midnight, de Murder Drama Club, mijn vriendinnen, en vooruit. Misschien zelfs stiekem wel de kakkerlakken.
Een vriendin wenste mij een heel leuke tijd in Australië toe. “Het gaat de mooiste tijd van je leven worden!’ riep ze. Maar als ik eerlijk ben, de mooiste tijd van mijn leven was hier.


八八一
可洛