Mount Alibaba

同學好，

”同學好/tongxue hao“，zo begint letterlijk élke morgen bij ons op school. Een of andere verschrikkelijke dode stem houdt dan een paar minuten lang dezelfde monoloog door de speakers. Ze zegt elke dag hetzelfde, en toch weten we nog steeds niet wat ze zegt. Ze kan vier talen, dat dan weer wel. Maar inmiddels begin ik me zo vreselijk aan haar stem te irriteren dat het me als een liedje achtervolgt in mijn hoofd. Dat mens moet echt een keer haar mond houden.
Verder gaat alles prima op school, wat misschien wat te maken heeft met het feit dat we nu drie keer per week de andere docent hebben. Wang Laoshi weet - in tegenstelling tot Liu - wél dat twee uur per dag besteden aan het bespreken van vijf zinnen niet bepaald stimulerend is. En godzijdank vertelt ze ook niet steeds dezelfde verhalen over Berkeley. De overige 3 dagen mogen we nog wél van Liu Laoshi genieten. Liu is overigens wel weer in mijn aanzien gestegen, omdat ze taart had gekocht voor een van de "tongxue", die jarig was. Daarnaast heeft ze ons bijgestaan tijdens de tweede aardbeving.
Tja, de tweede aardbeving. Hoewel de grond hier elke dag wat heen en weer schudt, had ik niet gedacht dat de echte aardbeving snel weer terug zou komen. Donderdagmiddag was het echter hard core, en begon het hele klaslokaal ineens te trillen. Perfecte timing, aangezien Liu net bezig was met haar dagelijks Berkeley-monoloog. 'Als de grond op en neer springt is het gevaarlijk," zei Liu Laoshi, waarna de grond een paar keer de lucht in sprong. Als inmiddels helemaal getaiwanificeerde Nederlanders bleven we allemaal lekker stoïcijns op onze stoel zitten. Vanuit het lokaal naast ons klonk hysterisch meisjesgegil. De andere klas ontkent nog steeds dat zij dit waren - ik weiger dit te geloven.

Inmiddels zitten we al over de helft van ons Taiwan-avontuur, en plotseling begint het door te dringen dat de kans om Taiwan verder af te reizen nu of nooit is. Daarom besloten drie vriendinnen en ik donderdag halsoverkop een weekend weg te gaan, en maandagavond pas terug te komen. De leraren waren er eerst niet al te blij mee, totdat ze een uur later ineens met een big smile verkondigden dat het "mei guanxi", geen probleem was, dat we de zoveelste saaie les zouden missen. Beetje apart, maar oké.
Omdat tientallen Taiwanezen ons al hadden verteld dat Sun Moon Lake en Alishan de trots van Taiwan zijn, hebben we vrijdag de bus gepakt naar het zuiden. Sun Moon Lake is een meer dat, in tegenstelling tot de meeste natuurparken, niet gephotoshopt op Google staat (hoewel, dit is niet helemaal waar, ze hebben de honderden duwende Chinezen vast weg moeten knippen). In ieder geval konden de tientallen bussen afgeladen met vasteland Chinezen de pret niet drukken. En ondanks dat ik bijna gestikt was in een ananas (hoe krijg je het voor elkaar), we daar geleerd hebben dat er ook vliégende kakkerlakken bestaan, en er in de cocktailbar salamanders in Heinekenflesjes kropen, ben ik blij dat we Sun Moon Lake nu af kunnen strepen. Deze keer niet omdat dat betekent dat ik er nooit meer naartoe hoeft te gaan (retourtje Sun Moon Lake blijft nog steeds een leuk cadeau), maar omdat ik voor het eerst het idee heb dat ik dit land verlaat en het ook echt gezien heb.

Veel beter nog dan Sun Moon Lake was echter Alishan. Als je deze plek googelt, krijg je op Wikipedia te zien dat die arme berg in het Engels is omgedoopt tot "Mount Ali". Dit roept uiteraard meteen heel rare associaties op, waar ik ook weer liedjes van in mijn hoofd krijg. De busrit naar Alishan was al een hele belevenis op zich, want de bus stuiterde in het rond. Ineens begon ik mijn gebrek aan wagenziekte heel erg te waarderen. Tussen de stuiterende bochten door zagen we nog wilde apen op de weg ook. Natuurlijk had ik nét op dat moment mijn camera opgeborgen, waardoor ik helaas geen bewijs kan leveren. Ik hoop dat jullie me geloven als ik zeg dat de bus af moest remmen voor een baviaan die op de weg stond.
Alishan zelf was net een sprookje. Het natuurgebied, dat uit magische bossen bestaat waar ze de volgende Hobbit/HarryPotter/Lord-of-the-Rings-film écht op moeten nemen, is alleen zo afgelegen als maar zijn kan. Zo was in het hele gebied geen westers voedsel te krijgen (de hotelmedewerkster lachte me zelfs uit toen ik ernaar vroeg). Het eten dat ze wel hadden, werd niet geserveerd door de meest gastvrije mensen. Vooral één restaurant zou een prijs moeten winnen voor onbeschoftheid. Een vrouw met verkeerd aangebrachte aanplakwimpers (hoe kom je er überhaupt aan in dat oord) joeg ons nog nét niet weg. Zo weigerde ze ons het eten te komen brengen, en moesten we het zelf komen aanpakken bij het doorgeefluik. Als klap op de vuurpijl werd er ook nog eens vreselijke jaren '50-muziek gedraaid waar zelfs bejaarde echtparen niet meer op dansen. Het voelde alsof we vastzaten in een of ander vreselijk café in Tennessee of zo'n andere achterlijke Amerikaanse staat.
Verder werden we onze tijd in Alishan voornamelijk achtervolgd door vasteland-Chinezen die een dappere poging deden westers over te komen met hun paarse windjacks en nordicwalkingsticks (hoe lang zou het duren voor zij begrijpen dat Europeanen niét doen aan nordic walken?!)
Vasteland-Chinezen namelijk zijn een geval apart. Ze overstromen Taiwan niet alleen met hun overvolle touringcars, ze kunnen ook nog eens vreselijk onbeschoft zijn. Denk aan voordringen omdat ze Chinees zijn (serieus meegemaakt op de Taipei 101), of boos op de deur kloppen om 21:45 en eisen dat er niet meer gepraat wordt, en vervolgens zelf om 6 uur 's ochtends door de gang staan gillen. De Chinees uit overbevolkt China is gewend geraakt te moeten vechten om op te vallen tussen 1,3 miljard anderen, en doet er vooral alles aan gezien te worden. Chinezen zijn namelijk soms ook net kleuters, en vinden het geinig in een verlaten bos keihard te schreeuwen om hun eigen stem te horen. Het leukste is dan natuurlijk om lekker hard méé te schreeuwen, zodat je dan niet alleen de Nederlandse onbeschoftheid eer aan hebt gedaan, maar ook omdat je Chinese vrienden hebt gemaakt bij wie je voor altijd een plekje veroverd hebt in hun hart.
Oh, en vraag trouwens nooit aan een Chinees of hij een foto van je wil maken. Want anders dan je zou denken, kan de gemiddelde Chinees namelijk niet omgaan met een camera die ook maar een beetje professioneler is dan de Samsung Galagy XS. 9 van de 10 keer weten ze niet hoe ze een knopje in moeten drukken, en krijg je helemáál geen foto. Ondertussen - terwijl je daar minutenlang staat te poseren - verzamelen de Chinezen zich om je heen om zélf foto’s van je te maken. Heel, heel, heel ongemakkelijk.


Taiwanezen zijn in de regel minder schaamteloos, en delen liever gratis knuffels uit. Dit betekent niet dat de Taiwanezen wel helemaal normaal zijn, want ook tussen dit volk zitten nogal wat “aparte” mensen. Dat bleek wel weer toen we vandaag na de les met een groepje naar Beitou gingen - speciale hotsprings die uiteindelijk helemaal niet zo speciaal bleken te zijn. Daar was de gemiddelde bezoeker niet alleen 65 plus met een te strakke zwembroek en een buikje, ze bleken het ook heel fijn te vinden om in het openbaar bepaalde oefeningen te doen. Geen idee wat het precies is, maar Taiwanezen hebben er een handje van de raarste bewegingen te maken om hun “qi/energie” te verhogen. Denk hierbij aan jezelf op je heupen slaan of gewoon op een bankje te gaan liggen en je voeten omhoog te schoppen. Toen ik na de hotspring even was gaan zitten schoot er ineens een oude vent tegen me aan, die besloot dat het bankje waar ik al langer op zat perfect dienst deed als zijn qi-verhogings-plek. “Sorry,” zei hij met een vieze oude-opa-grijns, waarna hij zichzelf ongegeneerd verder uitstrekte en doorging met deze vorm van zelfkastijding. En natuurlijk in zijn zwembroek, wat anders.

再見！
可洛