Made in Taiwan

Ken je Taiwan alleen van “Made in Taiwan”? Associeer je dit land ook met plastic speelgoed, naaimachines en gekke gadgets waarvan je niet echt weet wat het precies voor moet stellen - behalve dat het in Taiwan gemaakt is?
Mijn eerste herinnering aan het woord Taiwan is namelijk precies dit zinnetje. Op mijn zesde ontdekte ik dat achterop de hondenmand van mijn barbiepoppen “made in Taiwan” stond. (Spreek dit op z’n Nederlands uit en je weet precies hoe ik toen over Taiwan dacht.) Taiwan bleef jarenlang “made in Taiwan” voor mij, tot ik via Postrossing een Taiwanese vriendin maakte, Jane, die mij leerde dat dit land uit meer bestaat dan fabrieken en high-tech spulletjes. Op dat moment groeide mijn interesse voor dit land, en besloot ik er ooit wel eens naartoe te willen, om Jane te bezoeken.
‘Oh Taiwan, daar moet je echt niet naartoe gaan - de oom van Julia woont er, daar is geen fuck te doen,’ riep mijn zus uit toen ik mijn ideeën met haar besprak. Blijkbaar denkt de rest van de wereld daar ook zo over, want op de vakantiebeurs in Utrecht herinner ik mij een standje over Taiwan, waar welgeteld twee mensen een praatje gingen maken.
Het leuke - of in dit geval het trieste, dat weet ik niet - is echter dat er in Taiwan een hele hoop te doen is. Triest voor Taiwan dat ze op de wereldkaart alleen bekend staan om hun naaimachines, leuk voor mij dat ik straks de wandelpaden niet met andere toeristen hoef te delen. Want door de made-in-Taiwan-obsessie heeft het land zich de laatste jaren niet met toerisme bezig gehouden. Dit wekt de indruk dat er inderdáád geen fuck te doen is. Volgens mij klopt dit niet. Maar dat ga ik de komende maanden ontdekken, als student in Taipei.
Ik hoop alleen ook dat mijn volgers en familie nog weten te onthouden dat ik in Taiwan zit. Het begrip “Taiwan” blijkt voor de gemiddelde wereldburger namelijk heel erg moeilijk te zijn. Mijn moeder, bijvoorbeeld, noemt het de laatste dagen alleen maar “Thailand”. Ze is daarin niet alleen. Een standaard gesprekje over mijn studieverblijf in Taiwan gaat namelijk zo:

“Wanneer ga je nou naar Thailand toe?”
“Nee, Taiwan.”
“Ja, dat bedoel ik, Thailand.”
“Nee - Taiwan.”
“Ja, dat zei ik.” (fronst voorhoofd.) “Nou, veel plezier in Thailand dan hè, als ik je niet meer zie.”
Later komen we elkaar weer tegen. “Hé, ben je nog niet in Thailand?”
“Nee, nog steeds Taiwan…”

Maar het mooiste vind ik toch wel mensen die het verschil tussen China en Taiwan maar niet kunnen bevatten. Dat zijn van die mensen die koste wat kost weigeren te begrijpen dat Taiwan zichzelf als onafhankelijk ziet (hoewel ze overigens vinden dat zíj het legitieme China zijn). Mensen die het woord “Taiwan” wegwuiven, en vervolgens zeggen: “Oh, dat is toch die afvallige provincie?”
Die ouwe Chang Kai-Shek. Hij zou zich omdraaien in zijn graf.

Tijdens mijn komende drie maanden in Taiwan probeer ik erachter te komen wat Taiwan nog meer te bieden heeft. En dat niet alleen, ik hoop er voornamelijk mijn Chinees te verbeteren. En omdat Australië tóch dichtbij lag, heb ik gelijk de kans gegrepen dat land ook maar te bezoeken. Maar nu eerst Taiwan. Via mijn reisblog “Made in Taiwan” kun je alles volgen, en deze is - natuurlijk - made in Taiwan ;).