Hallo geïnteresseerden,

31 juli alweer. Ik ben een tijdje offline geweest. Zat niet op mijn post door Spaanse keelpijn, een hoofd dat gloeit en oren die steken. Gisteren was ik van plan de nodige details in te halen maar met toen ik alles online wilde zetten verloor ik het o zo creatieve reisverslag. Dat is me nu al 3 keer eerder gebeurd, verdorie.

Tja, dit weekend. Ik was dus home alone maar ook echt alone want ben 3 dagem niet in Madrid geweest (grote shock, I know). Het griepje zonder koorts was echter wel beter voor mijn portemonnee want die dagelijkse metroritjes vraten wat geld.
Helaas moest het zo zijn dat ik net al mijn boeken uit had gelezen dus was ik ziek en boekloos. Daarnaast werkte de tv niet dus ik heb dit weekend vooral veel geslapen.
Toen ik op maandag nog steeds lamlendig de vaatwasser stond uit te ruimen greep Elisa is en nam ze me mee naar een Spaanse dokter. Tip voor de zwakkeren onder ons: ga nooit naar een arts in Spanje. Ze laten je daar nog eens doodgaan omdat ze van hun computer geen bevestiging kunnen krijgen dat je op nummer 29 woont. Het plaats delict was een medisch centrum dat net is geopend. Het zaligmakende uitje begon al met een probleem want ik heb geen Europese zorgpas. Of nou ja, die heb ik wel,maar zit nu in de portemonnee van de schipholdief of ligt ergens vergeten te worden in een prulllenbak. Maar godzijdank kon het computersysteem dat nog tolereren. Nee, het onverdraagzame was het feit dat het geen bevestiging van Elisa's adres kom krijen en de straat volgens computer niet bestond.
We hebben 1,5 uur aan de balie gestaan. Nee, niet overdreven. Intussen hadden we een hele opstopping gecreërd die nieuwkomers het centrum zelfs dwongen te verlaten. Nog deprimerender was om te zien hoe klant 191 eerder werd geholpen dan wij, terwijl we nummer 1 waren. Elisa kreeg er zelfs ruzie door met de meest chagrijnige Spaanse ooit gespot (of ze hadden geen ruzie, bij Spanjaarden weet je dat toch nooit want schreeuwem is hun nationale hobby). Ik zal vooral nooit vergeten hoe zuur dat mens keek toen ik zei dat je mijn naam met twee t's schrijft.
Goed, na urenlang wachten was de error alsnog niet opgelost maar mochten we eindelijk plaats nemen bij een dokter die mijn kaak bijna ontwrichtte (kan dat???) en mijn trommelvlies doorboorde. O ja, en ze sprak alleen maar Spaans. Conclusie: geen planchas (geen idee wat dat is maar planchar is grillen). Rode keel. Verstopt oor. Iedere 8 uur een ibuprofen nemen. Het komt er dus op neer dat we 2 uur aan het wachten waren voor het juiste advies over een ibuprofen.

Toch ben ik blij dat we zijn gegaan want nu weet ik tenminste dat ik hieraan niet dood hoef te gaan. Helaas kan ik nog niet zwemmen, dus zit ik in een stoel en praat ik met Ana en anderen. Zoals Raphael die zei dat ik een heeeeel goede Spaanse uitspraak heb (hé hé hé). En intussen ben ik, muv het zwemmen dan, in staat mijn dagelijkse leven weer voort te zetten. Ik was blij dat ik gisteren naar language class kon want dan kon ik daarna weer op boekenjacht. Na urenlang zoeken was ik bijna wanhopig genoeg een Duits boek te kopen, tot Bridget Jones mijn leven redde.
Language class, tja. We hebben het tot vervelens toe over de Indefenido en spreken vooral heel veel jaartallen uit. Laatst was ik alleen met de leraar en vroeg hij me een biografie over een Nederlands persoon te vertellen.
"Nederland heeft geen bekende personen," zei ik prompt. Tenzij je Gerard Joling meerekent maar ik heb nou niet het gevoel dat de Spanjaarden staan te popelen hem te leren kennen.
"Oh maar wat dan van Tgggpgapgsgsggggg?"
"Lo siento, quien?"
"tgggggahgsgsgoogsgggg." (Nederlandse uitspraak van mister español)
"Uuuuh. No entiendo. No conozcolo."
"El pintor."
"Ow! Van Gogh! nee sorry, ken ik niet." Tuurlijk ken ik die oorloze ziel wel maar ik weet geen zinnig woord over hem te vertellen.
Uiteindelijk had ik het over Anne Frank, Rembrandt en toen was de beroemde mensen canon op. Mister español deed weer een poging.
"Tnhgggmahgghgggafaga."
"uuuuuh."
"gggggnnnnajajajaja."
Moet ik die kennen?
"Guerra. España. Holanda."
"Oh, sí????" Maar hoe heet die vent in het Spaans.?
"...naranja."
Oh wait, mister español zegt Guillermo de Naranja en bedoelt vast Wilhelm van Oranje. En dankzij hem werd ik in een heel web gezogen van verhalen die ik moet vertellen met woorden die ik niet ken. Wang hoe zeg je dat hij niet de koning was maar stadhouder en waarom moet mister español uitgerekend nú vragen wat het verschil is tussen Holanda en Los paises bajos?
Het feest ging nog verder want voor vrijdag moest ik een biografie schrijven over een andere bekende Hollander (die niet bestaan) en aangezien ik niemand wist te verzinnen heb ik gelogen dat Emma Watson van Harry Potter eigenlijk uit Nederland komt. Gelukkig wist de leraar - volgens mij - niet wat Harry Potter was dus heb ik Hermelien geen al te ernstige identiteitscrisis aangedaan.

Het is alweer mijn laatste week als au pair. Volgende week komen mijn bekende Hollanders over. Moest voor vandaag weer een biografie schrijven waarvan de anderen moeten raden wie het is. Sonoa had gevraagd of ik het niet te moeilijk wilde maken dus ineens leek het idee het over mijn zus te doen erg gemeen. (lees: heb dus weer voor Anne Frank gekozen).
Vandaag ga ik eten in een Italiaans restaurant met mijn Spanjaarden en morgenavond nemen ze mee naar Cuenca, een andere remote village in de bergen, waar hun familie woont.
Dat wordt Spaans oefenen...

ciao