Sick of Sun

Hola Holanda,

Oke dan, misschien ben ik niet doodziek, want ik kan nog overeind zitten en een reisverslag typen, maar ik heb de hele dag geen stap buitenshuis gezet en ben ook niet van plan dat nog wel te gaan doen.
Ik ben dit weekend home alone, want mijn familie is op bezoek bij hun familie (om een makkelijk verhaal ingewikkeld te maken) en komt morgenavond laat pas terug. Ze zeiden dat ze niet hier zouden eten (diner wordt hier om 22:00 geserveerd), dus dan weet je het wel.
Ik kan echter niet de tent afbreken en de hele nacht gaan party-heartyen, want ik kom niet van de bank af. Het begon gisterenavond al, toen mijn hoofd uit elkaar leek te barsten. Ik zei nog tegen mezelf dat het van de vermoeidheid kwam, de Spaanse nachten die me om de vier uur wakker maken, etc. Om een volgende pijndag te vermijden, ging ik vroeg naar bed. Aangezien mijn Spanjaarden al om 7 uur vanochtend vertrokken was ik van plan ongegeneerd uit te slapen, maar ik werd om 8 uur al gewekt door een of andere fijne Spanjaard die in de vroege ochtenduren zijn gazon aan het maaien was. Blijkbaar heeft hij een grote tuin want pas na een paar uur hield het verschrikkelijke geluid op. Daarna vloeg er een uur lang een helikopter boven het huis.
Jullie begrijpen dat ik niet meer kon slapen. Waarschijnlijk heeft mijn slechte nachtrust ook aan de barstende koppijn bijgedragen waar ik vandaag door geplaagd wordt. Daarnaast ben ik doodop en erg duizelig,dus zit ik letterlijk aan huis gekluisterd.
Na enig gepeins bedacht ik me dat ik door de warmte misschien wel een zonnesteek op had kunnen lopen. Toegeven: 3,5 week de hele dag in de 40 graden brandende zon zitten is voor niemand goed, en ik ben en blijf helaas een Hollander.
Plotseling begon mijn hoofd op volle toeren te draaien, want:

O nee, als ik een zonnesteek heb moet ik naar het ziekenhuis en ik wil niet naar het ziekenhuis, want Spaanse ziekenhuizen zijn vast en zeker niet zo goed als de Nederlandse (paranoïde, ik weet het ja), en als ik net zoveel graden koorts heb als de zon hier schijnt ga ik misschien wel dood, dan krijg ik een hitte-aanval en lig ik op de grond, waar niemand me kan vinden want mijn familie is weg, en als ik dat al weet te voorkomen moet ik toch naar het ziekenhuis maar dan moet ik naar Infanta Sofia en dat duurt 3 uur met de metro en hoe zeg ik in het Spaans dat ik misschien een zonnesteek heb plus dan moet ik aan het infuus en dat doet pijn.

Aldus de hersenkronkels van mijn oververhitte brein.
Er zijn echter ook hele andere gedachten:
Jaaaaaaaaa, laat ik maar een zonnesteek hebben. Zonnesteek, joepie! Want dan ben ik in een ziekenhuis waar lekker voor me wordt gezorgd en ach ja, die hoofdpijn kan zo erg niet meer zijn daar. En wellicht krijgen mam en pap en Rosa zoveel medelijden dat ze naar me toe komen (lees ik heb vandaag voor het eerst heimwee).

Tja, oververhitting gecombineerd met zware vermoeidheid en grenzeloze heimwee. Vandaag is niet bepaald mijn topdag. Na een paar uur in een donkere kamer gelegen te hebben besloot ik maar niet te gaan shoppen vandaag. Gelukkig is het ziekzijn ook een excuus voor zout (popcorn!!!!) en een hoop fruit eten. Daar komt dan nog wel bij dat ik niks te doen heb, want ik weet niet hoe de tv werkt en ik heb mijn boek al bijna uit.
Mijn eerste dag alleen in Spanje verloopt niet bepaald vlekkeloos, maar ik zet me er doorheen. Ik probeer vooral aan 1,5 week te denken, want dan komen mama en Rosa me opzoeken!
1,5 week, ja, dat klinkt nu echt veel te lang. De afgelopen week is voorbij gevlogen maar nu kruipt de tijd en ik wou dat ik lekker in mijn eigen bedje lag, met mijn Nederlandse familie om me heen, dromend van de Spaanse zomer. Toch vind ik het knap van mezelf dat ik nu pas last van heimwee heb, want daar heb ik eerder nog geen seconde aan gedacht. De meeste au pairs die hun familie verlaten gaan immers al de eerste week weg, door inderdaad, de heimwee!

Ik probeer mezelf vooruit te slepen door de gedachte aan de Spaanse lessen. Gisteren had ik een discussie met de aan armhaar-krabbende leraar. Ik moest een verhaal voor lezen over een of andere dooie vent (geloof dat het Marco Polo was), met een overschot aan Spaanse jaartallen. Op een gegeven moment belandden we bij een stuk over Genova, en ik sprak die stad op z´n Italiaans uit (ik moest mijn vader weer ergens trots mee maken). Daarop onderbrak de leraar dat ik niet Djeenova moest zeggen, maar Ggggggenoba. Dat zorgde voor een korte discussie, want ik zei dat het in het Italiaans anders was en dat ik het toch echt in het Italiaans wou zeggen. Anders zou het verraad aan mijn roots zijn!!
Na enig morren kwam ik weg met het Djeenova probleem, maar toen ik daarna over het jaartal 1245 struikelde, vroeg mijn leraar me met sarcastische stem of ik soms wel wist hoe je dat in het Italiaans zegt.
Nog een opmerking over het Spaans: gisteren heb ik een gesprek kunnen volgen dankzij een toverspreuk van Harry Potter. Ik weet dat het ironisch is maar het is waar. Er staat hier een eindje verderop een bos in de fik door een stel Spaanse jochies die stoer wilden zijn door te gaan roken. Alejandra wilde het me uit het raam laten zien, maar ze wist het woord niet in het Engels, dus zei ze "incendio". Ik hoefde er geen seconde lang over na te denken dat dat betekende dat het aan het afbranden is, want onmiddellijk haalde ik de scene voor de geest waarin Harry Potter INCENDIO zegt, om vervolgens een stelletje wurgende waterplanten van zich af te schudden.
Dus Harry, ontzettend bedankt, je hebt mijn Spaanse kennis helpen uitbreiden!

Voor nu, dat is het dan weer. Ik weet nog steeds niet hoe de tv werkt. Heb inmiddels wel de laptop gevonden. Maar krijg daar nog meer hoofdpijn van, dus met dit verhaaltje zullen jullie het maar even moeten doen.

Un abrazo,

Carlotta